Het volstaat te zeggen dat seizoen 1 van MF Ghost, de nieuwste serie van Initial D-maker Shūichi Shigeno, mij niet bepaald wild maakte. Het was in één woord teleurstellend. Dus toen ik seizoen 2 van MF Ghost inging, verwachtte ik weer een middelmatige race-anime. En mijn verwachtingen, zo blijkt, waren goed geplaatst. Hoewel het leuk zou zijn geweest om te zien dat deze serie de broodnodige snelheid zou oppikken, zette het vooral op de rem.
Veel meer dan het eerste seizoen, seizoen twee van MF Ghost wordt bijna volledig besteed aan races. En hoewel dat soms cool is, zorgt het er vaker wel dan niet voor dat de serie repetitief aanvoelt – om nog maar te zwijgen van hoe weinig tijd er overblijft om de verwachting te laten toenemen en ons meer over de personages te laten weten. En ik hoop dat je niet geïnteresseerd was in de secundaire verhaallijnen die in het eerste seizoen werden geïntroduceerd, want je zult in geen van deze verhaallijnen veel vooruitgang boeken.
Een van mijn belangrijkste punten van kritiek op het eerste seizoen van MF Ghost was de manier waarop het een aantal verhaallijnen introduceerde die zich afspelen op de achtergrond van Kanata’s MF-racecarrière. Ze voelden zich niet alleen losgekoppeld van het centrale plot, maar zelfs van elkaar. Het zou misschien gemakkelijker zijn om voorbij dit gebrek aan bindweefsel te kijken als deze verhaallijnen daadwerkelijk ergens heen zouden gaan – en misschien zouden kunnen beargumenteren dat ze, hoewel ze niet bijdragen aan het verhaal, meer bedoeld zijn voor de ontwikkeling van de personages – maar je zult zelden of nooit , snap dat ook. Ze veranderen dus niets en zijn niet verbonden met het hoofdverhaal. Daarom vraag je je af: wat voor zin heeft het überhaupt om ze hier te hebben? Dit is een vraag die seizoen twee niet dichter bij het antwoord komt dan seizoen één. Ik denk zelfs dat het een nog groter probleem is in seizoen twee, omdat er zo weinig tijd buiten de races wordt doorgebracht. Zoals het er nu uitziet, voelen deze extra verhaallijnen over het algemeen meer aan als pluisjes die bedoeld zijn om de afleveringen op te vullen dan als iets anders.
Het meest voor de hand liggende voorbeeld hiervan in actie is de ongelooflijk geforceerde romance tussen Ren en Kanata. Het is de enige van de secundaire verhaallijnen die in het eerste seizoen worden gepresenteerd waarin een aanzienlijke hoeveelheid beweging te zien is, ook al is dat pas aan het einde van de serie. Maar zelfs dan is het moeilijk om dit serieus te nemen als Ren dit seizoen is ‘gepromoveerd’ van kartonnen uitsnede naar ronduit onzinnig – alsof Shigeno niet eens probeert te verbergen dat hij niet weet wie ze is of wat hij ermee moet doen. haar niet meer. Er is een scène tegen het einde waarin zij betrokken is die grenst aan het ronduit absurde, en ik denk dat het een bizarre kristallisatie is van hoe uitzonderlijk slecht Shigeno is in het schrijven van vrouwen.
Dit wil dus alleen maar zeggen dat het schrijven aanzienlijk slechter aanvoelt in het tweede seizoen van MF Ghost. Dat roept de vraag op: is er iets dat aanzienlijk beter voelt? Niet echt. De beelden, stemacteurs en soundtrack zijn nog steeds vergelijkbaar met die van het eerste seizoen, dat wil zeggen dat ze bruikbaar en oké zijn. Toch valt niets op als bijzonder memorabel, laat staan spectaculair, hoewel de Eurobeat-soundtrack dient als een constante en bittere herinnering dat je niet naar de veel over-the-top Initial D kijkt. Daarover gesproken, er zijn nog een paar cameo’s van Initial D dat zijn fans misschien een glimlach zou kunnen bezorgen, dus dat is schattig denk ik.
Maar bij MF Ghost ging het nog nooit zozeer om de verhalen als wel om het racen, wat weliswaar leuk kan zijn om naar te kijken, ook al is het nog steeds niet zo leuk als het racen in Initial D. Ik zeg: “kan be” want zoals ik al eerder zei: dit seizoen wordt vooral doorgebracht in races. En hoewel er hier plezier te beleven valt, is het niet zo leuk om te zien dat het gemakkelijk is om week na week na week na week na week het gevoel te houden dat je uitkijkt naar meer. Op een gegeven moment bereik je een drempel waarop de dingen eentonig beginnen te worden, en je vraagt je af hoe de race in vredesnaam nog steeds verloopt-hoe een show over snelle auto’s, ironisch genoeg, zo langzaam kan verlopen.
In Voor het geval het duidelijk moet worden gezegd: seizoen drie van MF Ghost is al bevestigd, en ik ben er helemaal niet enthousiast over. Hoe langer deze serie duurt, hoe erger het lijkt te worden. Deze serie begint te slepen, en ik ben er klaar voor om het einde van zijn weg te bereiken, wat overigens in de manga aan het gebeuren is, dus dat is er tenminste.
