Takopi’s oorspronkelijke zondeproductie Notes: de lange weg naar de juiste communicatie

De anime-aanpassing van de oorspronkelijke zonde van Takopi is het buitengewone resultaat van een gewaagde producent, een over het hoofd gezien regisseur en een opkomende studio die handen ineen slaat om keuzes te maken waar anderen niet aan durven. Een moeilijk pad, maar uiteindelijk een verbluffende belichaming van het pleidooi van de serie voor communicatie.

Als je gevoelig bent voor afbeeldingen van fysiek misbruik en zelfmoordgedrag, zou ik adviseren om Takopi met zorg te benaderen. Zelfs als die onderwerpen niet ronduit voor u worden geactiveerd, is dit een show die het beste wordt ervaren wanneer u er in de juiste kop van bent; Ongeacht de hoopvolle boodschap, je kunt vast komen te zitten in de moerassen van ellende die het onderzoekt op manieren die de meest interessante aspecten van de serie verdoezelen. Als je je er echter op voorbereid bent, voel je dan vrij om verder te gaan. Ik zou er niet over schrijven als ik niet dacht dat het een geweldig werk is.

Er zijn twee kruisende paden die de moeite waard zijn om te vernieuwen als je wilt begrijpen waarom de takopi anime zo’n spectaculaire ervaring was. De eerste komt overeen met een beroep dat we niet met zoveel aandacht onderzoeken als die aan de creatieve kant: producenten. Let wel, het opzoeken van de term op deze site zou je leiden tot tientallen artikelen, maar het zijn meestal bijpersonages die we ter sprake brengen omdat ze nette trivia hebben onthuld, of misschien om de netwerken van professionele relaties in één project het beste te illustreren. Wanneer u zich concentreert op de artistieke verdiensten van anime en de arbeidsomstandigheden eromheen, is de duidelijke waarheid dat de meeste producenten variëren van neutraal tot enigszins schadelijk op het eerste aspect, terwijl u inactief bent in het veranderen van een schadelijke status quo voor de laatste.

dat is een oversimplificatie; Het geldt niet voor elke producent, en de term zoals we het gebruikten in de vorige paragraaf omvat veel verschillende rollen met volledig verschillende verantwoordelijkheden en interesses. Zelfs als je voorbij animatieproducenten gaat, inherent dichter bij de teams van kunstenaars, zijn er goede pakken waarvan de motivaties en keuzes tastbare, fascinerende gevolgen hebben op een creatief niveau. Een dergelijke producent is Kotaro Sudo , wiens excentrieke capriolen we al hebben behandeld in een vertaald interview dat zijn rol illustreert in een van de meest schandelijke tv-anime aller tijden.

Sudo marcheert met zijn gevaarlijke kinderen, tot enkele snode plannen.

In een ander interview van zijn huidige werkgever , legde Sudo uit dat zijn echte passie muziek is die niet in het algemeen is geassocieerd met anime-een veld dat hij eerlijk gezegd niet zo veel wist. Hij gaf toe dat hij geen grondige kennis had van elk stukje Otaku-media dat wordt gepubliceerd als sommige van zijn collega’s. In plaats van te concurreren op hun eenvoudige getallenspel dat gericht is op telegrafische hits, struikelt hij er de voorkeur aan unieke werken te struikelen die anderen niet durven te benaderen. Let wel, dit wil niet zeggen dat hij niet geeft om hun financiële prestaties, maar eerder dat hij wordt geleid door een sterk overtuiging: als je de enige persoon bent die één soort werk creëert die niemand anders is, en je doet er goed mee, je bezit onmiddellijk die niche-markt. Alleen al deze mentaliteit kan je geen succes opleveren, maar het heeft een tot nu toe nogal succesvolle carrière aangewakkerd.

Sudo schetste verder hoe hij vervolgens geconfronteerd wordt met de teams die zijn verzameld voor deze ongebruikelijke projecten. Als iemand zonder artistiek gevoel, sta hij liever niet in de weg van hun workflow. Wat hij echter kan doen, is hen inrichtingen in aanwijzingen die ze misschien al willen verkennen. Binnen zijn projecten zijn het niet alleen de titels zelf die buiten de norm liggen, maar vaak ook de details over de productie; Sudo’s eerste ontmoeting met een creatief team houdt in dat ze worden gevraagd om alle ideeën samen te stellen die ze ooit hebben afgewezen of op andere plaatsen onhaalbaar werden afgewezen of beschouwd, wat hem helpt hen te winnen en die unieke gevoel te versterken. Be it in his early publicity roles (Seitokai Yakuindomo, Yosuga no Sora, Penguindrum), his first few roles as producer (Joshiraku, Muromi-san, Shimoneta), or his most recent titles now that he’s an Gevestigde naam in het veld (kijk Bravern ), zijn schandelijke persoonlijkheid magnetiseert hem niet alleen naar minder getradeerde genres, maar ook tot inherent rare titels.

De duidelijkste manifestatie van Sudo’s filosofie is het onderwerp van het interview dat we vertaald: de Bold Anime ADAPTATION OF Pop Team Epic . Zoals daar gedetailleerd, kwam Sudo de manga tegen en voelde het een sterk potentieel… gewoon om scepsis te worden ontmoet toen hij het project naar hogere ups bij King Records gooide. Veteraan Akio Mishima , die uiteindelijk als uitvoerend producent diende, vertelde hem dat je in hun vakgebied een unieke kans hebt om aan te dringen op een specifiek project. En zo deed hij, niet alleen het goedgekeurd kreeg, maar het bedrijf het alleen al het feit dat Pop Team Epic vervolgens herhaaldelijk belachelijk maakt in de show zelf, met zijn vervelende protagonisten die graag het geld van King Records verbranden.

en toch werkte het. Een show die gloats over shitty zijn, een show die een wild assortiment experimentele kunstenaars verwelkomt, en zelfs een nooit eerder geziene structuur en rotatie van stemacteurs heeft. Alles bleek Sudo goed: maak iets unieks, nagel het en je zult meteen de koning zijn van een virale niche. Je zou kunnen denken dat de producent die het allemaal had gepland, de perfecte kans had om het bedrijf te houden en over zijn succesvolle weddenschap te gaan die leidde tot een niet-gepland vervolg, maar in Sudo-vorm deed hij de onverwachte en verliet King Records. Pop Team EPIC S2 toevertrouwen aan Zijn even angstaanjagende protegee , weigerde hij te profiteren van zijn (volgens anderen) onverwachte succes op een veilige titles in een veilige titles in een veilige titles in een veilige titles in een veilige titles op een veilige titles op een veilige titles op een veilige titles in een veilige titles op zijn carrière. Sindsdien Een recent interview met Mantan bevestigt dat we pas nu de eerste projecten zien toen hij bij zijn nieuwe werkplek kwam. De eerste is een theatrale productie, van alle dingen, educatieve snacks. TABEKKO Doubutsu is Een leuke manier voor kinderen om de namen van dieren te leren , nu tot leven gebracht door dezelfde studio achter de animatie in lupine de 3e en de Sonic films. In een tijdperk gedefinieerd door communicatie via sociale media en andere online middelen, Sudo zag een universeel genoten concept als een nog steeds relevante fysieke link . En, als de keerzijde van zo’n gezond idee, richtte de producent zich ook op een manier van zwaarder werk met communicatie als het thema: de oorspronkelijke zonde van Takopi. Cookies en een onfeilbare weergave van kindermishandeling, alleen je reguliere 1-2 punch na lid te worden van een nieuw bedrijf-althans in een geest als Sudo’s.

Het eerder genoemde gesprek met Mantan stelde de producent in staat om zijn begrip van het bronmateriaal te bewijzen, evenals de verantwoordelijkheden van het omgaan met dergelijke gevoelige onderwerpen. Sudo ging zo ver dat hij zei dat het verzamelen van technisch bekwame, flitsende animators alleen zinloos zou zijn geweest als ze de thema’s van de serie niet zouden begrepen; Iets om in gedachten te houden bij het onderzoeken van de mensen die zijn (en hun kennissen die dat niet zijn) in belangrijke posities onder het team. Zijn eigen relatie met de serie had een hele boog doorlopen terwijl hij zijn gevoelens erover verwerkte. Het begon met waardering, maar maakt zich ook zorgen dat de extreme inhoud werd gedecontextualiseerd en een eigen leven als memes tijdens de publicatie van de manga zou nemen. Uiteindelijk concludeerde Sudo dat de oorspronkelijke auteur taizan5 de impactvolle gebeurtenissen bewapende om de aandacht te vestigen op zijn pleidooi voor beter, meer eerlijke communicatie.

Sindsdien begon de producent een plan in kaart te brengen zodat Takopi zijn oorspronkelijke voorsprong kon behouden; Een die niet overdreven geslepen zou moeten worden en te veel kostbare details weggooit, maar ook niet bot en overmatig wordt gebruikt. Het kernidee achter zijn oplossing is vrij eenvoudig, maar om te begrijpen waarom het ertoe doet, is het de moeite waard om iets te overwegen: wat is het meest beperkende aspect van geserialiseerde anime-verhalen? Misschien in tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, zou ik zeggen dat ze niet de planning en vaak slechte omstandigheden zijn, noch de regels-geschreven of niet-over de inhoud die op televisie kan verschijnen. Dat wil zeggen, rekening houdend met het feit dat al dat factoren zijn, dus moeten ze worden overwogen als je je afvraagt waarom een team een bepaalde beslissing heeft genomen.

De meest meedogenloze beperking is echter iets dat zo terloops ingebakken is dat we het als vanzelfsprekend beschouwen, ondanks dat de repercussies fundamenteler zijn. Het is een eenvoudige zaak: de regulering van runtime. De meest voorkomende vorm van geserialiseerde anime is, door een aardverschuiving, tv-shows. Deze projecten omvatten onvermijdelijk het bouwen van slots van ongeveer 30 minuten, wat ook rekening houdt met commerciële pauzes. Dit laat ons rond 24 minuten af met afleveringen, met 3 van hen zijn gewijd aan een opening en eindigen met hun eigen vaste lengte. Hoewel het mogelijk is om te werken in veelvouden van deze getallen, met afleveringen met dubbele lengte zijn relatief veel voorkomende gebeurtenissen, dat verandert niet het fundamentele paradigma. En op dezelfde manier dat dit allemaal wekelijks wordt gereguleerd, is de seizoensstructuur net zo rigide; Shows bestaan in 12/13 afleveringen Cours, want dat is ook hoe tv-programmering in het algemeen is georganiseerd, wat betekent dat het afwijken van die introduceert wrijvingsproducenten niet willen.

Het is vanzelfsprekend, maar verhalen worden niet geboren als uniforme stukken die zullen leiden tot een bevredigende conclusie wanneer je precies een dozijn daarvan stelt. Dit is vooral niet waar in het geval van aanpassingen, het brood en de boter van tv-anime. De interne structuur van het bronmateriaal was niet verplicht voor dergelijke voorschriften-en als het voor iemand werd verplicht, was het aan een ander medium, dat zich leidde tot andere vormen van pacing. Deze mismatch is de schuld voor vele Series CompositionSeries Composition (シリーズ構成, serie Kousei): een sleutelrol die wordt gegeven aan de hoofdschrijver van de serie. Ze ontmoeten de regisseur (die technisch gezien nog steeds overtreft) en soms producenten tijdens de preproductie om het concept van de serie op te stellen, grote evenementen te bedenken en te beslissen hoe tempo het allemaal. Niet te verwarren met individuele scenarioschrijvers (脚本 脚本 脚本, Kyakuhon) die over het algemeen zeer weinig ruimte hebben voor expressie en alleen bestaande concepten ontwikkelen-hoewel seriescomponisten natuurlijk zelf scripts schrijven. Impo’s op dit gebied, en toch, die chronische aard ervan maakt mensen te snel om te accepteren dat dit precies is hoe dingen zijn.

Het is vermeldenswaard dat de status quo is, gedraaid zoals het kan zijn, comfortabeler dan het enge vooruitzicht op verandering voor de productiekant van dingen. Dit kan u helpen te begrijpen waarom het tijdperk van streaming op zijn best deze cijfers enigszins heeft gewijzigd, hoewel de rootproblemen niet relevant zijn voor online video’s. Uiteindelijk is het de traagheid van klassieke workflows en de mogelijkheid om deze werken uiteindelijk op tv te dumpen die wint, vandaar dat de webreeks uiteindelijk vrijwel hetzelfde zijn. Niet-creatieve redenen uit het verleden blijven fundamenteel invloed hebben op hoe verhalen in geserialiseerde anime worden verteld, zelfs als we de toekomst onder ogen zien.

Alles wat gezegd heeft, een ziekte die chronisch is, betekent niet dat er geen palliatieven zijn. Creatieve teams navigeren regelmatig door deze problemen en vinden manieren groot en klein om de normen uit te dagen. Die inspanningen, evenals de worsteling die daarbij hoort, zijn genoeg zichtbaar in de meest geïnspireerde aanpassingen van dit huidige seizoen. De zomer Hikaru stierf ‘s regisseur ryouhei takeshita fungeert ook als zijn seriecomponist, wat een rustige herstructurering van de serie leidt; Niet één verstoken van nadelen, maar ook begrijpelijk in hoe het probeert het overkoepelende verhaal te vormen tot deze beperkingen die inherent zijn aan het formaat. Zelfs als u de verliezen in overweging neemt bij het versnellen van bepaalde aspecten van het mysterie, waarbij het kostbare gevoel van desoriëntatie in het begin wordt geërodeerd, kan dit het helpen een bevredigende voldoende conclusie te bereiken met het beperkte aantal afleveringen.

In een minder verhalende titel, maar een zeer verbonden titel, maar een zeer verbonden titel van de oorspronkelijke auteur. om te beslissen welke delen moeten worden aangepast en zelfs worden uitgebreid bij het animeren-het prioriteren van de sfeer over de loutere opname van gebeurtenissen. Gezien het feit dat de tv-uitzendingen voor de werken van de studio bijna volledig vergezeld gaan van hun eigen commercials, kunnen Kyoani de runtime elke week verhogen tot het punt dat ze volledige extra afleveringen tot hun beschikking hebben. Op dezelfde manier dat bijzonder belangrijke momenten in tv-anime leidden dat openingen en eindes werden overgeslagen, kunnen deze schijnbaar kleinere keuzes ook tot het uiterste duren om de middelen te maximaliseren.

Een ander belangrijk aspect is het begrijpen van de specifieke charme van het werk waarmee u te maken hebt, en dus de doses die de ervaring bij de beste passen. Nogmaals, de rigide structuur van tv is niet gastvrij voor verschillende benaderingen, maar dat betekent niet dat er geen uitzonderingen zijn. Korte shows-meestal gecombineerd met vergelijkbare titels om de reguliere slots van 30 minuten te vullen-zijn veel voorkomend en soms zijn bedrijven bereid om ook minder conventionele oplossingen aan te dringen. Zoek niet verder dan de huidige food court anime die heeft gekozen voor 6 afleveringen van volledige lengte. In vergelijking met uw gemiddelde lichte webmanga-aanpassing, die overschat hoe lang men misschien wil zitten om iets te zien bedacht om door sociale media of dergelijke te scrollen, toont het project een goed begrip van de aantrekkingskracht van het bronmateriaal. Het helpt natuurlijk dat het een zeer grappige serie is voor starters; Je kunt er wat meer over lezen in onze recente Patreon-notities .

Hoe zit het met Takopi, toen? Net als Food Court hebben we ook te maken met kort bronmateriaal. Klokken op twee delen die 16 hoofdstukken compileren, zou de serie een aanzienlijk bedrag moeten hebben uitgewerkt om een hele reibels te kunnen vullen. Hoewel het team de bereidheid heeft getoond om de gebeurtenissen verdere context toe te voegen op een manier die organisch aanvoelt voor de visie van Taizan, was Sudo heftig tegen het strekken van de serie tot een regelmatige lengte. Takopi’s aard maakt het tenslotte zo dat het overstijgen van zijn welkom niet alleen een kwestie van pacing is, maar mogelijk een corruptie van zijn boodschap en potentie.

De wens om de duistere realiteiten van kindermishandeling te weergeven is al lastig om in evenwicht te komen met het inherente uitbuitingsgevoel van dergelijke taken, dus wat gebeurt er als je het twee keer uitkomt als je het gaat als je er twee keer uit gaat? De show zou te lang wentelen in ellende, waardoor de kansen om in smakeloosheid in de smakeloosheid te gaan, die rand door repetitieve tragische bewegingen te vergroten. Begrijpend dat de keuzes over het aantal aflevering van Takopi werden gemaakt, niet omdat er niet genoeg pagina’s waren voor meer, maar omdat degenen die het hadden gepland, echt kregen wat die bevatten, de sleutel is om te grijpen waarom deze aanpassing een goed begin was. Sinds de vroegste conceptuele fasen en bij zijn suggestie werd besloten om de streamingplatforms goed te gebruiken waar het op weg was; Wat, zoals we eerder hebben vermeld, zelfs deze vele jaren in het tijdperk van online distributie gebeurt. Voor zo netjes een keuze als het is om de

opgericht in 2018 door producent Shunsuke Hosoi , enishiya gebruikte alle verbindingen die het erfde om de grond te runnen. Een oppervlaktekijk naar de carrière van Hosoi kan het beeld schetsen van een persoon die dichter bij de planning en zakelijke kant van dingen is, wat u zou leiden om zijn afstand met de creatieve bemanningen verkeerd te veroveren. Daarom is het vermeldenswaard, vooral tijdens zijn ambtstermijn bij Toho en door projecten zoals hanebado! , groeide Hosoi aantoonbaar dicht bij opmerkelijke artiesten. Dit omvat individuen zoals Naoki Yoshiboe (niet door toeval, een vaste waarde binnen Enishiya-projecten sinds het begin) en zelfs de persoon die uiteindelijk de Directories-directeur van Takopi zou worden: (監督, Kantoku): de persoon die verantwoordelijk is voor de hele productie, zowel als een creatieve beslisser en de laatste supervisor. Ze overtreffen de rest van het personeel en hebben uiteindelijk het laatste woord. Series met verschillende niveaus van regisseurs bestaan echter wel-hoofddirecteur, assistent-regisseur, serie-afleveringsregisseur, allerlei niet-standaard rollen. De hiërarchie in die gevallen is een case per case scenario.. Als de CEO van zijn nieuwe bedrijf zou hij helpen touwtjes op alle niveaus te trekken; Een van hun belangrijkste relaties met genki kawamura ‘s toho-dochterverhaal, voor wie ze onmiddellijk hebben bijgedragen aan het produceren van tenki no ko commercials naast ex-kyoani animator chiyoko ueno.

De kans is groot dat je al geniet, je al geniet van Enishiya-projecten onder leiding van Igarashi Circa 2019-2022. Hun naam was misschien niet groot op zichzelf, maar ze bleken in staat te zijn om visuals te maken die de roem van anderen waarmaakten-en niet alleen eenvoudige advertenties zoals die voor Tenki no Ko. Hun eerste grote prestatie was de productie van De Raison D’Tre muziekvideo In 2019 was de korte film een samenwerking tussen directeur Ryu Nakayama en Superstar Mai Yoneyama, Marking Enishiya’s Eerste massieve congregatie van top-of-the-line animatietalent . Naast het voldoen aan de technische eisen van de ontwerpen van Yoneyama, viel het ook op als Een strikte portreting van de strijd met een tekort aan verbazingwekkende muziek. Video’s die in de volgende jaren in de studio zijn geproduceerd, altijd vergezeld van (en soms opgaan) puur commerciële banen om een gezonde instroom van contant geld te behouden. Elke keer dat ze een van die meer ambitieuze projecten zouden uitzetten, zou het magnetisme tussen uitzonderlijke makers nieuwe mensen brengen om zich bij hun indrukwekkende, groeiende naderrelaties aan te sluiten. Zoveel geldt voor hun opvolger van 2020 tot een bepaalde rie matsumoto mv , maar het belangrijkste, Chinashi en Moaang’s prachtige echo’s van flclclcl in Massara , gebouwd op Dungeon Meshi #06 Past perfect in de high-profile outsourcingoutsourcing van de show: het proces van subcontrole van het werk naar andere studio’s. Gedeeltelijke outsourcing is heel gebruikelijk voor taken zoals belangrijke animatie, kleuren, achtergronden en dergelijke, maar de meeste tv-anime heeft ook gevallen van volledige outsourcing (グロス) waar een aflevering volledig wordt afgehandeld door een andere studio. strategie. Nogmaals, ze hebben niet alles bereikt door pure brute kracht. De eerste helft van de aflevering heeft een holistische charme, dankzij het feit dat de terugkerende Nagahara (regisseur en storyboarder deze keer rond) het allemaal naast co-supervisor Hiroaki Arai bezielde. De twee, hoewel met name de eerste, gebruiken de indrukwekkende weergave van fysieke ruimte om de waarde van meerdere panelen te condenseren aan gags in een enkel grappig scherm. En met de energie die ze met deze aanpak hebben behouden, gebruikt de tweede helft van de aflevering die volumetrische kwaliteiten van de animatie op veel meer explosieve manieren . Opvallen in dit opzicht zijn Ren Onodera en Toya Oshima-de andere animatieregisseur en het echte Zwitserse zakmes in het reguliere team van Enishiya.

Hoe zit het met de derde aflevering geproduceerd door de studio? Hoewel Takopi’s Series Directorseries Director: (監督, Kantoku): de persoon die verantwoordelijk is voor de hele productie, zowel als een creatieve beslisser als de laatste supervisor. Ze overtreffen de rest van het personeel en hebben uiteindelijk het laatste woord. Series met verschillende niveaus van regisseurs bestaan echter wel-hoofddirecteur, assistent-regisseur, serie-afleveringsregisseur, allerlei niet-standaard rollen. De hiërarchie in die gevallen is een case per case scenario. had eerder met dit team gewerkt, zijn rol als regisseur en storyboarder voor Frieren #14 voelt als de perfecte keu om hem en zijn ingetogen charme te introduceren. Dat wil zeggen: ontmoet shinya iino , vaak aangeduid als zijn online persona ponte . Het laatste hoofdpersonage in deze productie is iemand die je liefdevol een geascendeerde Sakugasakuga (作画) kunt noemen: technisch tekenen van foto’s maar meer specifiek animatie. Westerse fans hebben al lang het woord toegewezen om te verwijzen naar instanties van bijzonder goede animatie, op dezelfde manier als een subset van Japanse fans. Vrij integraal onderdeel van het merk van onze sites. Nerd, niet alleen bekend als een maker, maar als een actieve deelnemer in animatiegerichte gemeenschappen. Binnen de industrie kwam hij eerst op de voorgrond bij het managementpersoneel in Kinema Citrus in een tijdperk waarin ze synoniem waren met opwindend jong talent; Vreemd genoeg, als een directe voorganger van het soortgelijke fenomeen dat we eerder hebben genoemd met betrekking tot 3Hz.

Ponte vestigde zich nog steeds als een afleveringsregisseur die nog steeds in die gouden eeuw droeg, wat bijdroeg aan Barakamon terwijl hij gestaag de ranglijst beklimt. Kijkend naar die kant van hem vertelt echter niet het volledige verhaal. Ponte’s aanwezigheid binnen de Japanse Sakugasakuga (作画 作画): technisch tekenen van foto’s maar meer specifiek animatie. Westerse fans hebben al lang het woord toegewezen om te verwijzen naar instanties van bijzonder goede animatie, op dezelfde manier als een subset van Japanse fans. Vrij integraal onderdeel van het merk van onze sites. Gemeenschap is niet alleen een stukje trivia uit het verleden, maar eerder een aspect van hem dat zich ontwikkelde naast zijn professionele carrière. Zelfs het feit dat hij zijn eigen radioprogramma lanceerde, kan worden gezien als een brug tussen fandom en actieve bijdragers aan de industrie-vooral als u bedenkt hoeveel mensen in dat programma vergelijkbare trajecten hebben gehad. This includes names like Yuji Tokuno aka Mutobe (director of one of the most impressive episodes of the year in YAIBA #06 and set to make his series direction debut soon), Masato Nakazono aka zono (one of the most reliable up-and-coming directors orbiting around Mappa nu), of samengesteld Superstar fukkun , gewoon om er maar een paar te noemen.

Gegeven die banden met gemeenschappen met een passie voor animatie, en een groeiend cv dat liet zien dat hij die interesses kon vertalen in dwingende televisie, is de perceptie van Ponte altijd positief geweest bij mensen in de wetenschap. Hoe zit het echter met een breder publiek? Degenen die minder snel kunstenaars waarnemen, tenzij ze een heel project leiden, waren twijfelachtiger voor hem. De reden was eenvoudig: de hard beperkte animatie in dr. Stone ‘s vroege seizoenen tankten de aandelen van Ponte, want dat was waar zijn naam het meest zichtbaar aan verbonden was. Het is waar dat het eerste seizoen van gemaakt in Abyss -waar hij diende als directeur van de assistent-serie-een kritische lieveling is, maar het was andere, meer zichtbare makers die alle erkenning kregen. En dat brengt ons bij een ander interessant kenmerk van hem: zelfs bij het spelen van een rol in geliefde werken, is de stijl van Ponte niet noodzakelijkerwijs zo opvallend als zijn meer gerenommeerde collega’s, ondanks dat ze vaak een van de degelijke bijdragers zijn aan hun producties.

We kunnen dit allemaal omwikkelen naar Frieren #14, wat toevallig een uitstekende showcase is van die breed ondergewaardeerde vaardigheden. In de eerste helft wordt het geschil tussen Fern en Stark geleverd met een zekere mate van emotionele helderheid die niet aanwezig is in het oorspronkelijke werk. Ponte toont zijn basisprincipes in het gebruik van schaduwen met hun duidelijke implicaties binnen een storyboardstoryboard (絵コンテ, Ekonte): de blauwdrukken van animatie. Een reeks meestal eenvoudige tekeningen die dienen als het visuele script van Anime, getrokken uit speciale vellen met velden voor het animatie-snede nummer, notities voor het personeel en de bijpassende lijnen van dialoog., Blengt ze nog steeds met voldoende naturalisme dat je niet met je ogen rolt naar de botst mogelijke metafoor. Ondanks dat hij niet het type regisseur is dat de boot rockt, past hij zich graag aan aan scenario’s waarin de animatiespier daadwerkelijk aanwezig is, waardoor karaktervolle ideeën zoals Ash vallen wanneer het titulaire personage Pets Sein. Het is heel erg zijn modus operandi om de reikwijdte te begrijpen, zijn ideeën eraan aan te passen en vervolgens voldoende sluwe ideeën te verzamelen om rustig een verschil te maken.

Ponte’s grotere ideeën komen in de tweede helft van die aflevering, hoewel ze nogmaals, ze zijn niet bombastisch op een manier die veel mensen zullen oppakken-niet in een show met die veel firepower. Dat maakt ze natuurlijk niet minder; Frieren #14 is des te veel beter voor zijn komische weergave van de cart-jacking en de herinneringen van Frieren, de nadrukkelijke opbouw (die Ponte’s grote controle over fysieke ruimte benutten) naar wat al snel een slechte strategie blijkt te zijn, en talloze meer details zoals ervoor zorgen dat de personages voortdurend zwaaien als de schepsel als het schepsel als het schepsel zijn vleugels. Often, his greatest quality as a director is that those small additions feel so natural that the viewer will simply take them for granted. Adaptable directors who are happy to keep a low profile are easily overlooked, but don’t take that to mean that they’re mediocre at their job. As Ponte demonstrates, that isn’t necessarily the case.

By entrusting everything to such a deceitfully capable director and studio, Sudo’s vision of an impactful but also thoughtful realization of Takopi became possible. The level of draftsmanship across the whole show is impressive, consistent in quality right up to the final stages yet surprisingly diverse in stylistic angles. There is no denying that it’ll be one of the greatest anime productions of the year; in a regular season, it would easily take the crown for the summer, but a metropolis-shaped abnormality has gotten in the way of that. It’s no exaggeration to say that this has solidified Enishiya’s growth as the most textbook rise within the industry in recent times. While other new studios (like CyPic or Soigne) have immediately made a lot of noise upon their arrival, Enishiya’s gradual escalation feels like the example to follow. If they proceed to make carefully chosen, spaced-out full series and theatrical offerings over the next few years, they’ll have completed the most perfectly step-by-step growth in scope you could hope to plan. Rather impressive, considering they haven’t sacrificed their quality along the way.

Takopi has benefited from all the positive aspects we’ve explicitly shouted out, as well as some that we’ve left implied. One of the reasons it was important to note that the planning began all the way back in 2022 was to make it clear that the actual production also spanned an unusually lengthy span of time—hitting two years for those most deeply involved. That is mandatory when you aim to create animation with these standards of quality, though conversely, don’t take their results to mean that it was a breeze. Takopi’s production only wrapped up a few days before the broadcast of the last episode, with some members of the team rather burned out by the nature of the title and its demanding quality. Although it never dips to worrying levels, you may have noticed that the finale in particular has no room for extra flair. And, even if that hadn’t been the case, the fact remains that they cut it close by the end. A studio that tries to act the right way like Enishiya still isn’t immune to these issues, especially given their ambition.

As important as it is to keep that in mind, rather than the ending of it, we should consider the early stages of this project some more. I believe you can approach Takopi from various angles, but frankly, many of them would result in a frustrating, self-defeating experience. Ponte’s wish not to relish in the violence, alluded to in his own interview with Mantan, is a fundamental precept that put him on the same page as the producer at the genesis of this project. That said, the director also mentions embracing the viewpoint of one of his mentors: Masayuki Kojima, who led the aforementioned Made in Abyss with Ponte under his wing. When facing similarly heavy works, Kojima is a proponent of tackling every single topic originally explored, though also the type of creator to take a quiet step back to keep a watchful eye on the characters. In Takopi terms, that means not shying away from the depictions of abuse even if (and to a degree, because) those are tough to swallow, but also not zooming in on the violence so much that you forget about the personhood of the victims.

Even with that core stance established early on, there was more nuance to the framing that took longer to solidify. Ponte mentions a pivot from a more Shizuka-centric angle, which would have put the viewer in the shoes of a victim of parental neglect and severe harassment in school, to the story as we finally experienced—a camera closer to the titular alien, with its naive yet also admirable optimism. This is in line with the team’s wish to deliver glimmers of hope off the bat; sure, Takopi is an ultimately uplifting tale, but it’s easy to forget that across the often-miserable events that lead to that conclusion.

Choices like ever so slightly approaching the happy octopus and adjusting Shizuka’s pants to be brighter add up to a feeling that, for as dark as the situation is, there is some hope to that world. This latter choice was of course made by color designerColor Designer (色彩設定/色彩設計, Shikisai Settei/Shikisai Sekkei): The person establishing the show’s overall palette. Episodes have their own color coordinator (色指定, Iroshitei) in charge of supervising and supplying painters with the model sheets that particular outing requires, which they might even make themselves if they’re tones that weren’t already defined by the color designer. Yuki Akimoto, one of the best in the business, but it’s worth noting that so was the former. Consistent with his position of allowing others to shine around him, Ponte is also very open to feedback from anyone in the team. His broad understanding of animation leads to the belief that, if you’re intertwining it with storytelling, then all its elements are pieces in the same puzzle. Compartmentalization can be useful from a management perspective, but buying into it too much from a creative standpoint is inherently limiting. Sure, the main role of individuals in color and design duties isn’t to write a story on paper—but theirs are among the tools that will ultimately breathe life into that script. And so, you might as well listen to their big picture vision as well. Not a coincidence, then, that Takopi also entrusted Awoi Otani with the color scripts that define much of the texture of the adaptation (just like they’d already done for the surprisingly atmospheric Makeine anime!).

If we delve into the first episode, the series directorSeries Director: (監督, kantoku): The person in charge of the entire production, both as a creative decision-maker and final supervisor. They outrank the rest of the staff and ultimately have the last word. Series with different levels of directors do exist however – Chief Director, Assistant Director, Series Episode Director, all sorts of non-standard roles. The hierarchy in those instances is a case by case scenario. does indeed leave the spotlight to someone else: character designer and chief animation directorChief Animation Director (総作画監督, Sou Sakuga Kantoku): Often an overall credit that tends to be in the hands of the character designer, though as of late messy projects with multiple Chief ADs have increased in number; moreso than the regular animation directors, their job is to ensure the characters look like they’re supposed to. Consistency is their goal, which they will enforce as much as they want (and can). Nagahara. In the manga, Taizan matches the roughness of the events with their own raw, pointedly disheveled drawings. This is the type of illustrative quality that tends to get lost when adapting things to animation, which requires countless drawings and for them to be able to move. Given this project’s exceptional circumstances and Nagahara’s own skills, though, he goes line for line with the original author when it comes to depicting the consequences of abuse. Ponte explained that this degree of reproduction—and even elevation—of this aspect was so costly that they couldn’t use it willy-nilly. Whenever possible, though, Nagahara’s pen was there to take the show to the next level. And boy, is that first episode a showcase of that.

It goes without saying, but the reason why this is such an important point in Takopi isn’t the technical achievement required, but its visceral effect on the viewer. When going over Nagahara’s previous work, some aspects that stood out were the depiction of space and the tangible animation. The former increases the immersive feeling, leading to the type of layout that makes this series even more reminiscent of the cult classic Alien 9 anime. However, it’s the latter that makes a difference for Takopi. Whereas Nagahara has used this tactile quality before in tender ways (we still get some of that with his own key animation here), the commitment to a style that makes you feel like you can touch the animation has an entirely different effect when you’re dealing with such horrifying events.

Before any depiction of abuse, preceding even the opening itself, the harsh reality of Shizuka’s life is palpable in the weariness of her backpack. The severity of her situation is gradually conveyed through details like that, with an impact that far transcends the objective pieces of information like “her belongings are old and have insulting words written all over them”. Once the full extent of the abuse becomes explicit, the already gut-wrenching events become even more uncomfortable through artwork; a style that isn’t realistic, yet packs very thorough detail that magnifies the effects of real violence. I believe that overall, this is part of what makes this show so special, though it admittedly is overdone in spots. The rendering of Shizuka’s wounds is so ghastly that it challenges the suspension of disbelief, especially in later episodes where she’s very visibly injured while in class. A tough pill to swallow, even accounting for the subjective framing, and too close to a type of gratuitousness you don’t want given the sensitivity of these topics. In the end, though, small issues given the tremendous upside.

To put those together, tentoten was in charge of a parallel, solo production process that led to visuals closer to what one might see in non-commercial animation; we can’t forget that they were an independent animator before CSM catapulted them to fame, and that they remain active in that space. When watching the show along with viewers, Ponte recalled the non-chronological way that the series-wide Happy Artist role came to be. Although he didn’t meddle much in the cut distribution for episodes other than his own, he had originally requested tentoten to give special treatment to a pivotal scene with Takopi during the fifth episode. As it came together, Ponte liked the result so much that he decided to retroactively apply this all-encompassing approach anytime that Takopi’s worldview had to be rendered. It may not have been originally planned, but this was an excellent swerve into what has now become one of the cornerstones of the Takopi anime.

Across these early stages of the story, contrast remains a central concept. One of the most memorable introductions of such friction comes at the very end of episode #02. While the schedule didn’t allow for the entire series to use film scoring, they were able to selectively apply that approach as the director saw most fit—and understandably, that was the case for this closing scene. After watching Shizuka endure so much harassment at the hands of her classmate Marina, even Takopi’s overwhelming optimism is being tested; no matter how many Doraemon-like gadgets it uses, how many times they redo the events, tragedy always awaits. As the flipside of those Happy Artist moments, the storyboardStoryboard (絵コンテ, ekonte): The blueprints of animation. A series of usually simple drawings serving as anime’s visual script, drawn on special sheets with fields for the animation cut number, notes for the staff and the matching lines of dialogue. uses Takopi’s subjective perception to illustrate why it’s compelled to spring into action… and how that leads to the accidental murder of Marina.

Even in such an immediately dark series, this becomes the most shocking event you’ve witnessed at this point. Anyone would be overwhelmed by negative feelings, save for one exception: the child who has been systemically denied a sense of normalcy, for whom the death of her ruthless bully is a reason to rejoice. And this is where the music plays a key role. Ponte had vaguely asked for a classical-like piece of music to capture this discrepancy, but it was sound director Jin Aketagawa who specifically suggested to (mis)match this objective tragedy with Shizuka’s perceived feelings of triumph through Vivaldi’s Spring. Apart from the sheer impact of the scene, moments like this also help underline that these two lead characters parallel each other in a fascinating way. Both Shizuka and Takopi are effectively aliens who haven’t experienced regular, peaceful human coexistence; the tragedy being, of course, that Shizuka should have had access to the type of life that would allow her to conclude that this wasn’t a positive event.

Mirroring those tonal clashes, the episode also deliberately deploys stylistic whiplashes to illustrate the mismatches in perception. That much is true of the first episode, but the flavor in the following one is rather distinct. Even as the grittier detail still gets used to show the darker side of this story, its realization is noticeably different from the first episode; much thinner lines this time around, matching character art that does a whole lot more implication compared to Nagahara’s explicit detail. This isn’t an accident, but rather the natural result of Moaang’s central role in episode #02. As the storyboarder, director, and animation supervisor, the departure toward more naturalistic animation is an excellent example of how Takopi’s framework gives plenty of pivoting room to specific artists.

We observe a similar shift in the third episode, as another artist takes a similarly central role. Compared to Moaang’s preceding work, it’s certainly not as extravagant, but the reasons why have very little to do with Eri Irei’s undeniable skills. For starters, it’s worth noting that Takopi’s directorial team was small. Assistance aside, it effectively contained only 4 members working alongside Ponte. Among them, half were individuals whom the team actively reached out to. Specifically, Moaang and the person who led the fifth episode went through that guest treatment. In contrast, the other two got the job by virtue of being employed at the studio and having the sophistication that the team was looking for. Unfortunately, that poor Irei got a heavy job dumped on him with little input, which helps explain why his experience in particular was so mentally draining.

Again, this isn’t to say that the episode is worse because its director struggled. If anything, Irei is somewhat similar to Ponte in that he excels in such a casual manner that you’re led to believe that great filmmaking happens on its own. As the story opens up more to the other kids around Shizuka, this episode does an excellent job of illustrating those new perspectives. Through his storyboards, Irei puts you in the shoes of Naoki: born to a seemingly more stable family, but clearly neglected by a mother who barely recognizes his personhood. The quivering of the camera matches his confusion when he stumbles upon this accidental killing, while the transitions and body language allow you to understand that he happens to be susceptible to Shizuka’s perhaps inadvertent manipulation. There is a toxic chemistry between the two that is never verbalized, for starters, because he wouldn’t even have the words to properly explain why his childish mind associates those two women in his life. And when you can’t use words, you need the finesse that Irei’s direction quietly delivers.

In addition to those glimpses of Naoki’s everyday struggles, Marina’s passing and her replacement with a shape-shifting octopus also provide a real taste of the everyday experience in another broken home. Like basically every father in the story, Marina’s dad is absent; in his case, on an emotional level, compared to Shizuka’s dad who has physically left everything behind. Irei’s storyboards convey that by constantly obscuring his expression, while Takopi in Marina form tragically misreads the conflict in this household as lively rather than violent. Even more than the violence it experiences as Marina’s mom takes everything out on her daughter, it’s the knowledge that this was once a happy family that really hits Takopi’s mind. Notably, the thing that first disappeared from this family is what the series yearns for: real communication.

The way that Takopi finds out about their past, through environmental storytelling that showcases not just photos but the decoration that Marina and her mom would adorn their home with, illuminates another excellent side of this adaptation. Ponte’s words garnered attention by pointing out how much research went into figuring out period-appropriate popular colors for school supplies, but this mentality is broader than that specific detail. Marina’s purple backpack matches her room, her sense of fashion feels like a natural extension of the hobbies she shared with her mother, and you can feel a sense of consistency in such details that allows you to imagine lives beyond the constraints of this story. When each of the kids returns to their home, you can feel their social standing in more nuanced ways than the sheer size of their house. In a series so unflinching in depicting child abuse, especially with this episode’s more realistic and commonplace examples, this humanization is essential.

That mindset carries over to episode #04, which is rightfully considered one of the greatest in an already impressive series. It’s not unfair to say that it was set up for success, as it’s arguably the most self-contained, satisfying catharsis before the end of the series. Noting that, though, shouldn’t distract us from how exceptional the execution is. Toya Oshima, another Enishiya mainstay we talked about before, left even his fans speechless with the first episode he ever led as storyboarder and director.

Best known for an expressionistic approach to animation that he has cultivated around his adoration of living legend Shinya Ohira, Oshima opens up the episode in a perfectly clinical way instead. After realizing that the real Marina corpse they’d hidden has been found, Naoki’s initial shock isn’t conveyed through the abstractions the director often utilizes, but rather through sound and jump cuts that demonstrate that nothing is registering for him. By rearranging the events so the intro ends with his older brother shaking him out of this shock, it’s already building up to the satisfying climax.

Once we venture into the meat of the episode, the more bombastic side of the director rears its head, though always in a very pointed way. There’s one natural consequence of the tactile approach to the show’s drawings that we haven’t mentioned so far: the direct relationship it has with the usage of background animation since the very beginning. After all, cel-forward cuts are inherently more tangible, making them a great fit for Takopi’s goals. As someone with a great affinity for such cuts, as well as with gritty linework in general (shout out to animation director Hayate Nakamura for helping preserve the charm of rough genga lines too) Oshima finds great ways to weaponize background animation sequences.

That is the type of animation that we see as Naoki is once again drawn by Shizuka’s toxic magnetism; something that, as a bystander, Takopi perceives as the two of them straying away despite their objective physical proximity. Background animation can embody the dread of feeling a disappointed parent approach, and just by adding some more Ohira-like undulation, capture a growing emotional gulf and a whole worldview collapsing. It’s also used in the most interesting relationship we see play out in this episode—one of the very few healthy familial bonds in the entirety of Takopi. That is, Naoki’s relationship with his older brother Junya.

Previous episodes had already shown glimpses of Junya as this supremely talented sibling who, by no wish of his own, tormented Naoki through their mother’s demands to follow his path of unmatched excellence. Thanks to that slight step back from the events that Ponte initially decided to take, you could always intuit that he was a fantastic older brother who genuinely cared for Naoki; a precious presence in a show where so many kids are denied parental affection, the one love that should be completely unconditional.

As he regularly does, Hayate Nakamura also key animated a massive number of cuts (116 this time around) in addition to his supervision duties. Whenever people talk about animators with an absurd balance of quality and quantity, he should be one of the names that pops in everyone’s minds—especially given how emotive his work remains despite those workloads.

Through his direction in episode #04, Oshima does a masterful job in highlighting that gap. Naoki’s emotional baggage makes him misread his brother’s approaches as ominous, but there are enough level-headed moments surrounding those subjective sequences that, as a viewer, you can always tell that Junya’s intent is good. With a mother who has given up on him completely, the person to break through Naoki’s jaded view of his life—the one that leads to him embracing a toxic relationship with Shizuka—is none other than Junya. The little brother perceives him as towering and monstrous as he comes close, but when his plea shatters those nightmares, it’s a caring older brother who looks at him straight in the eye and on his level. The way he formulates his help is, again, a straightforward allusion to the overarching theme of the show: communication. Junya doesn’t know the truth about what his sibling has been up to, so more than anything else, he begs Naoki to properly talk and listen to him from now on. This won’t undo all problems, but it’s the foundation of the happiness Takopi believes in.

Even with his fondness for abstraction, Oshima’s delivery is explicit and pointed outward. That is the norm in Takopi, and also what makes the team’s choice of a guest director and storyboarder for the following episode especially interesting. Hirotaka Mori is a name we’ve highlighted multiple times on this site, especially as it relates to his series direction debut in the impressive Tengoku Daimakyou adaptation. Whenever Mori comes up, one of his most admired qualities is the ability not to openly expose the most heinous details of the dark topics he’s often entrusted with, while still retaining their impact in the delivery. This mentality isn’t foreign to Takopi—we’ve talked about both Ponte and his mentor deliberately taking a small step back—but Mori’s elegant, non-invasive framing is quite unlike the explicit violence that most of this show portrays.

And so, for episode #05, those two tendencies meet in the middle. It’s immediately clear that Mori’s polite approach isn’t necessarily subtle, with a neglectful mother being the only one with even a slight access to the light, and the most hopeful visuals around Shizuka coinciding with her coming across happy families. Her quest to meet her dad (and the dog she refuses to believe is dead) leads to the discovery that he has found a new happy family of his own, one with no place for her. It’s in moments like this that Mori’s storyboarding tends to gracefully turn the camera away, giving the characters some room while still showing enough to make feelings clear. We see this repeatedly across the most tragic scenes, but also the quieter moments of vulnerability.

Looking back at episode #04 for a second, the bombastic climax is also worth highlighting because of the amusing parallels with Ken Yamamoto’s Uma Musume film. Rainbow sparkles flying as a hand extends to crush a phantom that was stunting someone’s spiritual growth should feel very familiar to fans of that movie, even more so given that Shuu Sugita animated both scenes.

With Shizuka on the brink of falling apart, the titular alien finally remembers the true beginning of the story: its meeting with an older Marina, mentally and physically scarred from the escalation of the abusive household we’ve already seen. A chance meeting with Naoki opens up a door to a potentially brighter future, not only as support for her, but as a way to reestablish a traditional family that her mother has come to obsessively idolize after her marriage fell apart. And yet, the reappearance of Shizuka—grown to be a deliberate manipulator at this point—leads to even more violent abuse. This rollercoaster of unstable emotions uses color to depict a sad truth: even though we follow this story from Marina’s point of view, it’s clear that in an abuser’s home, it’s their feelings alone that dictate the atmosphere. This turn for the worse is intertwined with the cynical facsimile of romance around Shizuka’s actions, delivered through an amazing sequence that shows how much he absorbed from Toshimasa Ishii in their collaborations.

Normally, Mori would be able to combine those moments with his beautiful, evocative shots to tell even the darkest stories. But that wouldn’t suffice for Takopi, a series that has made a point to closely examine the worst type of violence. As the abuse escalates, with Marina accidentally killing her mother in self-defense before taking her own life as well, the director’s usual implications don’t make the cut on their own; perhaps they would in an adaptation led by him, but not in the equivalent of letting the foot off the gas in a version of this story that has gotten you used to an imposing, uncomfortable sense of speed. And thus, Mori swerves towards a more visceral, explicit framing that will leave no viewer feeling comfortable.

On its own, those distressing feelings are already important to capture. And when examining the narrative in its entirety, this is the right moment for the show to be as direct and explicit as possible. Takopi’s status as a naïve, well-meaning outsider to these human woes allows the series to use the alien to verbalize its message about the cyclic nature of violence in a natural way—this would be discovery for the alien, and one that it could weirdly frame as positive still. This conclusion is obviously not revolutionary; frankly, it’s not new for the series either, as it’s easy to deduce from the beginning that they’re making this point. That said, and as is often the case with Takopi, there’s a lot of power in the bitter traces that spell out these words.

You may have noticed that Marina’s mother has clear patterns in her physical abuse. She tends to slap her daughter repeatedly, often on the same side of the face. Grabbing Marina by her hair and threatening her with sharp objects near her face is something she has done so many times, across multiple timelines, that it always elicits a traumatic response. If you return to the first episode with that in mind, you’ll quickly pick up on the specific way she begins hitting the person she believes to be Shizuka, whom she grabs by her hair and threatens to stab with a pencil near her face. Incidentally, that final moment of violence was handled by Danny Cho, the animation director for the fifth episode that illuminates Marina’s inherited abusive tendencies. His style is rounder and more pleasant than the show gets you used to, but he’s perfectly in his bag when handling these moments of bleakness; so much so, that he joked about swiftly drawing an ominous Shizuka because he’s always in charge of evil faces.

The truth is that Danny Cho had already contributed to Takopi, including the chilling portrayal of Shizuka taking her own life in the first episode—obvious content warning for those who want to proceed. Despite that cuter roundness in his style that we mentioned, likely tied to his experience at Dogakobo, his affinity for this type of material is clear. In fact, that wouldn’t be the first time he depicts a traumatic death in the first episode of a show that haunts it for its entire runtime. Which is to say that yes, he was also in charge of Ai’s final moments in Oshi no Ko.

Obviously, it’s not just Marina who is stuck inside a toxic cycle. Shizuka has been abandoned by her father, and while working as an escort, her mother doesn’t seem to look out for anyone but herself. She grows up with no remotely positive parental figure, so what she learns is to use seduction as a tool of manipulation like we see in her reencounter with Naoki. Again, this is similar to what we’d already observed of them as kids, but multiple years in such an environment have further poisoned her. Even the pure Takopi, in its attempt to help Marina, demonstrates that it has learned violence from its experience in the darkest corners of human society.

All three of them have forms of kindness within them, which the show depicts with as much detail as the inherited cruelty. Even if the intergenerational nature of abuse is a commonly understood idea, few works can examine their perpetrators without blinking and then carefully depict how those traits manifest in their victims. Frankly, most series wouldn’t even want to do that, as it’s more comfortable for everyone to pretend that abusers are ontologically evil, and their victims, unquestionable forces of good. For as preposterous as some aspects of Takopi are, it feels more attuned to the realities of disenfranchised people than the norm, hence its choice to illustrate (but not individually condemn) what it’s like to be at the bottom of this pyramid of violence. Takopi isn’t here to blame Shizuka and Marina for their acts, but rather to beg for a situation where children are not pushed to a position like theirs; and that, if they are, they at least have supportive relationships of any kind.

What is Taizan’s suggested solution, then? As far as specific, structural change that we could apply as actual policy, none. The protagonist of the series is an octopus whose best-known line is that it doesn’t understand(pi), so it was never going to alchemize a social panacea to solve issues we haven’t figured out in the real world. It also wasn’t going to reflect that violence onto other characters—for as much as some parents are asking for it—as that would have been satisfaction for the readers more than for the characters themselves. Instead, it’s the titular alien’s idealism that is used to channel its one wish: improving communication to, if not solve, at least palliate issues like this.

With Ponte back in the director’s seat, that’s the one thing left for the finale to illustrate. Having gone all out on the preceding episodes, the production arrives at this point with just enough energy to make it to the goal, but his fundamentals and Reina Ueda’s amazing performance as Shizuka seal the deal. When Takopi confronts her again, she breaks down about the cruelty she’s had to quietly endure, about everything children are supposed to take for granted but she never had. The alien has no answer to her questions about what she could have done instead, but it can apologize for not having tried to listen to her and then promise to do so moving forward. For as touching as it is, especially with the montage of their many moments together after that, Takopi realizes that she never managed to smile wholeheartedly. The episode begins with her allusion to something she’d always wished for, and Takopi understands what: a real peer to communicate with on the same level. And so, with a final act of self-sacrificing Doraemon magic, it resets the world.

This new timeline appears very similar, but Takopi’s wish has endured. By being more willing to confront his brother, Naoki is off to a life more of his own, with someone genuinely supporting him. None of the girls’ households has been magically fixed, but right as Marina is about to unleash that violence on Shizuka again, her casual drawing of a weird octopus creature derails the two of them. This may seem minor, but human relationships aren’t all built on monumental achievements that speak about our characters. More often than not, it’ll be an arbitrary shared experience that creates a bond. Less stressed about school results, Naoki accidentally made more friends by mentioning he has a PS4. A round alien that neither girl knows but that feels familiar to both can, with time and the right attitude, shift an abusive relationship into one where each other become the support they need.

And so we hit the epilogue, with a hint of their lives as high schoolers. Both are still saddled with problematic households, as the reappearing scar in Marina’s face makes it clear. But now that they have someone they can be frank about and who’ll fully understand their struggles, the atmosphere around them is completely different. Even aspects of them that were once signs of toxic parenting are reframed. The glimpse of Shizuka’s nails and the way she interrupts the conversation because she wants to buy make-up bring her mother to mind, but now that she’s close with Marina, they come across as another point of connection between them; after all, Marina was quite the coquettish child back then. There is a recognizable core to the characters, and sadly, still recognizable problems. But Takopi wants us to believe that they’ll be alright, and I want to believe it. I also want to believe that it’s a yuri anime, though thankfully that’s easy because it’s factual.

Support us on Patreon to help us reach our new goal to sustain the animation archive at Sakugabooru, SakugaSakuga (作画): Technically drawing pictures but more specifically animation. Western fans have long since appropriated the word to refer to instances of particularly good animation, in the same way that a subset of Japanese fans do. Pretty integral to our sites’brand. Video on Youtube, as well as this SakugaSakuga (作画): Technically drawing pictures but more specifically animation. Western fans have long since appropriated the word to refer to instances of particularly good animation, in the same way that a subset of Japanese fans do. Pretty integral to our sites’brand. Blog. Thanks to everyone who’s helped out so far!

Become a Patron!