11 odcinek The Elusive Samurai wyemitowany w sobotę pozostawił mnie bardziej zawiedzionym niż cokolwiek innego. Oprócz początku, który rozpoczął się prawie po pełnych 8 minutach odcinka, serial przekroczył swój czas, w którym antagoniści próbują być dziwacznymi i niezręcznymi, a jednocześnie żądnymi władzy sobą. Kiedy sytuacja staje się poważna, zawsze kończy się śmiechem. W pewnym momencie pomyślałem, że ten odcinek może okazać się trochę inny – nie. Po prostu znowu skręcił w lewo, kiedy miałem nadzieję na skręt w prawo.
Gdzie spada rozczarowanie
Nieuchwytny samuraj ma w sobie tyle uroku, że rozumiem, dlaczego wielu może się spodobać serialu i jest to (w pewnym sensie) także dla mnie. Okres jest inny. Główna obsada postaci wraz z ich projektami jest na tyle interesująca, że można ją oglądać przez 23 minuty tygodniowo. A ekipa produkcyjna wykonała niesamowitą robotę. Jednak w którym momencie serial zaczyna traktować siebie poważnie?
Prawie każdy antagonista, którego do tej pory praktycznie poznaliśmy, musi być w jakiś sposób dziwny, kształtem lub formą. Nawet Golden Kamuy nie wnika tak bardzo w tę dynamikę i jest powszechnie znany ze swojego niejasnego, dorosłego humoru. Ale czy choć raz możemy mieć w tym serialu złoczyńcę, który jest, nie wiem, w miarę normalny? Mam wrażenie, że ktoś, kto patrzy na innych z pogardą, byłby powiewem świeżego powietrza.
Nie tylko to, ale kiedy odcinek zaczyna robić się poważny, gdy Tokiyuki nie przyjmuje prośby o śmierć od walczących u jego boku żołnierzy, upija się (w jakiś sposób) przez ochlapanie sake na jego twarzy. Nie wypił żadnego. Nie wdychał oparów powstałych podczas podgrzewania. Nie moczył się w tym godzinami. Zrobił się pełny Rock Lee, pijany jak pięść od samego dotknięcia jego skóry. Potem, co gorsza, zaczyna atakować żołnierza… tyłkiem.
W kolejnych scenach ma z tego powodu „kaca” podczas jazdy konnej. Potem, gdy zdaje sobie sprawę, że jest ścigany i przeprowadza szybką, szczerą rozmowę z Kojiro, natychmiast przełącza przełącznik i nagle czuje się lepiej. Żadnego kaca, prawie tak, jakby wypił dwie butelki Pedialyte napełnione płynem dożylnym i zjadł pyszny bekon, jajko i ser.
Po tym, co miało być wielkim momentem w ciągu tych 8 lat-stary dzieciak, który zachowuje się dojrzalej niż wszyscy dorośli wokół niego, historia natychmiast przechodzi w slapstickowy humor i ostatecznie sprawia, że cała sytuacja wydaje się bezsensowna.
Nie twierdzę, że serial nie może mieć w ogóle humoru. Do diabła, podoba mi się pomysł odrobiny humoru w serialu, który praktycznie nie dotyczy niczego poza wojną. Żołnierze na przestrzeni dziejów znajdowali sposoby radzenia sobie z ciemnością, która pojawia się na polu bitwy, a ten serial miał okazję wyrazić to w inny sposób z grupą dzieciaków. Nie. „Hej, Tokiyuki. Właśnie ciąłem mieczem 20 ludzi, jadąc konno. Haha! Pójdę za tobą wszędzie, bez względu na wszystko. Tak czy inaczej, chcesz zagrać w berka?”
To jedno, czy serial odpowiednio przygotuje bohaterów na te chwile ulgi i pokaże dzieciom żałobę w pewnym momencie po każdej bitwie, w której biorą udział ma radosne chwile. Ale co innego zachowywać się tak, jakby to, co się wydarzyło, w ogóle się nie wydarzyło. Jak mogę poważnie traktować Nieuchwytnego samuraja, skoro on nie traktuje siebie poważnie w ważnych momentach?
Kontrargument rozczarowania
Z drugiej strony widzę, jak niektórzy ludzie patrzą na wszystko, co wydarzyło się w odcinku 11, i myślą, że ma to jakiś cel. Tokiyuki mógł mieć swoje absurdalne chwile, ale inspiracją dla nich było to, że jego słudzy widzieli go, jak bronił swoich towarzyszy, którzy nie umierali i nie umierali, a żyli, by dożyć kolejnego dnia. To był solidny, ale nie wyjątkowy sposób, w jaki zaczęli szanować Tokiyukiego bardziej niż dotychczas.
W pewnym sensie działo się to nieustannie przez całą serię. Jeśli więc chcesz przyjąć taką perspektywę w chwilach niepotrzebnego humoru, niech tak będzie. Serial adresowany jest przede wszystkim do nastolatków. W pewnym sensie rozumiem, do czego zmierza twórca serialu Yusei Matsui… w pewnym sensie.
Jedyny kontrargument, jaki widzę w stosunku do złoczyńców zachowujących się w ten sposób, to to, że Matsui chciał, żeby zachowywali się w ten sposób, aby grać w doskonałym kontraście z główną obsadą, która jest po prostu bandą wyszkolonych dzieci o normalnych osobowościach i poglądach na życie. Innymi słowy, dorośli zachowują się bardziej jak rozbrykane dzieci, podczas gdy prawdziwe dzieci zachowują się jak dojrzali dorośli (czasami).
W przeciwnym razie po co nam, żeby w kółko robili dziwne miny? Czy to dlatego, że mamy ich tak dość, że kibicujemy Tokiyukiemu i jego grupie, aby ich pokonali? A może jest to coś w stylu: „Tak, nie możemy pozwolić temu facetowi rządzić ludźmi”? Słucham tego, bo w pewnym momencie wszystko musi się zmienić. Początkowo myślałem, że tak właśnie było z braćmi Takauji z odcinka 10. Bez wątpienia pojawiło się coś intrygującego, co napawało mnie optymizmem w oczekiwaniu na to, co nadejdzie. Potem odcinek 11 przywrócił mnie do rzeczywistości.
Ostatecznym kontrargumentem na to wszystko jest to, że te sytuacje są momentami treningowymi dla Tokiyukiego, dopóki sprawy nie staną się naprawdę ryzykowne. Cały ten humor i wszystko, co się z nim wiąże, to po prostu swego rodzaju test dla Tokiyukiego i wszystko, co planują bracia Takauji, nastąpi, gdy cała ta absurdalność dobiegnie końca.
Odcinek 11 Nieuchwytnego samuraja Podsumowanie
Przepraszam ekipę, która pracowała nad 11. odcinkiem „Nieuchwytnego samuraja”, ponieważ podobnie jak w przypadku powtarzalności tego, o czym właśnie mówiłem, oni również byli konsekwentni, ale w znacznie lepszy sposób. Produkcja trzyma poziom od początku do końca każdego tygodnia, a ekipa i obsada zasługują na kwiaty. Cierpliwie czekam, aż ta historia zmieni się na lepsze.
Ocena odcinka 11: 5,5/10
Jeśli podobał Ci się „Nieuchwytny samuraj”, zagłosuj na odcinek w naszej ankiecie Anime sezonu! Finał sezonu The Elusive Samurai zostanie wydany w sobotę, 28 września na Crunchyroll.
Zrzuty ekranu za pośrednictwem Crunchyroll
©Fujino Omori, Toshi Aoi, Kodansha/Wistoria: Komitet ds. produkcji różdżek i mieczy
p>
