My Dress-Up Darling/Kisekoiมีเสน่ห์อยู่เสมอ แต่ได้ก้าวไปสู่อีกระดับด้วยภาคต่อที่สร้างสรรค์มากขึ้น มีธีมที่เข้มงวดมากขึ้น และในกระบวนการนั้น มีความหลากหลายมากขึ้นในวัฒนธรรมย่อยที่สำรวจ มาเจาะลึกถึงการเปลี่ยนแปลงด้านการผลิตที่ให้ผลดีเป็นพิเศษ!
ซีซันแรกของ My Dress Up Darling/Sono Bisque Doll wa Koi wo Suru ซึ่งเราจะเรียกว่า Kisekoi เพื่อกอบกู้ชื่อเต็มปาก เป็นการดัดแปลงซีรีส์ที่สนุกสนานอย่างสมเหตุสมผลอย่างยิ่ง อย่างไรก็ตาม มันเป็นการสรุปสิ่งที่งานต้นฉบับครอบคลุมอยู่เล็กน้อย โปรดทราบว่านั่นไม่ใช่แง่ลบเสมอไป ไม่ต้องพูดถึงตัวทำลายข้อตกลงเลย หากมีสิ่งใด คุณสามารถโต้แย้งได้ว่าเป็นเรื่องปกติที่การปรับตัวจะเจอเช่นนั้น การออกแบบประสบการณ์ที่มุ่งเน้นอย่างแน่นหนาโดยมองการณ์ไกลว่าจะตีพิมพ์อย่างต่อเนื่องหรือตีพิมพ์เสร็จแล้วนั้นง่ายกว่ามาก ในขณะที่ผู้เขียนต้นฉบับที่เพิ่งเริ่มงานจะต้องต่อสู้กับสิ่งที่ไม่รู้ ซีรีส์บางเรื่องได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดผ่านการดัดแปลงด้วยเหตุนี้ ไม่ว่าจะเป็นการแยกองค์ประกอบที่เมื่อมองย้อนกลับไปแล้วดูอึดอัด หรือโดยการเลือกเน้นเพียงอย่างเดียว
เมื่อพูดถึง Kisekoi ฉันไม่เชื่อว่าเป็นเช่นนั้น ขอย้ำอีกครั้งว่าอย่ามองว่านี่เป็นการวิพากษ์วิจารณ์รายการทีวีเรื่องแรกอย่างรุนแรง ซึ่งโดยรวมถือว่าแข็งแกร่ง ใครก็ตามที่ได้เห็นมันสามารถยืนยันได้ว่าการส่งมอบมีตั้งแต่เสียงในทางเทคนิคไปจนถึงบางครั้งที่ยอดเยี่ยม โดยมีมาตรฐานแอนิเมชั่นที่สะดวกสบายเหนือบรรทัดฐานของอนิเมะทีวีในปัจจุบัน ถึงกระนั้น การมาถึงของภาคต่อก็แสดงให้เห็นถึงศักยภาพที่กว้างขึ้นซึ่งพวกเขาไม่สามารถเข้าถึงได้ในครั้งแรก
ความแคบของซีซั่นที่ 1 เริ่มต้นด้วยแง่มุมที่คุณแทบจะจับผิดครีเอทีฟโฆษณาไม่ได้ ทีมสำหรับ: จำนวนตอน ด้วยแนวทางเดียวในการกำจัด เจ้าหน้าที่จึงตัดสินใจเลือกสิ่งที่ดีที่สุดและดำเนินการตามจังหวะที่วัดได้ แม้ว่านั่นหมายความว่าพวกเขาจะไปไม่ถึงจุดโค้ง (อันล่าสุดในขณะนั้น) ซึ่งเป็นจุดที่มังงะก้าวย่างอย่างแท้จริง แม้ว่างานของ Shinichi Fukuda จะสนุกสนานอยู่เสมอ แต่งานของ Shinichi Fukuda ต้องใช้เวลาระยะหนึ่งในการยกระดับตัวเองจากภาพยนตร์แนวโรแมนติกคอมเมดี้ที่น่ารักซึ่งมีเนื้อหาที่ฟังดูดี ไปจนถึงงานที่ความเชื่อเหล่านั้นก้องไปทั่วทุกหน้าด้วยความเชื่อมั่นแบบที่คุณอดไม่ได้ที่จะเชื่อ
ในแง่ที่เจาะจงกว่านี้ หมายความว่าซีรีส์นี้จะค่อยๆ ขยายขอบเขตออกไปในการพรรณนาถึงวัฒนธรรมคอสเพลย์และโอตาคุโดยรวม ความเคารพต่ออดีตไม่เคยถูกตั้งคำถาม มากกว่าสองสามบทของซีรีส์ รวมถึงช่วงก่อนหน้านี้ มีความละเอียดถี่ถ้วนในการพรรณนาถึงงานอดิเรกที่พวกเขาสามารถใช้เป็นแบบฝึกหัดได้ สิ่งนี้แปลเป็นซีซันแรกของอนิเมะด้วย โดยนำเสนอมุมมองที่น่ารักต่อวัฒนธรรมย่อยอย่างไม่ต้องสงสัย… หรืออาจเรียกได้ว่าเป็นชิ้นส่วนที่มีอยู่ในเนื้อหาที่พวกเขามีเวลาปรับตัว นั่นก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงต่อแนวคิดต่างๆ เช่น แฟนคลับเชิงรุกและการสร้างสรรค์ที่ลอกเลียนมาในฐานะวิธีที่มีคุณค่าในการถ่ายทอดความรักของคุณ รวมถึงการต่อต้านแรงกดดันทางสังคมเกี่ยวกับสิ่งที่เราควรจะชอบ แม้ว่าสิ่งเหล่านั้นจะเป็นธีมที่เป็นไปตามธรรมชาติของ Gojo และ Marin ในความรักที่กำลังเบ่งบานของพวกเขา แต่ก็ยังไม่สมบูรณ์นักในระยะนี้ คอนเซ็ปต์รู้สึกค่อนข้างแยกจากไฮไลท์ในการผลิต และไม่ใช่ทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับความเป็นจริงของคนส่วนใหญ่ในวัฒนธรรมที่สำรวจ กล่าวโดยย่อคือ ธีมเหล่านั้นเป็นการตกแต่งหน้าต่างที่เพียงพอสำหรับรอมคอมที่น่ารัก
ในระดับหนึ่ง ความแคบของรสชาตินั้นขึ้นอยู่กับการดำเนินการ ถ้าฉันบอกให้คุณหลับตาและจินตนาการถึงฉากที่น่าจดจำสักสองสามฉากจากซีซันแรก ฉันรู้ดีว่าการผสมผสานระหว่างการพรรณนาถึงรูปร่างของมารินที่เด้งดึ๋งและปริมาตรได้ในชุดเสื้อผ้าไม่เรียบร้อยผุดขึ้นมาในใจของคุณ นี่ไม่ใช่ความพยายามที่จะสร้างความอับอายให้กับผู้อ่านของเรา ในเว็บไซต์ที่มุ่งเป้าไปที่ความชื่นชมในงานศิลปะ ความวิปริตถือเป็นเครื่องหมายแห่งเกียรติยศตั้งแต่แรก สิ่งที่ฉันหมายถึงคือฉากเหล่านั้นได้รับการส่งมอบที่น่าจดจำและโดดเด่นอย่างชัดเจนในระดับที่ซีรีส์ไม่สามารถจ่ายได้ตามปกติ ค่าผลกระทบที่ไม่สม่ำเสมอ (แม้ว่าพื้นจะยังคงน่านับถือก็ตาม) ซึ่งทำให้เกิดความรู้สึกผิดๆ ว่าช่วงเวลาเหล่านั้นคือสิ่งเดียวที่ซีรีส์นี้พูดถึง
เป็นที่น่าสังเกตว่าเมื่อมองย้อนกลับไปในฤดูกาลแรกของซีรีส์ บทสัมภาษณ์ของเดือนกุมภาพันธ์, ผู้กำกับซีรีส์Series Director: (監督, คาโตคุ): บุคคลที่รับผิดชอบการผลิตทั้งหมด ทั้งในฐานะผู้ตัดสินใจเชิงสร้างสรรค์และหัวหน้างานขั้นสุดท้าย พวกเขาอยู่เหนือกว่าพนักงานที่เหลือและในที่สุดก็ได้คำพูดสุดท้าย อย่างไรก็ตาม มีซีรีส์ที่มีระดับผู้กำกับต่างกัน เช่น หัวหน้าผู้กำกับ ผู้ช่วยผู้กำกับ ผู้กำกับตอนของซีรีส์ และบทบาทที่ไม่ได้มาตรฐานทุกประเภท ลำดับชั้นในกรณีเหล่านั้นจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์เป็นรายกรณี เคสุเกะ ชิโนฮาระ ยอมรับในตอนแรกว่าคิเซโคอิเป็นเพียงอาหารตาสำหรับผู้ชาย เมื่อเขาอ่านเพิ่มเติมเท่านั้นที่เขาพบว่าตัวเองถูกดึงดูดเข้าสู่การต่อสู้ดิ้นรนของ Gojo ในฐานะผู้สร้าง แม้จะอยู่ในสาขาที่แตกต่างกัน แต่เขาพบว่าส่วนโค้งของเขาสะท้อนกับใครก็ตามที่ลงทุนในการสร้างสิ่งต่างๆ นอกจากนี้ เขายังเจาะลึกเข้าไปในซีรีส์นี้มากขึ้นจนทำให้เขารู้สึกซาบซึ้งในการแสดงความรู้สึกของมารินในรูปแบบที่ชัดเจนและสำคัญไม่แพ้กัน ซึ่งตรงกันข้ามกับเทรนด์รอมคอมแดนเซมูเกะที่ตีกรอบผู้หญิงว่าเป็นเป้าหมายของการไล่ตามที่ไม่มีใครรู้จัก สิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นความรู้สึกร่วมกันทั่วทั้งทีม เนื่องจากเรื่องนี้ หัวหน้าโปรดิวเซอร์ของ Aniplex Nobuhiro Nakayama กล่าวถึงซีรีส์นี้ว่ามีพลังคล้ายโชโจ ด้วยเหตุนี้
ที่กล่าวมา ซีรีส์นี้มีหลายแง่มุมไม่ได้หมายความว่าความอีโรติกไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของ Kisekoi เสมอไป เรากำลังติดตามวัยรุ่นสองคน ซึ่งแต่ละคนมีมุมที่น่าอึดอัดใจเป็นของตัวเอง และพยายามค้นหาคำตอบเรื่องเพศของพวกเขา หนึ่งในนั้นมีความมั่นใจในร่างกายของเธอมากพอที่จะพยายามคอสเพลย์ให้กับตัวละครที่เร้าใจจากเกมสำหรับผู้ใหญ่ เน้นความสัมพันธ์ระหว่างซีรีส์ที่มีธีมนี้และการพรรณนาถึงร่างกาย รวมถึงความจริงที่ว่าเธอค่อนข้างชอบเกมโป๊ และที่สำคัญที่สุดคือ Fukuda ไม่ได้ปิดบังว่าเธอสนุกกับการแสดงภาพ Marin ในแบบที่เซ็กซี่ เมื่อพิจารณาจากหลักฐานนี้และการที่ทีมได้เข้าถึงศิลปินตัวละครที่โดดเด่นเพียงไม่กี่คนที่จะร่วมแสดงฉากเหล่านั้นอย่างมีความสุข จึงไม่น่าแปลกใจหรือข้อเสียเลยที่ไฮไลท์หลายๆ รายการในซีซั่นแรกจะสอดคล้องกับการตัดเย็บแบบมารินที่มีชีวิตชีวา หากเราตัดสินการประหารชีวิตเพียงอย่างเดียว ปัญหาก็จะมากกว่า—ไม่ว่าจะเกิดจากการรับรู้หรือความอ่อนแอที่เกี่ยวข้อง—คือด้านอื่น ๆ ของ Kisekoi S1 ที่ไม่ได้แข็งแกร่งเท่ากัน
สำหรับผู้เริ่มต้น สิ่งสำคัญคือต้องจำบริบทของการผลิตในฤดูกาลแรกนั้น แม้ว่าจะสร้างมาอย่างดีสำหรับมาตรฐานอนิเมะทีวี แต่เราก็ไม่ลืมว่าเรื่องนี้เป็นไปตาม Wonder Egg Priority ที่ระเบิดออกมาโดยสิ้นเชิง แม้ว่าความทะเยอทะยานของ Shouta Umehara ในฐานะโปรดิวเซอร์แอนิเมชันจะเติมพลังให้กับทีมที่มีชื่อเสียงที่สุดของ CloverWorks อย่างไม่ต้องสงสัย แต่หลายครั้งเขาก็ทำเกินไปจนกลายเป็นปัญหาเช่นกัน เขาไม่ได้เป็นผู้นำที่โหดร้ายที่หาประโยชน์จากผู้อื่น แต่เป็นประเภทหุนหันพลันแล่นที่เป็นหัวหอกแม้กระทั่งในภารกิจฆ่าตัวตาย อย่าลืมว่าคนที่ WEP ส่งโรงพยาบาลคือตัวเขาเอง ทัศนคติของเขาในขณะนั้นเป็นสิ่งที่ค่อยๆ พัฒนา ในรูปแบบที่จะส่งผลต่อซีซั่นที่สองของ Kisekoi ในภายหลัง แต่เหนือสิ่งอื่นใด มันเป็นความเหนื่อยล้าทางร่างกายและจิตใจหลัง WEP ที่ลากมาตรฐานสำหรับโปรเจ็กต์ต่อไปของพวกเขากลับลงมาสู่พื้นดิน ซีซั่นแรกของ Kisekoi ยอมรับเกณฑ์ความสม่ำเสมอและคุณภาพที่ต่ำกว่าสำหรับอาร์ตเวิร์คของตัวละคร และค่อนข้างฉาวโฉ่ด้วยการนำเสนอตอนที่มาจากแหล่งภายนอกทั้งหมด 2 ตอน (#03 ของ Traumerei Animation Studio และ #07 ของ Lapin Track) มันเป็นการผลิตที่มั่นคง แต่ก็เป็นคำจำกัดความของการอดกลั้นเช่นกัน เมื่อพิจารณาจากบริบทนี้ ก็เข้าใจได้
อีกเหตุผลหนึ่งว่าทำไมการถ่ายทำ Marin เป็นครั้งคราวจึงโดดเด่นเหนือสิ่งอื่นใด และเหตุผลที่เราแนะนำแนวคิดเรื่องการรับรู้ก่อนหน้านี้ ก็คือผู้กำกับซีรีส์นั้นSeries Director: (監督, kantoku): บุคคลที่รับผิดชอบการผลิตทั้งหมด ทั้งในฐานะผู้ตัดสินใจอย่างสร้างสรรค์และหัวหน้างานขั้นสุดท้าย พวกเขาอยู่เหนือกว่าพนักงานที่เหลือและในที่สุดก็ได้คำพูดสุดท้าย อย่างไรก็ตาม มีซีรีส์ที่มีระดับผู้กำกับต่างกัน เช่น หัวหน้าผู้กำกับ ผู้ช่วยผู้กำกับ ผู้กำกับตอนของซีรีส์ และบทบาทที่ไม่ได้มาตรฐานทุกประเภท ลำดับชั้นในกรณีเหล่านั้นจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์เป็นรายกรณี ชิโนฮาระไม่โดดเด่นตามธรรมชาติ การเริ่มต้นของซีซั่นแรกก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่า แม้ว่าเขาจะพูดเกินจริง เขาก็ทำในลักษณะที่คำนวณไว้จนคุณถือว่าการนำเสนอที่น่าดึงดูดของเขาเป็นของตาย ด้วยเทคนิคและความเฉลียวฉลาด เขาใช้ตำแหน่งของเขาในฐานะผู้กำกับเพื่อปกป้องความดื่มด่ำของผู้ชมไม่ให้แตกสลาย เขาอาจจะไม่ใช่คนที่มีสัจนิยมที่เข้มงวด แต่เขามีวิสัยทัศน์ที่มีเหตุผลซึ่งบังคับให้เขาแสดงภาพสปอตไลท์ที่เป็นรูปเป็นร่างในแบบที่คุณจะแสดงแสงของจริง แม้ว่าเขาจะไม่เคยละทิ้งอารมณ์ขันของผลงานต้นฉบับ แต่ก็มีผู้กำกับตอนอื่นๆ ในซีซั่นแรกที่เอนเอียงไปที่เรื่องนี้มากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในตอนนั้น ชิโนฮาระมีความสุขที่ได้มุ่งเป้าไปที่ความรู้สึกโปร่งใส มีความสมจริงในการพรรณนาถึงผู้คนและเนื้อหาโดยทิ้งความฉลาดไว้เป็นหน้าที่ของผู้อื่น
เมื่อพูดถึงซีซั่นแรกนั้น ตอนที่ #11 นำเสนอความขัดแย้งประเภทที่ชิโนฮาระไม่ชอบโดยธรรมชาติมากกว่า ตามการนำของผู้กำกับคนหนึ่งซึ่งต่อมาได้รับเลือกให้เป็นแถวหน้าของภาคต่อ ก็เผยให้เห็นคิเซคอยที่หน้าด้านกว่าที่เต็มใจเล่นกับตัวละครที่ดูตลกขบขันในฐานะ เนื้อหา 2 มิติที่คุณสามารถเล่นได้ แต่จากมุมที่แตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง ไฮไลท์ที่แท้จริงคือตอนที่แปดที่นำโดย Yusuke Kawakami ในช่วงแรก ฉากคีย์ที่มีความยาวซึ่งแอนิเมชันโดย Kerorira นำเสนอประเภทการนำเสนอที่มีเสน่ห์จากแผ่นงาน ซึ่งปกติแล้วเราเห็นเฉพาะในฉากเผ็ดร้อนในช่วงซีซัน 1 เท่านั้น เมื่อคุณก้าวเข้าสู่ตอนนี้มากขึ้น การพรรณนาถึงซีรีส์สาวน้อยเวทมนตร์รุ่นเก่าจะทำให้คุณยอมรับความจริงโดยสนับสนุนกฎแห่งความเท่ ความรู้สึกของบรรยากาศที่ชัดเจนมากกว่าสิ่งที่คุณพบในส่วนที่เหลือของรายการจะสลับไปมาระหว่างความหวาดกลัวและความอ่อนแอเมื่อตัวละครเปิดใจให้กับ Gojo จากนั้นจึงเปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วพอๆ กันเป็น ภาพฮิจินส์สุดฮา
ตรงกันข้ามกับของ Shinohara ความไม่เด่นสะดุดตา กระดานเรื่องราวของคาวาคามิ กระดานเรื่องราว (絵konテ, ekonte): พิมพ์เขียวของแอนิเมชัน ชุดภาพวาดธรรมดาๆ ที่ใช้เป็นสคริปต์ภาพของอนิเมะ วาดบนแผ่นพิเศษพร้อมช่องสำหรับหมายเลขการตัดแอนิเมชัน หมายเหตุสำหรับทีมงาน และบรรทัดบทสนทนาที่ตรงกัน มากกว่านั้นคือประเภทที่จะหยุดคุณอย่างภาคภูมิใจ มีความรู้สึกสง่างามร่วมกันที่ทำให้สามารถดำรงอยู่ในกรอบการทำงานของผู้กำกับซีรีส์ได้ แต่การดำเนินการนั้นดูโอ้อวดและเปิดเผยมากกว่ามาก มองไม่ไกลจากความก้าวหน้าของ Juju ในตัวตนและความฝันของเธอ ซึ่งถ่ายทอดผ่านภาพสะท้อนของเธอและชุดสาวน้อยเวทมนตร์ที่ซ้อนทับกันอย่างชัดเจน ส่วนสุดท้ายทั้งหมดที่มีมารินและโกโจบนชายหาดเป็นการนำเสนอภาพแรกอันไร้ตัวตน ของความรักครั้งแรก การไปเที่ยวครั้งแรกที่ชายหาด และครั้งแรกที่คุณถูกนกนางนวลดูหมิ่น เพราะมันยังคงโง่เขลาอยู่ถึงแม้คาวาคามิและทีมคนอื่นๆ จะรู้สึกแปลกๆ ก็ตาม ตอนนี้นำเสนอเนื้อหาจากบนลงล่าง งานฝีมือชั้นยอดและการนำเสนอที่น่าจดจำอย่างละเอียดภายในฤดูกาลที่ยอดเขามักจะมาในรสชาติเดียว
ปฏิเสธไม่ได้ว่ามีความแตกต่างพื้นฐานระหว่างทิศทางของบุคคลที่ตื่นตาตื่นใจอย่างคาวาคามิและมือที่มั่นคงของชิโนฮาระ ผู้กำกับซีรีส์Series Director: (監督, คันโตกุ): บุคคลที่รับผิดชอบการผลิตทั้งหมด ทั้งในฐานะผู้มีอำนาจตัดสินใจเชิงสร้างสรรค์และผู้ดูแลขั้นสุดท้าย พวกเขาอยู่เหนือกว่าพนักงานที่เหลือและในที่สุดก็ได้คำพูดสุดท้าย อย่างไรก็ตาม มีซีรีส์ที่มีระดับผู้กำกับต่างกัน เช่น หัวหน้าผู้กำกับ ผู้ช่วยผู้กำกับ ผู้กำกับตอนของซีรีส์ และบทบาทที่ไม่ได้มาตรฐานทุกประเภท ลำดับชั้นในกรณีเหล่านั้นจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์เป็นรายกรณี ตัวเขาเองได้พาดพิงถึงเรื่องนี้ ดังที่เห็นในการสัมภาษณ์หนึ่งในหลายๆ บทสัมภาษณ์ที่จัดขึ้นสำหรับฟีเจอร์ Kisekoi S2 ใน Newtype เดือนกันยายน 2025 ด้วยสไตล์การคิดที่รอบคอบแต่ท้ายที่สุดแล้วค่อนข้างเงียบสงบ ชิโนฮาระปฏิเสธอย่างถ่อมตัวว่าไม่มีแรงโน้มถ่วงแบบเพื่อนที่มีเสน่ห์มากกว่าเขา แม้ว่าจะมีรูปแบบหนึ่งในอุตสาหกรรมนี้ที่แม่เหล็กมีความสัมพันธ์กับความหรูหรา แต่ชิโนฮาระกลับมีข้อผิดพลาดอย่างเห็นได้ชัด ดังที่เห็นจากการที่ดาราที่มีชื่อเสียงโด่งดังในที่สาธารณะเหล่านั้นตะโกนชื่อของเขาทุกครั้งที่มีข่าว แสดงความชื่นชมในงานฝีมือของเขาด้วยวิธีที่ตลกขบขัน มันอาจจะไม่โดดเด่นในลักษณะเดียวกัน แต่ความแม่นยำทางเทคนิคของชิโนฮาระนั้นได้รับการชื่นชมอย่างมากจากผู้ที่ทำงานเคียงข้างเขา และหากเขาถูกจัดให้อยู่ในสภาพแวดล้อมที่เอื้ออำนวยมากขึ้น โดยมีประสบการณ์เพิ่มขึ้นอีกเล็กน้อยเช่นกัน เขาก็จะสามารถเอาชนะใจผู้ชมได้ด้วยความกระตือรือร้นไม่แพ้กัน ความยิ่งใหญ่ของเขาอาจยากกว่าที่จะเข้าใจมากกว่าผู้กำกับดาราดังๆ เหล่านั้น แต่เสน่ห์ของเขาก็ไม่น้อยไปกว่ากัน
และด้วยเหตุนี้ คิว Kisekoi ซีซั่น 2 โปรเจ็กต์ที่ทำให้ชิโนฮาระสามารถใช้ศักยภาพนั้นได้
หากคุณรู้สึกประหลาดใจกับวิธีที่ภาคต่อนี้พัฒนาขึ้นในทุก ๆ ด้าน แสดงว่าคุณมีทัศนคติที่ถูกต้อง หากไม่รวมการเปลี่ยนทีมงานที่หายากซึ่งมุ่งไปสู่สิ่งที่ดีกว่า ผลลัพธ์ที่เป็นธรรมชาติมากขึ้นสำหรับภาคต่อก็คือการเริ่มมีแนวโน้มลดลงเล็กน้อย การรักษาระดับเดิมหรือแม้กระทั่งการปรับปรุงเล็กน้อยอยู่ในการ์ด แต่อะไรก็ตามที่มีความหวังมากกว่านั้นคือการเกี้ยวพาราสีด้วยความเข้าใจผิด พูดง่ายๆ ก็คือเป็นเรื่องปกติที่โปรเจ็กต์เริ่มแรกจะมีความหมายเหมือนกันกับการลงทุนที่แข็งแกร่งที่สุดและทีมที่มีศักยภาพมากกว่า ท้ายที่สุดแล้ว ความมุ่งมั่นในระยะยาวของทีมงานที่มีทักษะนั้นยากที่สุดที่จะรักษาไว้ได้ และโดยธรรมชาติแล้ว ภาคต่อจะมาพร้อมกับฐานแฟนๆ ที่มีความปลอดภัยอยู่แล้ว หรือความมั่นใจว่าซีรีส์นี้จะไม่ได้รับความนิยม ไม่ใช่ว่าไม่มีตัวอย่างใดของซีซันที่ 2 ที่แข็งแกร่งและผลงานที่น่าสนใจกว่านี้ แต่แน่นอนว่าคุณไม่สามารถรับการอัพเกรดครั้งใหญ่ในแผนกการผลิตได้
อะไรทำให้ Kisekoi ก้าวกระโดดได้ชัดเจนขนาดนี้? เราได้กล่าวถึงเหตุผลบางประการที่เข้ามามีบทบาทแล้ว ควรจำไว้ว่านี่เป็นเพียงความพยายามครั้งที่สี่ของ Shinohara ในการกำกับซีรีส์ และสองกรณีแรกเกิดขึ้นคือ Black Fox (ซึ่งเขาเข้ามาแทนที่ Kazuya Nomura ที่ยุ่งวุ่นวาย) บวกกับเปลือกที่พังทลายของ A3 ที่เขาแบ่งปันกับผู้กำกับหน้าใหม่อีกคน Masato Nakazono Kisekoi รู้สึกเหมือนเป็นความพยายามครั้งแรกของเขาในการเป็นผู้นำโปรเจ็กต์ที่จริงจัง ดังนั้นการปรับปรุงครั้งใหญ่เมื่อถึงภาคต่อจึงถือว่าสมเหตุสมผล โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเปรียบเทียบกับภาวะซึมเศร้าหลัง WEP โปรเจ็กต์นี้มาถึงช่วงเวลาที่สายการผลิตของ Umehara และบางส่วนของ CloverWorks… เจริญรุ่งเรืองมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ในขณะที่ยุ่งเกินไปอย่างเห็นได้ชัด ไม่เหมาะนัก แต่เป็นสภาพแวดล้อมที่ดีกว่าอย่างเห็นได้ชัดสำหรับผู้กำกับซีรีส์ที่เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น Series Director: (監督, คันโตกุ): บุคคลที่รับผิดชอบการผลิตทั้งหมด ทั้งในฐานะผู้มีอำนาจตัดสินใจที่สร้างสรรค์และผู้ดูแลขั้นสุดท้าย พวกเขาอยู่เหนือกว่าพนักงานที่เหลือและในที่สุดก็ได้คำพูดสุดท้าย อย่างไรก็ตาม มีซีรีส์ที่มีระดับผู้กำกับต่างกัน เช่น หัวหน้าผู้กำกับ ผู้ช่วยผู้กำกับ ผู้กำกับตอนของซีรีส์ และบทบาทที่ไม่ได้มาตรฐานทุกประเภท ลำดับชั้นในกรณีเหล่านั้นจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์แต่ละกรณี..
การกระโดดเข้าสู่ตอนแรกของซีซัน 2 โดยตรง ซึ่งหมายถึง Kisekoi #13 ตามหมายเลขอย่างเป็นทางการ แสดงให้เห็นถึงการปรับปรุงที่สำคัญเหล่านั้นทั่วทั้งกระดาน ชิโนฮาระไม่เคยละทิ้งนิสัยของตัวเอง แต่ดังที่เขาอธิบายไว้ในการสัมภาษณ์ของนิวไทป์ที่กล่าวมาข้างต้น เขาต้องการขยายขอบเขตการแสดงออก ในมุมมองของเขา การทรยศต่อความเป็นจริงตามวัตถุประสงค์เป็นครั้งคราวทำให้สิ่งต่างๆ น่าสนใจยิ่งขึ้นสำหรับทั้งผู้ชมและผู้สร้าง ด้วยกรอบความคิดใหม่—และการทำงานร่วมกันของสมาชิกคนสำคัญในทีมของซีซั่น 2—เขาจึงเริ่มต้นสร้างกระดานเรื่องราวกระดานเรื่องราว (絵konテ, ekonte): พิมพ์เขียวของแอนิเมชัน ชุดภาพวาดธรรมดาๆ ที่ใช้เป็นสคริปต์ภาพของอนิเมะ วาดบนแผ่นพิเศษพร้อมช่องสำหรับหมายเลขการตัดแอนิเมชัน หมายเหตุสำหรับทีมงาน และบรรทัดบทสนทนาที่ตรงกัน เพิ่มเติมและกำกับการนำซีรีส์นี้กลับมาอีกครั้ง
หากคุณตั้งใจจะพูดถึงชิโนฮาระ ฉากที่ยอดเยี่ยมในตอนท้ายของตอนอาจเป็นตัวอย่างที่ดีที่สุดว่าเขาสามารถทำได้ในครั้งนี้ รายล้อมไปด้วยคนสนใจต่อสิ่งภายนอกในงานปาร์ตี้ฮาโลวีนที่เขาถูกลากเข้าไป โกโจถูกบังคับให้เผชิญกับความไม่มั่นคงของเขา เขาเป็นส่วนหนึ่งของพวกเขาจริงๆ และจริง ๆ แล้ว เขาอยู่ที่ไหนก็ได้ที่ความสนใจของเขาไม่สอดคล้องกับบรรทัดฐานทางเพศ? ความกลัวเหล่านั้นถูกส่งผ่านข้อความที่กำหนดเวลาไว้อย่างแม่นยำในขณะที่เราเจาะลึกจิตใจของเขา ซึ่งแสดงให้เห็นถึงความเป็นเลิศทางเทคนิคตามปกติของเขา แต่ยังรวมถึงความปรารถนาที่จะเพิ่มความเป็นนามธรรมด้วย ชิโนฮาระประสบความสำเร็จกับความท้าทายใหม่นี้ในการกระตุ้นบางสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่าความเป็นจริงทางวัตถุของฉาก และในขณะเดียวกัน ก็ยังคงเล่นภายในขอบเขตของฉากด้วยวิธีที่น่าขบขัน ท้ายที่สุด ฉากทั้งหมดนี้ดำเนินไปเป็นเวลาหลายนาทีในขณะที่คุณได้ยินเสียงร้องเพลง Nowa ที่ทุกคนชื่นชอบ (แทนที่จะเป็น Haruhily) ในเบื้องหลัง ดังนั้น หลังจากเปลี่ยนจากความกลัวของ Gojo มาเป็นความรู้สึกยินดีที่ได้รับการยอมรับ ไคลแม็กซ์ของเพลงก็ทำให้เธอเปลี่ยนไปสู่คำถามสาธารณะที่ผิดจังหวะอย่างเฮฮาว่านักแสดงนำทั้งสองกำลังออกเดทกันหรือไม่ อวยพรคุณ Nowa และอวยพรคุณ Shinohara
ภาพคัท 80 ภาพรอบๆ ฉากคาราโอเกะ รวมถึงการปรากฏตัวของ Nowa แทบทุกภาพ สร้างสรรค์โดย Hirohiko Sukegawa นี่ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ: เขาเรียกตัวละครที่เขาชื่นชอบให้มากที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ และขยายหน้าที่ของเขาออกไปนอกเหนือจากการแสดงด้วยซ้ำ ทีมงานอนุญาตให้เขาวาดจำนวนมาก พิเศษ ภาพประกอบที่คัฟเวอร์เพลงร็อคของ Nowa (ทำไมเธอถึงมีรสนิยมดีขนาดนี้?) ตลอดซีซั่นที่ 2 จนถึงจุดที่ผู้เขียนต้นฉบับหยิบยกความพยายามที่มุ่งมั่นทุ่มเทของเขา และเมื่อฤดูกาลกำลังจะสิ้นสุดลง เธอวาดภาพ Nowa ในโหมด oshikatsu… เหนือ Sukegawa นักสร้างแอนิเมชันตัวจริง ซึ่งคาดเดาได้ว่าเขาจะเสียสติไปกับเรื่องนี้ นอกจากนี้ ในขณะที่เรากำลังพูดถึงคลิปด้านบน วิธีการระบุชื่อและอายุทำให้นึกถึงฉาก FLCL ที่เป็นสัญลักษณ์อย่างแน่นอน ฉันสงสัยว่าผู้ช่วยผู้กำกับซีรีส์บางคนเสนอรายละเอียดนี้ขึ้นมา
ตอนจบของตอนนั้นยอดเยี่ยมฉันใด จุดเริ่มต้นก็เช่นกัน ประการแรก โครงสร้างนี้เป็นการเคลื่อนไหวที่ยอดเยี่ยมจากการปรับตัว ช่วงแรกของฤดูกาลที่สองส่วนใหญ่สร้างขึ้นจากการเปลี่ยนแปลงเล็กๆ น้อยๆ ของการไหลของแหล่งข้อมูล และฉันเชื่อว่าพวกเขาประสบความสำเร็จในเป้าหมายของพวกเขา ในกรณีของตอนแรกเพื่อต้อนรับเรากลับมาพร้อมกับบางสิ่งที่ปิดบังเสน่ห์ของคิเซคอยไว้ทั้งหมดมากกว่าดำเนินไปราวกับว่าไม่มีการแตกหักเกิดขึ้น เช่นเดียวกับที่ภาคก่อนทำเป็นครั้งคราว ซีซัน 2 เริ่มต้นด้วย ประเภทล้อเลียนที่สนุกสนานอย่างน่าขัน นำโดย Kai Ikarashi ซึ่งเป็นประเภทที่ทำหน้าที่บอกลาผู้กำกับฝ่ายศิลป์ที่ล่วงลับไปแล้ว ผู้กำกับศิลป์ (香術監督, bijutsu kantoku): บุคคล รับผิดชอบงานศิลป์พื้นหลังของซีรีส์ พวกเขาวาดอาร์ตบอร์ดจำนวนมากที่ครั้งหนึ่งเคยได้รับการอนุมัติจากผู้กำกับซีรีส์ เพื่อใช้อ้างอิงพื้นหลังตลอดทั้งซีรีส์ การประสานงานภายในแผนกศิลป์เป็นสิ่งจำเป็น-นักออกแบบฉากและสีต้องทำงานร่วมกันเพื่อสร้างโลกที่เชื่อมโยงกัน Ryo Konno
ในขณะที่ขอบเขตของซีรีส์ขยายกว้างขึ้น คุณก็สามารถชมผลงานนวนิยายในจักรวาลที่น่าขบขันเหล่านี้ได้เช่นกัน พวกมันครอบคลุมมุมต่าง ๆ ของแผนที่โอตาคุและมีรายละเอียดมากขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งในการดัดแปลงที่จินตนาการถึงพวกมันไปไกลกว่าการมองเห็นในมังงะ ตามปากกาของอิคาราชิ อันนี้ก็กลายเป็น… ทุกสิ่งมากขึ้น มากกว่า. นั่นคือวิธีที่ Shinohara พูดถึงเพื่อนของเขาอย่าง Ikarashi: คนที่คุณไว้ใจได้ ไม่เพียงแต่จะเข้าใจสิ่งที่กระดานเรื่องราวของคุณพูดถึงเท่านั้น แต่ใครจะเอาชนะคุณด้วยการขยายขอบเขตออกไปอีก TsuCom เป็นซีรีส์แนวตลกแต่ขำที่จะทำให้คุณดู ให้ตายเถอะ มันสนุก และนั่นคือสิ่งที่งานของ Ikarashi สื่อถึง
แม้ว่าชิโนฮาระจะคิดไอเดียคร่าวๆ สำหรับฉากนั้น แต่ก็เป็นคนอื่นที่ทำให้มันกลายเป็น กระดานเรื่องราวที่เหมาะสม กระดานเรื่องราว (絵konテ, ekonte): พิมพ์เขียวของแอนิเมชัน ชุดภาพวาดธรรมดาๆ ที่ใช้เป็นสคริปต์ภาพของอนิเมะ วาดบนแผ่นพิเศษพร้อมช่องสำหรับหมายเลขการตัดแอนิเมชัน หมายเหตุสำหรับทีมงาน และบรรทัดบทสนทนาที่ตรงกัน มากกว่า. คนคนเดียวกันนั้นป้อนความคิดให้เขาตลอดทั้งฤดูกาล และกลายเป็นผู้ร้ายหลักในการเปลี่ยนแปลงน้ำเสียงของ Kisekoi ในที่สุดก็ถึงเวลาพูดคุยเกี่ยวกับ Yusuke “Nara” Yamamoto ขวัญใจแฟนๆ ผู้ซึ่งมีบทบาทเชิงรุกในบทบาทผู้ช่วยผู้กำกับซีรีส์ที่เพิ่งได้มาใหม่: (監督, คันโตกุ): บุคคลที่รับผิดชอบการผลิตทั้งหมด ทั้งในฐานะผู้มีอำนาจตัดสินใจเชิงสร้างสรรค์และหัวหน้างานคนสุดท้าย พวกเขาอยู่เหนือกว่าพนักงานที่เหลือและในที่สุดก็ได้คำพูดสุดท้าย อย่างไรก็ตาม มีซีรีส์ที่มีระดับผู้กำกับต่างกัน เช่น หัวหน้าผู้กำกับ ผู้ช่วยผู้กำกับ ผู้กำกับตอนของซีรีส์ และบทบาทที่ไม่ได้มาตรฐานทุกประเภท ลำดับชั้นในกรณีเหล่านั้นจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์แต่ละกรณี ดังที่เขาบันทึกไว้ในการสัมภาษณ์ของ Newtype ว่าเขาแบ่งปันกับเพื่อนที่ดีและผู้สร้างแอนิเมชันหลัก Naoya Takahashi ขอบเขตและข้อมูลเฉพาะของบทบาทนั้นจะแตกต่างกันไปอย่างมาก ขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมและโปรเจ็กต์ที่กำหนด ในกรณีนี้ การเข้าถึงของ Nara ครอบคลุมทุกด้านในลักษณะที่ปกติแล้วจะมีเฉพาะผู้นำโครงการเท่านั้น ปรากฏตัวตั้งแต่เช้าตรู่ในการประชุมสคริปต์และมีส่วนร่วมในตัวเลือกสำหรับตอนที่เขาไม่ได้ให้เครดิตอย่างชัดเจนเช่นกัน การให้ใครก็ตามที่มีส่วนร่วมมากขนาดนั้นน่าจะส่งผล ไม่ต้องพูดถึงผู้สร้างที่มีบุคลิกที่กล้าหาญพอๆ กับ Nara เลย
ในการสัมภาษณ์ครั้งนั้น Takahashi เน้นย้ำถึงคุณสมบัติของ Nara ในฐานะผู้กำกับว่าเป็นสิ่งที่มีเอกลักษณ์เฉพาะสำหรับภูมิหลังของเขา ฉันเห็นด้วยกับมุมมองของเขาเป็นส่วนใหญ่ว่าเมื่อใดก็ตามที่นักสร้างแอนิเมชั่นตัวละครที่โดดเด่นเปลี่ยนมาทำหน้าที่กำกับ พวกเขามักจะให้ความสำคัญกับความสวยงามและความสมบูรณ์แบบทางเทคนิคของช็อต ความสมจริงของการแสดง และกลไกของสตอรี่บอร์ด แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้เป็นคุณสมบัติเชิงบวก—และเป็นด้านที่นาราไม่เคยสูญเสียไปอย่างแท้จริง ในกระบวนการเปลี่ยนบทบาท เขากลายเป็นศิลปินที่ทุ่มเทให้กับแนวคิดง่ายๆ ในการสร้างความบันเทิงให้กับผู้ชมและทำให้พวกเขาประหลาดใจมากขึ้น นี่คือสิ่งที่แฟนๆ ของ Bocchi the Rock รู้สึกซาบซึ้งใจมาก เนื่องจากตอนของเขาในซีซันแรกถือเป็นเรื่องที่ออร์โธด็อกซ์น้อยที่สุดจากเรื่องที่เป็นเรื่องตลกประหลาดอยู่แล้ว อย่างไรก็ตาม เป็นที่น่าสังเกตว่าความปรารถนาที่จะดึงดูดผู้ชมด้วยความประหลาดใจด้วยสื่อที่หลากหลายคือสิ่งที่ Nara จัดแสดงไว้ล่วงหน้า (แม้แต่ในการแสดง Bocchi อื่น!)
ภายในเพียงตอนเดียว เหตุผลที่ทำให้ Kisekoi เลื่อนระดับได้มากขนาดนี้ก็ถูกอธิบายไว้ค่อนข้างชัดเจน แน่นอนว่าไม่ใช่สาเหตุเดียว เราได้พูดคุยเกี่ยวกับการเติบโตของชิโนฮาระ การเปลี่ยนแปลงในแนวทางของเขา และการมาถึงของนาราช่วยกระตุ้นทั้งสองอย่างได้อย่างไร หากเราถอยกลับไปหนึ่งก้าว ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะแยกประเด็นสุดท้ายนี้ออกจากสถานะปัจจุบันของ Bocchi the Rock พื้นที่รกร้างที่ไม่ได้วางแผนไว้ซึ่งไม่เพียงแค่ก่อให้เกิดพนักงานเท่านั้น แต่ยังรวมถึงพลังงานที่พวกเขาแบกไว้เพื่อทะลักเข้าสู่ Kisekoi ด้วย
แม้ว่าจะมีการทับซ้อนกันระหว่างโปรเจ็กต์เหล่านี้เสมอเมื่อซีรีส์สองเรื่องจัดการโดยแก๊งของ Umehara วิธีที่บุคลากรและความได้เปรียบด้านตลกเข้ามาแทนที่ Kisekoi S2 ก็พูดเพื่อตัวมันเอง… เช่นเดียวกับความจริงที่ว่า Kerorira นักออกแบบของ Bocchi เปลี่ยนจากนักสร้างแอนิเมชั่นเป็นครั้งคราวเพื่อรับตำแหน่งฝ่ายสนับสนุนทีม ตามคำบอกเล่าของ Umehara เครดิตดังกล่าวมีจุดมุ่งหมายเพื่อสะท้อนถึงจุดยืนในปัจจุบันของเขาในฐานะผู้ที่ก้าวข้ามโปรเจ็กต์ภายในสตูดิโอ กล่าวโดยสรุป เขาเป็นบุคคลที่เชื่อถือได้พร้อมความสามารถในการตัดสินใจและการสื่อสารที่ช่วยเหลือได้ตลอดเวลา นอกเหนือจากความสามารถของเขาในการวาดได้มาก
เมื่อพูดถึง Kisekoi S2 ภาระงานที่จับต้องได้มากขึ้นนั้นได้แก่การเปิดแอนิเมชันคีย์เดี่ยว ความช่วยเหลือเกี่ยวกับเอฟเฟกต์สำหรับเกมในจักรวาล การล้างตอนที่หนักที่สุด และแอนิเมชันหลักจำนวนมาก คีย์แอนิเมชัน (原画, genga): ศิลปินเหล่านี้วาดช่วงเวลาสำคัญภายใน แอนิเมชัน โดยพื้นฐานแล้วกำหนดการเคลื่อนไหวโดยไม่ต้องตัดต่อให้เสร็จจริงๆ อุตสาหกรรมอนิเมะเป็นที่รู้จักกันดีว่าเปิดโอกาสให้ศิลปินแต่ละคนได้แสดงสไตล์ของตัวเองได้มากมาย เพื่อจองฤดูกาล สำหรับตอนแรกนี้ สิ่งที่โดดเด่นที่สุดคือซีเควนซ์ที่มารินค่อนข้างยุ่งเหยิงต้องผ่านรถไฟเหาะตีลังกาอารมณ์โดยปล่อยให้จินตนาการของเธอหลวมเกินไปเล็กน้อย เกือบจะเหมือนกับที่เคโรริร่าสร้างแอนิเมชั่นสิ่งมีชีวิตสีชมพูที่ประสบกับเรื่องนั้นอยู่เป็นประจำ ตะโกนออกไปถึงการตัดครั้งสุดท้ายด้วย โดยที่ทุกคนต่างจับตาดูพฤติกรรมประหลาดๆ ของ Marin ในขณะที่แอนิเมชันพื้นหลังแบบออร์แกนิกมากมายกระทบหน้าต่าง ความแม่นยำของ Shinohara-ish ในมือแอนิเมชั่นที่มีความสามารถ!
สำหรับศิลปินเช่นเขาที่โดดเด่น สิ่งสำคัญคือต้องพิสูจน์ว่ามูลค่าการผลิตที่เพิ่มขึ้นอย่างมากนั้นครอบคลุมทุกด้าน และขยายไปไกลกว่าบุคคลใดๆ นี่เป็นสิ่งที่เชื่อมโยงอย่างใกล้ชิดกับบริบทของการผลิตของซีซัน 2 เมื่อเปรียบเทียบกับรุ่นก่อน แม้ว่าเราจะไม่สามารถมองข้ามความจริงที่ว่า CloverWorks อยู่ในสถานะของการผลิตมากเกินไป โดยเฉพาะอย่างยิ่งในขณะที่สตูดิโอพยายามตีกรอบสิ่งนั้นในแง่บวกเมื่อพิจารณาจากผลลัพธ์ที่พวกเขาได้รับ ก็ปฏิเสธไม่ได้เช่นกันว่ามีการปรับปรุงโครงสร้างพื้นฐานที่จับต้องได้ การฝึกอบรมเจ้าหน้าที่ (และบางครั้งก็เป็นการรุกล้ำอย่างดุเดือด) ช่วยสร้างทีมผู้ศึกษาและเตรียมพร้อมที่ดีกว่า การสร้างบนพื้นแข็งนั้นแทนที่จะอยู่ภายในปล่องภูเขาไฟที่ WEP ทิ้งไว้เบื้องหลัง การสนับสนุนนั้นแข็งแกร่งกว่ามาก
แม้ว่าจะเป็นโซโลคีย์ที่แอนิเมชั่นโดย Kerorira แต่การเปิดเรื่องก็กำกับและเขียนสตอรี่บอร์ดโดย Yuki Yonemori การผสานเครดิตการผลิตที่มีเสน่ห์ดึงดูดสายตา แม้ว่าฉันเชื่อว่าหัวใจของซีเควนซ์นี้คือการเน้นที่เขาเน้นไปที่วัสดุทางกายภาพ ซึ่งถือเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในซีรีส์เกี่ยวกับคอสเพลย์ เป็นเรื่องที่น่าสังเกตว่าซีเควนซ์นี้ยืมการเรียบเรียงเพลงมากมายจาก NO LULLABY ซึ่งเป็นมิวสิกวิดีโอที่ฉันแน่ใจว่ามีใครบางคนเข้าถึงแอนิเมชั่นทั่วโลกอย่างที่โยเนโมริเคยเห็นมาหลายครั้ง ฉันเชื่อว่าวิธีการประมวลผลนั้นสามารถเปลี่ยนแปลงได้และถือเป็นการพยักหน้าอย่างให้เกียรติ แม้ว่าผู้คนจะรู้สึกสบายใจกว่าถ้าพวกเขาตะโกนบอกทีมเดิมก็ตาม เนื่องจากกฎที่ไม่ได้กล่าวไว้เกี่ยวกับการกล่าวถึงผลงานอื่นๆ อย่างชัดเจน แนวคิดนี้อาจถูกล้มลงอย่างน่าเสียใจ
อย่าเข้าใจฉันผิด: Kisekoi S2 ประสบความสำเร็จอย่างมีเอกลักษณ์ แม้ว่าฉันเชื่อว่าความคิดสร้างสรรค์ที่น่าขบขันของ Bocchi ขับเคลื่อนผลงานของ Umehara ไปสู่จุดสูงสุด แต่ก็ยังมีข้อโต้แย้งที่ต้องคำนึงถึงเกี่ยวกับความแม่นยำที่ระมัดระวัง—ไม่ขัดแย้งกับการแสดงที่มีชีวิตชีวาพอ ๆ กัน—ใน Kisekoi S2 ส่วนใหญ่ทำให้เป็นผลงานที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของทีมนี้ ชิโนฮาระเองก็มองว่ามาตรฐานสำหรับตอนต่างๆ เช่น การฉายรอบปฐมทัศน์ของซีซั่น 2 นั้นมากเกินไปสำหรับโทรทัศน์ เขาไม่เพียงแต่หมายถึงแง่มุมที่มองเห็นได้ชัดเจนที่สุด เช่น รายละเอียดและการขัดเกลาของอาร์ตเวิร์คตัวละคร หรือแม้แต่ระดับการเปล่งเสียงของแอนิเมชั่น แต่ยังหมายถึงความฟุ่มเฟือยของสิ่งที่อยู่ระหว่างกลางและการลงสีด้วย การใช้เวลานานกับตอนก่อนๆ ช่วยได้อย่างแน่นอน แม้ว่าผู้กำกับยังชี้ให้เห็นว่าทักษะทางเทคนิคพื้นฐานที่สูงลดความจำเป็นในการถ่ายใหม่ลงอย่างมาก จึงทำให้ความทะเยอทะยานในระดับนั้นเป็นไปได้ บางทีวิธีที่ดีที่สุดในการอธิบายความสำเร็จของพวกเขาคือรู้สึกว่าเป็นฤดูกาลที่ได้รับการปรับแต่งอย่างประณีต ส่วนหนึ่งของความลับนั้นอย่างที่เขาเปิดเผยก็คือทีมที่เก่งมากจนพวกเขาทำหลายๆ อย่างได้สำเร็จตั้งแต่แรก
ความเฉียบแหลมนั้นส่งต่อไปยังตอนที่สองของฤดูกาล ซึ่งจะทำให้โทนเสียงเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด ประเด็นหลักประการหนึ่งที่คุณต้องเข้าใจเพื่อชื่นชมการเปลี่ยนแปลงที่เห็นได้ชัดของรสชาติระหว่างฤดูกาล Kisekoi ก็คือ Nara มีอยู่ทุกหนทุกแห่งอย่างแท้จริง โดยมีผู้กำกับซีรีส์ Series Director: (監督, คันโตกุ): บุคคลที่รับผิดชอบการผลิตทั้งหมด ทั้งในฐานะผู้มีอำนาจตัดสินใจที่สร้างสรรค์และหัวหน้างานคนสุดท้าย พวกเขาอยู่เหนือกว่าพนักงานที่เหลือและในที่สุดก็ได้คำพูดสุดท้าย อย่างไรก็ตาม มีซีรีส์ที่มีระดับผู้กำกับต่างกัน เช่น หัวหน้าผู้กำกับ ผู้ช่วยผู้กำกับ ผู้กำกับตอนของซีรีส์ และบทบาทที่ไม่ได้มาตรฐานทุกประเภท ลำดับชั้นในกรณีเหล่านั้นจะขึ้นอยู่กับสถานการณ์เป็นรายกรณี ผู้ยินดีซึมซับความคิดของตน อย่างไรก็ตาม เช่นเดียวกับความเข้มข้นของออกซิเจนในบรรยากาศที่สามารถผันผวนได้ ความหนาแน่นของอนุภาคผู้กำกับที่อุกอาจก็เปลี่ยนแปลงได้เช่นกัน (แนวคิดทางวิทยาศาสตร์ที่แท้จริง) แน่นอนว่าสิ่งเหล่านี้มักจะอยู่ในระดับสูงสุดตอนที่ Nara กำกับและเขียนสตอรี่บอร์ดเป็นการส่วนตัว ซึ่งหมายถึง #14, #19 และ #23
หลังจากที่รอบปฐมทัศน์มีตัวเลือกในการจัดเรียงกิจกรรมใหม่เพื่อให้ผู้ชมได้รับการต้อนรับด้วย Kisekoiness ที่เต็มอิ่มมากขึ้น การติดตามผลนี้ทำให้เรากลับไปสู่การผจญภัยที่เราข้ามไป การปรับเปลี่ยนใหม่จำเป็นต้องมีการอัดเรื่องราวที่แตกต่างกันสองเรื่องเข้าด้วยกัน แต่การส่งมอบของ Nara นั้นมั่นใจมากว่าคุณจะไม่รู้สึกเหมือนกับว่าไม่มีวิสัยทัศน์ที่ชัดเจนอยู่เบื้องหลัง Sure, we switch from the continuation of the romcom beat about whether they’re dating to cosplay and gender focused plotlines, but both are delivered through similarly eclectic mixes of styles.
Nara is always willing to pivot from Kisekoi’s grounded normality to his reminders that animation is composed of assets he can play around with. There’s that familiar sense of comedy built upon quick stylistic shifts whenever he can find a way to sneak it in; changing levels of stylization, of fluidity in the animation, and then subverting your expectations from an entirely new vector when you think you’ve cracked the pattern. Just like the Bocchi anime that episodes like this are so reminiscent of, it’s the consistent sense of surprise that becomes the glue between heterogeneous parts.
Since we talked about the opening sequence, we ought to introduce the ending as well. The closing sequence by VIVINOS is very reminiscent of their Pink Bitch Club series, taking Marin’s crush and her interest in fashion as an excuse to turn her into a bit of a menhera menace.
If we stop and appreciate the once again excellent animation, we can find plenty of examples of seemingly uncanny combinations of ideas leading to a richer outcome. With a director as quick to embrace cartoony aesthetics, you could assume that’s the route it’ll head in whenever there are comedic needs, but Nara successfully guides the team to get mileage out of less common approaches. Like, for example, ever so slightly dialing up the realism to make a sequence more amusing. As an embarrassed Marin storms away from Gojo, the level of lifelike detail in which the folds of his disguise are depicted—a bit exaggerated but not so much that they become a caricature—makes him look much creepier and thus funnier in this context. Even when the application of a style is more orthodox, the ability to alternate between them will keep you constantly engaged. After all, the same visit to a sick Marin can have outstanding examples of precision in animation and inherently funny betrayals of space. In a season with many outrageous visual tricks, even the seemingly more standard sequences can be inherently fun to look at.
One detail we’ve neglected to mention is that all those scenes arrived by the hand of the aforementioned main animator, Naoya Takahashi. Speaking to Newtype, he simplified the evolution of his role as going from a tactically deployed weapon across important moments in the first season, to handling large chunks at a time for the sequel. This is not to say that he no longer handled climactic moments, since we’re talking about an animator with a hand in the very last scene of the season. However, it’s true that he halved his appearances so take he could take over many cuts whenever he showed up as either key animator or supervisor.
Applied to episode #14, that meant drawing key animationKey Animation (原画, genga): These artists draw the pivotal moments within the animation, basically defining the motion without actually completing the cut. The anime industry is known for allowing these individual artists lots of room to express their own style. for virtually every single shot in the first half; the only small exceptions being Odashi and the regular Yohei Yaegashi making cute guest appearances, in rather different ways. Nara is particularly effusive about Takahashi’s mindset, as an animator whose interests are tickled by seemingly troublesome cuts that he’ll complicate even further, but it’s worth noting that the entire second half received the same holistic treatment by Maring Song. Given that its animation demands are just as diverse, the challenge couldn’t have been any easier.
Even with those assistants and the help of a solid lineup of 2nd key animators, having the episode’s two animation directors penning every single cut in the first place is quite the ask. And keep it in mind: it was an ask, not a spur-of-the-moment happening but a foundational idea in planning Kisekoi S2. Those Newtype features confirm as much, saying it was an episode conceived to be animated by a small team. While this one is noteworthy in how far they went with it, the desire to keep animation teams small is a defining trait of Umehara’s production line in recent times. From a creative standpoint, there’s an obvious reason to chase that goal: the natural sense of cohesion and full realization of a better-defined vision that you can get out of small teams. And from a management level, the idea that you may be able to offload this large a workload to just a few people—at least for certain tasks—is a dream come true.
While it’s positive that viewers have started paying attention to the composition of teams (who is part of them, their size, roles, etc), many are a bit too quick to assume that seeing fewer animators credited is immediately a sign of a healthier, straight-up superior production. Instead, they should be asking themselves if such a team was a natural fit for the production circumstances, and whether the level of ambition and quality standards match their possibilities.
Circling back to Kisekoi S2, then, we can say that episodes like this manage to maintain—and occasionally even raise—the project’s already impressive technical floor despite the small team. And what about the larger picture? Did this approach eventually push the production off the rails? Although things got tighter by the end, we can now say that it weathered the storm without requiring the level of unthinkable individual feats that protected the likes of Bocchi. In that regard, it’s worth noting that Kisekoi S2 showed an interesting level of restraint. Small teams of animators, but never as far as this one episode. A mere two episodes with a singular animation director, instead opting for duos as its default. Part of this comes down to the improvement of CloverWorks’ infrastructure (not to be confused with their planning) that we talked about earlier, but it’s also about that evolution in Umehara’s mindset; away from his most aggressive tendencies, less allergic to the concept of compromising, and instead interested in finding ways to minimize the negative effects from that.
It’s another one of Umehara’s favorite weapons that takes over the show with the next episode: character animation ace Tomoki Yoshikawa, who makes his debut as storyboarder and episode director. If his peers viewed Nara as a very entertaining aberration, Yoshikawa embodies straightforward excellence in his breed. As an animator, Yoshikawa’s work feels performed in a way that few artists’ do; so specific in its posing and demeanor that you feel as if the characters were actors who’d just been briefed by the director. And now that he genuinely occupies that position, you get that philosophy applied to an entire episode—often through his own redraws. The way people interact with objects and people’s gestures constantly stand out as deliberate. The way he accomplishes it makes his ostentatious brand of realism not particularly naturalistic, but its technical greatness and sufficient characterfulness justify its braggadocio air. Perhaps this is the horseshoe he shares with Nara: one, a director so imaginative that he gets away with making the artifice painfully obvious, the other, an animator so good at articulating characters that he’s happy with showing you the strings with which he puppeteers them.
Despite yet another charismatic lead artist having a visible impact, Kisekoi S2’s overarching identity is too strong to ever disappear. Instead, what happens is that the two tendencies tend to mix with each other. Yoshikawa’s deliberate acting doesn’t risk coming across as too clinical and serious, as his precise posing occasionally becomes a source of humor as well; for an obvious example, a binoculars-like shot is followed up by the type of silly pose that Marin is likely to adopt when her nerdy side takes over. The switches to blatantly cartoony animation can occur without ditching the calculated staging, and for that matter, without ditching Yoshikawa’s pen either—he personally key animated some of them as well.
The real highlight of the episode, though, is in Amane’s backstory. At this point, it should be obvious that Yoshikawa is more than a cold, technically proficient animation machine. He once again shows that much with a stunning flashback focused on the main duo’s new friend and his encounter with crossplay, which helped him forge an identity he’s finally comfortable with. Through some of the most ethereal drawings in the entire show (many by Yoshikawa himself), we witness his first experiences with makeup, wigs, and dresses. We see neither his face nor reflection, but it quickly becomes obvious that it’s because his past, regular self was one that he’d never been comfortable with. It’s impossible not to feel the contrast with his current persona, highlighted by all the cuts to the present clearly showing a happy face after so much obscuration of his expressions. The Amane of right now, the person cosplaying a female character while hanging out with Marin and Gojo, is the self that he loves and proudly projects outward.
This type of conflict is by no means new to Kisekoi. After all, Gojo’s own insecurities are also rooted in traumatic rejection over his gendered interests; and of course, Marin being a widely beloved, popular girl with some very male-coded hobbies is the flipside to his situation. Up until now, though, none of those situations had been presented in such striking fashion. If we add to that the way that Kisekoi’s exploration of otaku spaces widens—and this is only the beginning—the message of acceptance that had always been attached to the series starts feeling more meaningful.
The following episode ventures further in that regard. Although it’s the first chance for the production to take a bit of a breather, one aspect took a lot of work and it very much shows: the depiction of PrezHost. As is the norm with this season, an in-universe work briefly depicted in the manga becomes a fully fledged production effort within its anime adaptation. The beautiful designs by WEP’s Saki Takahashi and the evocative compositions it dashes out when necessary sell the appeal of the series, though it’s the concept itself that feels most important.
Even though Kisekoi rejects conforming to the preconceptions about what individuals ought to enjoy according to their age or gender, constantly doing so while only ever portraying danseimuke fiction (or types of work otherwise largely tolerated by men) would make its plea for acceptance ring rather hollow. This makes their fancy depiction of a shoujo manga turned popular live-action drama such a great choice, because it feels like it understands what teenage girls and families alike—including some boys, awkward about it they are—would get really into. I have to admit that, given the extremely obvious Ouran vibes of this fake series, I’d have loved to see much more overt mimicry of Takuya Igarashi’s direction; at best, Mamoru Kurosawa’s storyboardStoryboard (絵コンテ, ekonte): The blueprints of animation. A series of usually simple drawings serving as anime’s visual script, drawn on special sheets with fields for the animation cut number, notes for the staff and the matching lines of dialogue. More and its SHAFT flavor merely evoke vibes that feel like a distant stylistic cousin. That said, beautiful animation dedicated to something that strengthens your whole series’ message is hardly a reason to complain.
Between WEP’s early moments of excellence and his work across the 22/7 short films, Wakabayashi earned himself a reputation as a breathtaking director, the type that invites you into ethereal spaces where mundanity feels divine. Mind you, there is still plenty of room for delicacy and elegance across his boards here. Within an arc that strongly emphasizes collective work and the reliance on everyone’s specific skills, episode #17 allows the fundamentally subdued animation to do the talking; Gojo’s expert movements contrast with Marin’s well-meaning flubs, yet she’s the one who irradiates confidence with her body motion when she’s in her field. The intricacies of seemingly mundane animation tell us a lot, just by swinging from one of Marin’s beastly lunches to Gojo’s delicate eating as drawn by Shinnosuke Ota. Even that otherworldly vibe of Wakabayashi’s direction is channeled through the depiction of light, dyeing the profiles of the lead characters when they’re at their coolest and most reflective.
However, those are merely the gifts that you’ll find hidden within the bushes—or rather, in a very exuberant, colorful jungle. Wakabayashi and episode director Yuichiro Komuro, an acquaintance from WEP who already did solid work in Kisekoi S1, meet this sequel on its own terms. Stronger comedic edge, but also the incorporation of different genres we hadn’t explored before? Playful emphasis on the farcicality of animation assets, as well as a much higher diversity of materials? If that is the game we’re playing now, Wakabayashi will happily join everyone else. And by join, I mean perhaps best them all, with a single scene where Marin squeals about her crush being more densely packed than entire episodes; horror buildup, an imaginative TV set, slick paneling that breaks dimensions and media altogether, and here’s a cute shift in drawing style as a final reward. Wakabayashi may be playing under someone else’s rules, but he’s far from meek in the process. Episode #17 is out and proud about being directed, with more proactive camerawork than some hectic action anime and noticeable transitions with a tangible link to the narrative.
For as much as episodes like this rely on the brilliance of a special director, though, this level of success is only possible in the right environment. This is made clear by one of the quirkiest sequences: the puppet show used for an educational corner about hina dolls. The genesis is within Wakabayashi’s storyboards, but the development into such a joyful, involved process relied on countless other people being just as proactive. For starters, the animation producer who asked about whether that sequence would be drawn or performed in real life, then immediately considered the possibility of the latter when Wakabayashi said it could be fun. There’s Umehara himself, who’d been watching a documentary about puppeteer Haruka Yamada and pitched her name. The process this escalated into involved all sorts of specialists from that field, plus some renowned anime figures; no one better than Bocchi’s director Keiichiro Saito to nail the designs, as dolls are an interest of his and he has lots of experience turning anime characters into amusing real props. Even if you secure a unique talent like Wakabayashi, you can’t take for granted the willingness to go this far, the knowledge about various fields, and of course the time and resources required for these side quests.
And yet, it’s that emphasis on clinical forms of animation that also makes it feel somewhat dispassionate—especially after the playfulness of Wakabayashi’s episode. The delivery is so fancy that it easily passes any coolness test, and it certainly has nuggets of characters as well; watching the shift in Marin’s demeanor when she’s performing makes for a very literal, great example of character acting in animation. But rather than leaning into the fun spirit of a school festival, the direction feels very quiet and subservient to an artist who can lean towards the mechanical. It’s worth noting that the most evocative shots in the entire episode, which break free from its cold restraint, come by the hand of Yusuke Kawakami. Those blues are a reminder of the way he already stole the show once, with that delightful eighth episode of the first season.
Kisekoi S2 is certainly not the type of show to dwell in impassionate technicality for too long, so it immediately takes a swing with another fun episode captained by Nara. A leadership that this time around doesn’t merely involve storyboarding and direction, but even writing the script as well. Given that the animation director is Keito Oda, it ends up becoming quite the preview for the second season of Bocchi that they’re meant to lead together. His touch can be felt through the spacious layoutsLayouts (レイアウト): The drawings where animation is actually born; they expand the usually simple visual ideas from the storyboard into the actual skeleton of animation, detailing both the work of the key animator and the background artists. and the character art itself, with scenes like the one at the karaoke feeling particularly familiar. A noticeably softer feel within a series where the designs normally lean in sharper directions.
Even though Nara mostly plays with regular tools for this episode, the same eclecticism we’ve been praising so far is all over the episode. At no point can you be sure about which technique, palette, and type of stylization he’s going to deploy when depicting Marin’s struggles. This helps spice up an episode that is otherwise a simple breather. Weight gain scenarios in anime rarely lead to a fun time; you don’t have to start considering whether they’re problematic or not to realize that they’re formulaic and repetitive. However, within a show where bodies are meaningfully explored and thanks to Nara’s amusing resourcefulness, it becomes yet another entertaining episode.
Additionally, there is a reason why we said that the director mostly uses regular tools in episode #19. The highlight is a sequence built upon a 3D scan of a real park, in a process that took 9 months to complete. Although there are technical points of friction like Marin’s lack of a projected shadow, this was a tremendous amount of effort applied to a fundamentally compelling idea. Within regular comics, a sudden switch to a series of identical panel shapes feels unnatural. In the context of a series about cosplay, that’s enough to tell that someone is taking photos. But what about anime (and more broadly, film) where the aspect ratio is consistent? A solution can be to reimagine the whole sequence as a combination of behind-the-camera POV and snapshots that don’t reject the continuity.
While on the surface it might seem like a more modest showing, episode #20 is—in conjunction with the next one—a defining moment of Kisekoi S2. Director and storyboarder Yuuki Gotou is still a bit of a rookie in this field, but may prove to be one of the best scouting moves for the team. Alongside the small changes in the script, the direction toys with the themes of the series in a way that casually solidifies the entire cast. Gojo and Marin attend a cosplay event and come across acquaintances, including multiple friend-of-a-friend scenarios. Those involve someone who, in the manga, is merely mentioned as having been too busy to attend. In the end, we don’t know much about her, and she doesn’t even register as a person. What does Gotou’s episode do, though? It transforms the manga’s plain infodumping about cosplay culture into a fake program that stars her as the host, which makes the eventual reveal that she couldn’t show up more amusing and meaningful; now she actually is a person, albeit a pitiful one. The delivery of the episode is enhanced by similar small choices, in a way that is best appreciated if you check it out alongside the source material.
The immediate continuity in the events links that episode to #21, which also underlines the essence of season 2’s success. I’m sure we’ve all witnessed discourse about anime’s self-indulgent focus on otaku culture at some point. The very idea of acknowledging its own quirks and customs is framed as an ontological evil, though really, those complaints amount to little more than cheap shots at easy targets that people can frame as progressive, refined stances. Were they truly that thoughtful about cartoons, people would realize that such anime’s common failing isn’t the awareness and interest in its surrounding culture—it’s the exact opposite. Anime isn’t obsessed with otaku, but rather with going through familiar motions and myopically misrepresenting a culture that is much broader than we often see. Every late-night show that winks at a male audience about tropes they’ll recognize is blissfully unaware of the history of entire genres and demographics; and for that matter, about the ones that it’s supposed to know as well, given how many gamified Narou fantasies fundamentally don’t understand videogames.
Due to Marin’s choices of cosplay and the unbalanced presentation of the first season, Kisekoi risked leaning a bit in that direction as well. But with a series that genuinely wants to engage with the culture it explores, and a team willing to push its ideas even further, that simply couldn’t come to pass. The most amusing example of this across two episodes is Marin’s cosplay friends, as women who feel representative of distinct attitudes seen in female otaku spaces. From the resonant ways in which proactive fandom is linked to creative acts to the jokes they make, there’s something palpably authentic about it. Nerdy women don’t morph into vague fujoshi jokes, but instead showcase highly specific behaviors like seeing eroticism in sports manga that read completely safe to people whose brains aren’t wired the same way. Kisekoi S2 gets a lot of humor out of their exaggerated antics—both #20 and #21 are a riot about this—but these are just one step removed from real nerds you wouldn’t find in many anime that claim to have otaku cred.
This exploration continues with the type of fictional works that motivate their next cosplay projects. Just like PrezHost felt like a spot-on choice for a group of regular teenagers, an indie horror game like Corpse is perfect for this nerdier demographic of young adults and students; if you wanted to maximize the authenticity, it should have been a clone of Identity V as that was a phenomenon among young women, but their slight departure still becomes a believable passion for this group. And most importantly, it looks stunning. Following the trend you’ve heard about over and over, a loosely depicted in-universe game becomes a fully-fledged production effort led by specialists—in this case, pixel artist narume. It’s quite a shame that, no matter how many times I try to access the website they made for the game, it doesn’t become something I can actually play.
The purposeful direction of Haruka Tsuzuki in episode #21 makes it a compelling experience, even beyond its thematic success. Though in a way, its most brilliant scene is still tied to that—Marin’s subjectivity being so clearly depicted is one of the ways in which Kisekoi pushes back against common failings of the genre, after all. When she misunderstands what Gojo is buying, diegetic green lights flash green, like a traffic light signaling his resolve to go ahead. Marin’s panic over the idea of getting physically intimate coincides not just with a camera switch to show an adults-only zone of the store nearby, but also with the lights turning red. She doesn’t exactly feel ready… but the more she thinks about it, the lights switch to pink. If I have to explain what this one means, please go ask your parents instead.
Season 2 thrives because of this broader, deeper depiction of cosplay as an extension of otaku culture. As we mentioned earlier, it makes the message of acceptance feel like it carries much more weight; with a palpable interest in more diverse groups of people, the words of encouragement about finding your passions regardless of what society expects you to do have a stronger impact. Since the preceding season faltered by focusing on arcs where these ideas were still raw, while also introducing biased framing of its own, there’s a temptation to claim that Kisekoi S2 is superior because it stuck to the source material even more. And let’s make it clear: no, it did not. At least, not in those absolute terms.
There is an argument to be made that it better captures the fully-developed philosophy of the source material; the argument is, in fact, this entire write-up. That said, much of our focus has also been on how Shinohara’s desire to increase the expressivity and the arrival of Nara have shifted the whole show toward comedy. Kisekoi has always had a sense of humor, but there’s no denying that this season dials up that aspect way beyond the source material. That has been, as a whole, part of the recipe behind such an excellent season.
And yet, we should also consider the (admittedly rare) occasions where it introduces some friction. If we look back at episode #20, one of the highlights in Gotou’s direction is the goofy first meeting between Akira and Marin. Since we’re taking a retrospective look after the end of the broadcast, there’s no need to hide the truth: Akira has a tremendous crush on her. However, their entire arc is built upon everyone’s assumption that she hates Marin, as she gets tense and quiet whenever they’re together. The manga achieves this through vaguely ominous depictions of Akira, which would normally be read as animosity but still leaves room for the final punchline. The adaptation mostly attempts to do the same… except their first meeting is so comedic, so obvious in the falling-in-love angle, that it’s impossible to buy into the misdirection. Every now and then, it’s in fact possible to be too funny for your own good.
If we’re talking about the relative weaknesses of the season, episode #22 is a good reminder that outrunning the scheduling demons—especially if you enjoy taking up creative strolls to the side—is hard even for blessed projects. Conceptually, it’s as solid as ever. Marin’s sense of personhood remains central to everything, with her own struggles with love and sexuality being as carefully developed (if not more) than anything pertaining to Gojo. Being treated to another showcase of Corpse’s beautiful style is worth the price of admission, and you can once again tell that Fukuda understands nerds as she writes them salivating over newcomers’ opinions on their faves. It is, though, a somewhat rougher animation effort despite all the superstars in various positions of support. While the decline in quality is only relative to the high standards of Kisekoi S2, seeing what caliber of artist it took to accomplish an acceptable result speaks volumes about how tight things got.
Thanks to the small structural changes to the adaptation, this episode is able to reinforce the parallels between Akira’s situation and the world’s most beloved cosplayer Juju-sama (sentence collectively written by Marin and her sister). Sure, Juju’s got a supportive family and has been able to chase her dreams since an earlier age, but there have always been hints that she holds back somewhat. As a cosplayer with utmost respect for the characters, she never dared to attempt outfits where her body type didn’t directly match that of the original. This is why we see similar framing as that of a student Akira, feeling cornered before she stumbled upon a space to be herself. Nara may be an outrageous director, as proven by how quickly he unleashes paper cutout puppets again, but you can see his a subtler type of cheekiness in his storyboards as well; cutting to Juju’s shoes with massive platforms during a conversation about overcoming body types is the type of choice that will make you smile if you notice it.
On top of that thematic tightness and meaningful direction, episode #23 is also an amazing showcase of animation prowess. Separating these aspects doesn’t feel right in the first place; the compelling ideas rely on the author’s knowledge about the specifics of cosplay, which are then delivered through extremely thorough and careful animation. The likes of Odashi and Yuka Yoshikawa shine the best in that regard, though it’s worth noting that the entire episode is brimming with high-quality animation—and most importantly, with respect for the process of creating things as an expression of identity. Be it the Kobayashi-like acting as Juju storms out during a pivotal conversation about that, or a familiar representation of cosplay as a means to reach seemingly impossible goals by Hirotaka Kato, you can never dissociate the episode’s beautiful art from its belief that making things can allow us to be our real selves.
Again, it’s no secret that an episode like #23 was produced under strict time constraints; perhaps not in absolute terms, but very much so when you consider its level of ambition. In the context of not just this series but the production line we’ve been talking about all along, what’s interesting isn’t the achievement itself, but how it relates to an evolution we’ve observed before. Umehara’s more considered stance and CloverWorks’ improving infrastructure have been recurring themes, but there’s been one key piece of information relating to both that we’ve been keeping a secret. For as much as we’ve referred to this team as Umehara’s gang, which it very much is, you may have noticed that earlier we talked about a separate animation producer—the position that Umehara held in previous projects. So, what happened here?
As he has alluded to on Twitter but more extensively talked about in his Newtype interview, Umehara is not just aware of CloverWorks’ changes, but also quite hopeful about its up-and-coming management personnel. In his view, most of them are just one piece of advice away from figuring out the tricks to create excellent work. And yet, being the animation producer, he tends to be too far from the trenches for those less experienced members to come to him for advice… unless things have gotten really dire. That is, to some degree, simply not true; Umehara is too emotionally invested in the creative process to separate himself from it, no matter what his position at the company is. However, it’s correct that production assistants are more likely to go to their immediate superior rather than someone two steps above when they’ve simply got some doubts. And thus, Umehara has been the production desk for Kisekoi S2, whereas Shou Someno has replaced him in the producer chair.
The first-hand advice Umehara has been able to give will surely be meaningful for the careers of multiple production assistants. And just as importantly, Kisekoi S2 has been an excellent lesson for him. Right after the broadcast of episode #23, and even acknowledging the lack of time, Umehara expressed his delight about what the team had accomplished for the one episode where he was not at all involved in the management process. That future he dreamed of, where the quality of his production line’s output could be maintained without his constant presence, has finally come. Chances are that it could have come faster and less painfully if he hadn’t been so afraid of delegation before, if this team’s well-meaning passion had been channeled in more reasonable ways. Whatever the case, this feels like a positive change if we intend to balance excellent quality with healthier environments… as much as you can within the regime of a studio like this, anyway.
Our final stop is an all-hands-on-deck finale, with Shinohara being assisted by multiple regulars on the team. Though they all made it to the goal with no energy to spare, the sheer concentration of exceptional artists elevates the finale to a level where most people would never notice the exhaustion. The character art retains the polish that the first season could only sniff at its best, and the animation is thoroughly entertaining once again; a special shout-out must go to Yusei Koumoto, who made the scene that precedes the reveal about Akira’s real feelings for Marin even funnier than the punchline itself.
More than anything else, though, the finale shines by reaping the rewards of all the great creative choices that the season has made beforehand. In contrast to the manga, where Corpse was drawn normally, having developed a distinct pixel art style for it opens up new doors for the adaptation. The classic practice of recreating iconic visuals and scenes during cosplay photoshoots is much more interesting when we’re directly contrasting two styles, each with its own quirks. The interest in the subject matter feels fully represented in an anime that has gone this far in depicting it, and in the process, likely gotten more viewers interested in cosplay and photographyPhotography (撮影, Satsuei): The marriage of elements produced by different departments into a finished picture, involving filtering to make it more harmonious. A name inherited from the past, when cameras were actually used during this process.. Perhaps, as Kisekoi believes, that might help them establish an identity they’re more comfortable with as well.
Even as someone who enjoyed the series, especially in manga form, the excellence of Kisekoi S2 has been truly shocking. I wouldn’t hesitate to call it the best, most compelling embodiment of the series’ ideas, as the lengths they went to expand on the in-universe works have fueled everything that was already excellent about Kisekoi. It helps, of course, that its series directorSeries Director: (監督, kantoku): The person in charge of the entire production, both as a creative decision-maker and final supervisor. They outrank the rest of the staff and ultimately have the last word. Series with different levels of directors do exist however – Chief Director, Assistant Director, Series Episode Director, all sorts of non-standard roles. The hierarchy in those instances is a case by case scenario. has grown alongside the production line, especially with the help of amusing Bocchi refugees. Despite a fair amount of change behind the scenes and the exploration of more complex topics, the team hasn’t forgotten they’re making a romcom—and so, that stronger animation muscle and more refined direction also focus on making the characters cuter than ever. Given that we’re sure to get a sequel that wraps up the series altogether, I can only hope we’re blessed with an adaptation this inspired again. It might not dethrone Kisekoi S2, but if it’s half as good, it’ll already be a remarkable anime.
Support us on Patreon to help us reach our new goal to sustain the animation archive at Sakugabooru, SakugaSakuga (作画): Technically drawing pictures but more specifically animation. Western fans have long since appropriated the word to refer to instances of particularly good animation, in the same way that a subset of Japanese fans do. Pretty integral to our sites’brand. Video on Youtube, as well as this SakugaSakuga (作画): Technically drawing pictures but more specifically animation. Western fans have long since appropriated the word to refer to instances of particularly good animation, in the same way that a subset of Japanese fans do. Pretty integral to our sites’brand. บล็อก. Thanks to everyone who’s helped out so far!
