อะนิเมะพากย์ได้ดีเท่ากับคาวบอยเบ็บ

Cowboy Bebop อาจเป็นมาตรฐานทองคำของ Dubs ภาษาอังกฤษ แต่ก็แทบจะไม่อยู่คนเดียว ในขณะที่แฟน ๆ บางคนชอบ subs มากกว่า dubs มีรายการมากมายที่ทำให้กรณีสำหรับการดูเป็นภาษาอังกฤษ เจ้าหน้าที่กองบรรณาธิการของเราแบ่งปันรายการโปรดของพวกเขา

© Trigger ・中島かずき／ xflag

ในขณะที่ทริกเกอร์แสดงบทบาทหลักของภาพยนตร์เรื่อง Promare กับนักแสดงหน้าจอมากกว่านักแสดงเสียง Nyav Post ใช้วิธีการที่ตรงกันข้ามสำหรับพากย์ภาษาอังกฤษ ผลที่ได้คือไม่มีอะไรที่น่าตื่นเต้นเนื่องจากการแสดงทุกครั้งนำมาซึ่งอารมณ์ที่มีชื่อเสียงของผู้กำกับฮิโรยูกิอิมาอิชิโดยไม่ต้องเปลี่ยนฮัมมี่หรือมิติเดียว ภาพสูงสุดและคะแนนดนตรีสามารถทำให้ส่วนโค้งของตัวละครได้อย่างง่ายดายทำให้พวกเขากลายเป็นยานพาหนะสำหรับปรากฏการณ์ ถึงกระนั้นเช่นเดียวกับตัวละครตัวเองนักแสดงพากย์ปฏิเสธที่จะถูกผลักออกไป

พากย์ภาษาอังกฤษของ Epic Pop Epic ไม่มีคุณสมบัติใด ๆ ที่ทำให้ Cowboy Bebop หรือ Dubs ที่โด่งดังอื่น ๆ ยอดเยี่ยมมาก สิ่งที่มันมีคือน้ำเสียงและรูปแบบที่ช่วยให้ Rolodex ของ Crunchyroll มีความสามารถด้านเสียงร้องที่จะบ้าไปประมาณ 11 นาทีต่อครั้ง! ในอนิเมะอื่น ๆ ที่คุณจะได้ยิน Sean Schemmel และ Michael Sinterniklaas ล้มเหลวในการจัดงานทำอาหารหรือเป็นพยานคอลลีน Clickenbeard พูดคุยกับ Justin Briner ใน Falsetto จากการสังหาร? ถ้า Johnny Yong Bosch เล่นกับ Robert McCollum ในการส่งภาพยนตร์ Yakuza หรือ Brittney Karbowski ทำล้อเลียน Hikaru No ไปกับ Luci Christian ไม่ได้ทำให้ Epic Pop Team ตลอดเวลาพากย์ภาษาอังกฤษที่ยอดเยี่ยม การกำกับดูแลหรือทิศทางน้อยมาก มอบให้กับ VAS ญี่ปุ่นในระหว่างการบันทึก ในขณะที่นักแสดงคนใดที่มีค่าเกลือของพวกเขาสามารถ“ ยิ่งใหญ่” ได้ฉันไม่สามารถจินตนาการได้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะเลียนแบบความรุนแรงความแปลกประหลาดและเวลาของนักแสดงคนอื่นที่ได้รับอิสรภาพที่ใกล้เข้ามาในการแสดงของพวกเขา มันเป็นความขัดแย้งที่จะแสดงความไม่เคารพของการแสดงดั้งเดิมที่ทำให้ทีมป๊อปเป็นงานแสดงที่สนุก แต่ภาษาอังกฤษ VAS ทำงานที่ยอดเยี่ยมในการประชุมที่ท้าทาย

กรณีและจุด Ian Sinclaire และ Christopher Sabat เนื่องจากเสียงของทีม Bob Epic เป็นงานที่ดีที่สุดที่ได้ทำในอาชีพของพวกเขา เซ็กเมนต์เหล่านี้มีความตั้งใจอย่างตั้งใจและเฮฮาจนแทบจะเป็นไปไม่ได้ที่จะอธิบายและทั้งคู่จัดการเพื่อจับพลังงานมส์อินเทอร์เน็ตที่ทอดไปอย่างสมบูรณ์แบบซึ่งทำให้ฉากเหล่านี้ทำงานได้ดี รูปแบบเสียงร้องของ Ian Sinclaire ในลำดับ Hellshake Yano ในตอนที่ 7 ก็เป็นหนึ่งในการแสดงพากย์ภาษาอังกฤษที่ดีที่สุดตลอดกาลและส่วนใหญ่ของทำไมฉันถึงไม่หยุดคิดถึง Hellshake Yano

-lucas deruyter

นักแสดงยังมีนักแสดงชื่อใหญ่สองสามคนที่ทำงานนอกพื้นที่อนิเมะเช่นโนแลนนอร์ ธ ในขณะที่การแสดงของคี ธ เดวิดเป็นไฮไลต์ที่ยิ่งใหญ่เกือบทุกคนในพากย์สามารถก้าวไปกับเขาได้และเนื่องจากคี ธ เดวิดตำนานการแสดงนั้นเป็นทั้งในและนอกเสียงอนิเมชั่น เพื่อความดีเท่าที่ทหารผ่านศึกเหล่านี้ฉันรู้สึกประทับใจมากขึ้นโดย Kamran Nikhad ในฐานะศาสตราจารย์ Abullah ซึ่งรับบทเป็นงานที่ยอดเยี่ยมในการขายโศกนาฏกรรมของผู้ชายที่สูญเสียทุกอย่างยกเว้นความเกลียดชังของเขาที่ทำผิดเขา งานของเขาช่วยปรับปรุงวัสดุ การแสดงที่ยอดเยี่ยมเหล่านี้ทั้งหมดนั้นอยู่ด้านบนของการแปลที่แข็งแกร่งเท่าเทียมกันเนื่องจากสคริปต์ที่ปรับตัวได้ของ Patrick Seitz ทำหน้าที่ได้ดีในการเติมพากย์ด้วยร้อยแก้วจำนวนมากที่ตรงกับธรรมชาติทางปรัชญาของเนื้อหาของ Urasawa นี่คือพากย์ชั้นนำจากบนลงล่างและสมควรได้รับการจดจำอย่างง่ายดายว่าเป็นหนึ่งในผู้ยิ่งใหญ่ตลอดกาล หากคุณลงเอยด้วยพากย์นี้เมื่อรายการออกมาครั้งแรกหรือไม่เคยเห็นพลูโตโดยทั่วไปฉันไม่สามารถเครียดพอที่จะตรวจสอบได้มากแค่ไหนและด้วยการที่นักแสดงกำลังยิงใส่กระบอกสูบทั้งหมด src=”https://www.animenewsnetwork.com/thumbnails/max600x600/cms/feature/224986/robotech1.jpg”ความสูง

© 1985-2025 มหาสมุทรแปซิฟิกใต้เหตุการณ์มหัศจรรย์เกิดขึ้นในท้องฟ้าซึ่งเปลี่ยนแปลงวิถีแห่งประวัติศาสตร์ของมนุษย์” นี่คือแนวเปิดของหุ่นยนต์ที่ส่งมอบในโทน Dulcet ของ J. Jay Smith และได้รับการปลูกฝังอย่างมั่นคงในใจของฉันตั้งแต่ปี 1998 เมื่อฉันเห็นการแสดงครั้งแรกใน Toonami

แม้จะเป็นพากย์จากช่วงกลางยุค 80 บางคนเป็นนักแสดงเสียงที่มีประสบการณ์ที่มีหลายสิบชื่อภายใต้เข็มขัดของพวกเขา Tony Oliver เสียงพากย์ภาษาอังกฤษของ Lancer ใน Fate/Stay Night และArsène Lupine III ใน Lupine The Third ซึ่งเป็นตัวละครหลักของ Rick Hunter ตัวละครอาร์คตัวแรก ในขณะเดียวกันแคมคลาร์กผู้เล่นบทบาทตั้งแต่เลโอนาร์โดในเต่านินจากลายพันธุ์ไปจนถึงงูเหลวในอุปกรณ์โลหะของแข็งหยิบบทบาทสำคัญสองอย่างในซีรีส์แม็กซ์สเตอร์ลิงและแลนซ์เบลมอนต์

ที่น่าสนใจ เนื่องจากเรื่องราวเกิดขึ้นในสามชั่วอายุคนโดยไม่มีครอสโอเวอร์ตัวละครบนหน้าจอระหว่างพวกเขาจึงมีการทำซ้ำในการแสดงด้วยเสียง สิ่งนี้ทำให้นักแสดงหลายคนมีโอกาสแสดงการสับในบทบาทที่แตกต่างกัน Gregory Snegoff สำหรับหนึ่งเล่นทุกอย่างตั้งแต่ศัตรูทั่วไป (Khyron) ไปจนถึงนักวิทยาศาสตร์ที่เข้มงวด (ดร. หรั่ง) ไปจนถึงตัวเอกวีรบุรุษของส่วนโค้งที่สามของเรื่องราว (สก็อตต์เบอร์นาร์ด)

นอกจากนี้ยังมีสมาชิกมากกว่าไม่กี่คน J. Jay Smith นำความต่อเนื่องมาสู่เรื่องราวหลายรุ่นในฐานะผู้บรรยายในการแสดงและ Greg Finley เล่นเป็นส่วนหนึ่งของ Henry Gloval อย่างสมบูรณ์แบบ-กัปตันรัสเซีย/พ่อที่อบอุ่น—สายร่างเป็นตัวละครของอาร์คแรก

ด้วยเครดิตตั้งแต่ Code Geass (Nunnally) ถึง Dangaronpa 2 (Monomi) เธอรับบทบาทที่เป็นสัญลักษณ์ของ Lynn Minmei-และให้ไอดอลในตำนานเพียงความไร้เดียงสาและความอ่อนแอที่ผสมกับความเป็นศูนย์กลางของตนเอง แต่ยิ่งน่าทึ่งยิ่งกว่านั้นเธอร้องเพลงส่วนใหญ่ของ Minmei

นี่คือจุดสูงในการแสดง แทนที่จะแปลและพากย์เพลงจากป้อมปราการ Super Dimension ดั้งเดิม Macross, Super Dimension Cavalry Southern Cross และ Genesis Climber Mospeada Robotech มีคอลเล็กชั่นเพลงต้นฉบับของตัวเองที่เขียนขึ้นเพื่อให้เหมาะกับการแสดง ในส่วนที่สามเพลงของนักเต้นไอดอล/นักขับนักร้องสีเหลืองที่แต่งตัวเป็นอิสระได้ร้องเพลงและแต่งโดย Michael Bradley นักแต่งเพลงที่ได้รับรางวัลแพลตตินัมที่ได้รับรางวัล ลองดู“ Look Up (The Sky Is Falling)” เพื่อเป็นตัวอย่างของเพลงต้นฉบับของรายการ-มันเป็นยุค 80 และนรกหนึ่งอันของ Earworm

ทั้งหมด Robotech เป็นตัวเลือกของฉันสำหรับพากย์ที่ดีที่สุดของยุค 80 ในขณะที่บทสนทนาสามารถถ่วงหรือไพเราะ แต่สิ่งเหล่านี้เป็นสิ่งประดิษฐ์ของเวลามากกว่าสิ่งอื่นใด เสียงหล่อทำให้เพลงนี้เป็นคลาสสิกโดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อเพลงต้นฉบับถูกนำเข้ามาผสม

-Richard Eisenbeis

Konosuba-พรของพระเจ้าในโลกมหัศจรรย์นี้ !! มักจะถูกเปรียบเทียบกับอนิเมะที่เทียบเท่ากับมันมีแดดในฟิลาเดลเฟียเสมอและการเปรียบเทียบนั้นเหมาะสม คุณมี isekai ที่ตัวเอกของคุณเป็นกระตุกที่เพ้อ เขาอานม้ากับเทพธิดาที่ไม่สามารถทำหมอบได้ The Party Mage เป็นสาวโปสเตอร์สำหรับตัวละคร Chuuni ทั้งหมด และ The Party Tank เป็นนักทำโทษตนเอง

ตลกของ Konosuba ขึ้นอยู่กับตัวละครเหล่านี้และการโต้ตอบของพวกเขา ไม่เพียงพอที่จะหาคนที่สามารถฟังดูก้าวร้าวได้อย่างคลุมเครือคุณต้องการคนที่สามารถตีน้ำเสียงที่น่าสมเพชดิบเพื่อขายได้ โดยพระเจ้าพวกเขาพบพวกเขา พวกเขาพบพวกเขา

นักแสดงภาษาอังกฤษของ Konosuba มีชีวิตอยู่ เมื่อสคริปต์เรียกร้องให้ Aqua ส่งเสียงครวญครางเหมือนลูกสุนัขเศร้า Faye Mata ขุดลึกลงไปและมอบงานที่จะทำให้ Sarah McLachlan คว้าเนื้อเยื่อ Kazuma ของ Arnie Pantoja ไม่ได้เป็นเพียงแค่ตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมเพราะเขาสามารถตะโกนได้เขาเป็นตัวเลือกที่ยอดเยี่ยมเพราะเขามีจำนวนการดูถูกเหยียดหยามที่สมบูรณ์แบบเมื่อเขาส่งหนึ่งในเครื่องหมายการค้าของ Kazuma ภายใต้การพึมพำของเขา Christina Valenzuela ถูกเรียกเข้ามาเพื่อส่งเสียงผู้ทำหมันเพื่อยุตินักทำโทษทั้งหมดว่าเป็นความมืด ผลลัพธ์จะไม่ต้องดูกับเด็กเล็ก ๆ ในห้อง

คุณภาพของการแสดงไม่สามารถชอล์กได้อย่างสิ้นเชิงกับการเขียนขั้นพื้นฐานใน Konosuba โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับการแสดงระดับมัธยมศึกษาและตติยภูมิที่ดีเพียงใด นี่คือการแสดงที่แข็งแกร่งซึ่งนำเสนอการแสดงที่มั่นคงตลอดทาง ด้านข้างของฉันแยกทุกครั้งที่ได้ยินการแสดงของ Faye Mata เนื่องจาก Aqua ยังมีการเผชิญหน้าที่น่าเศร้าอีกครั้งกับกบยักษ์

-jean-karlo lemus

© 2016 แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้พากย์ที่ดี แต่ก็มีบางอย่างเกี่ยวกับการคัดเลือกนักแสดงภาษาอังกฤษของทั้งผู้ที่ตามล่าเอลฟ์และโกคุโดที่ทำให้ฉันพึงพอใจไม่ต้องพูดถึงครั้งแรกของยามาดะ แต่ความชอบของฉันสำหรับ Dubs ใน The Comedy ทรงกลมทำให้ทุกอย่างน่าประทับใจยิ่งขึ้นเมื่อพากย์ของละครโดดเด่นเป็นที่น่าทึ่งเทียบเท่ากับหรืออาจดีกว่าภาษาญี่ปุ่นดั้งเดิม Erased เป็นหนึ่งในซีรีส์เหล่านั้นและส่วนใหญ่จะลงไปที่ Ben Diskin

Diskin อยู่ในอนิเมะจำนวนมากพอสมควรรวมถึงบาปร้ายแรงทั้งเจ็ด (ที่เขาเล่นห้าม) และเซเลอร์มูนเป็นอูมิโน แต่ในขณะที่สิ่งเหล่านั้นดีการแสดงของเขาในฐานะ Satoru ผู้ใหญ่ที่ถูกลบเป็นสิ่งที่ฉันโปรดปราน เขารวบรวมการผสมผสานที่เป็นเอกลักษณ์ของความเหนื่อยล้าของโลกความกลัวและความปรารถนาอย่างจริงจังที่จะแก้ไขอดีตที่กำหนดตัวละครไม่ว่าเขาจะส่งเสียงพึมพัมภายใน“ ฉันเพิ่งพูดออกมาดัง ๆ ” หรือดิ้นรนเพื่อแก้ปัญหาการตายของ Aya มีการลาออกและหวังว่าจะมีตัวละครที่ผ่านการแสดงของ Diskin ซึ่งรวบรวมทั้ง Satoru ในฐานะตัวละครและถูกลบโดยรวม เขาอยู่ในตำแหน่งที่ไม่สามารถคิดได้เกือบพยายามที่จะป้องกันการเสียชีวิตของผู้คนที่เขารักและสร้างอนาคตของตัวเองให้เป็นสิ่งที่ดีกว่าเพราะพวกเขาอยู่ในนั้นหรืออย่างน้อยก็อยู่ในโลก ตัวละครของ Diskin ถ่ายทอดทั้งหมดซึ่งไม่ได้หมายความว่าเพลง

นักแสดงที่เหลือก็ยอดเยี่ยมเช่นกันด้วยการแสดงของ Sara Cravens ในฐานะแม่ของ Satoru Sachiko Sachiko เป็นหนึ่งในแม่ที่ดีที่สุดในอนิเมะ (และมังงะ) และ Cravens โน้มตัวเข้าสู่ความแข็งแกร่งและความมุ่งมั่นของตัวละคร Michelle Ruff, Stephanie Sheh และนักแสดงที่เหลือของเด็กก็สมควรได้รับเครดิตในการทำให้ตัวละครของพวกเขาฟังเหมือนเด็กจริงมากกว่าผู้ใหญ่ที่ถูกบีบรัด ใช่นั่นเป็นบรรทัดฐานสำหรับ Dubs เมื่อถูกลบออกมาแล้ว แต่ฉันจะพูดอะไรได้บ้าง? ฉันเติบโตขึ้นมาบน Dic Dub ของ Sailor Moon ฉันยังคงซาบซึ้งเมื่อเด็ก ๆ ฟังเหมือนเด็ก ๆ Erased เป็นหนึ่งในซีรีย์โปรดของฉันโดยทั่วไปไม่ว่าเราจะพูดถึงอนิเมะ, มังงะหรือซีรีย์ทีวีไลฟ์แอ็กชั่น แต่พากย์ภาษาอังกฤษสำหรับอนิเมะจะเป็นคำแนะนำแรกของฉันสำหรับทุกคน มันอาศัยอยู่ในสมองของฉันฟรีค่าเช่า

-rebecca silverman

© Inori, Ainaka, Ichijinsha/’Wataoshii’คณะกรรมการการผลิต

ส่วนใหญ่ฉันชอบคำบรรยายอะนิเมะของฉัน แต่ฉันไม่ชอบที่จะดูพากย์คุณภาพสูงหากได้รับโอกาส เมื่อ Crunchyroll สตรีมพากย์ภาษาอังกฤษประจำวันหนึ่งของ Bonkers Yuri Isekai Comedy-Drama ฉันหลงรัก Villainess Apple TV ของฉันก็ผิดนัดและอยู่ที่นั่นตลอดฤดูกาลที่เหลือ มันเป็นสิ่งที่ดีและความสำเร็จส่วนใหญ่ของมันสามารถวางไว้ที่เท้าของตัวเอกของ Rae Taylor นักแสดงเสียงภาษาอังกฤษที่มีความสามารถอย่างน่าอัศจรรย์ Hannah Alyea

ถึงแม้ว่า”คนร้าย isekai”subgenre ได้เห็นความเฟื่องฟูครั้งใหญ่ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ความจริงที่ว่ามันเป็นเรื่องราวความรักของยูรินั้นไม่เหมือนใคร นอกจากนี้ยังเป็นเรื่องเล่าหลายชั้นที่สำรวจธีมที่มีความก้าวหน้าทางวัฒนธรรมที่หลากหลายรวมถึงการเมืองทางเพศอัตลักษณ์ที่แปลกประหลาดและความอยุติธรรมทางสังคมและความไม่เท่าเทียมทางสังคม ตั้งอยู่ในโลกที่แตกต่างกันอย่างรวดเร็วระหว่างขุนนางผู้มีสิทธิพิเศษและคนธรรมดาสามัญที่หงุดหงิดมากขึ้นเรนอาโทโทนิชิเป็นอดีตนักธุรกิจชาวญี่ปุ่นที่ทำงานหนักเกินไปซึ่งพบว่าตัวเองถูกส่งตัวไปยังร่างของแรเทย์เลอร์ Romancable ซึ่งแตกต่างจากเจ้าชายสามคนที่พยายามหลีกเลี่ยงอย่างสิ้นหวัง ในขณะที่ Rei เป็นตัวละครที่ใหญ่กว่าชีวิตหมกมุ่นอยู่กับตัวละคร (อย่างน้อยในตอนต้นของการแสดง) เธอมีความเจ็บปวดและการวินิจฉัยโรคที่ทำให้เธอเป็นผู้นำที่น่าสนใจ เล็บประสิทธิภาพที่กระฉับกระเฉงของ Alyea เล็บเลสเบี้ยนเลสเบี้ยน Gremlin หายนะที่ไม่อาจระงับได้ของ Rei ซึ่งยกระดับทุกฉากด้วยความยินดีที่ไม่ได้ติดเชื้อ ฉันชื่นชอบนวนิยาย Light Source แล้ว แต่ Rae รุ่นที่น่าทึ่งของ Alyea ทำให้อนิเมะเป็นเรื่องราวที่ตลกที่สุดที่น่าตื่นเต้นที่สุด

Lindsay Sheppard ในฐานะแคลร์ ปฏิสัมพันธ์ของคู่หูกลางคือสิ่งที่ดำเนินการแสดงและพวกเขาเก่งในฉากโรแมนติกที่จริงใจเกือบเท่าในช่วงที่พวกเขามีความบ้าคลั่งมากขึ้น คำวิจารณ์เพียงอย่างเดียวของฉันคือมีเพียงสิบสองตอนเล็ก ๆ น้อย ๆ มีอนิเมะไม่เพียงพอ! การปรับตัวหยุดการทำงานผ่านเล่มที่สองของห้าเล่มนวนิยาย เรื่องราวในภายหลังเป็นเรื่องเลวร้ายอย่างแน่นอนและฉันจะแลกเปลี่ยนเรื่องราวของคนร้ายคนอื่น ๆ ที่มีเลียนแบบคนอื่น ๆ src=”https://www.animenewsnetwork.com/thumbnails/max600x600/cms/feature/224986/coop-image.png.jpg”heydny=”600″ความสูง=”336″> 90s พากย์ภาษาอังกฤษส่วนใหญ่จะตกอยู่ในหนึ่งในสามประเภท: ไม่ดีเลยแย่มากมันดีและเป็นที่ชื่นชอบส่วนตัวของฉันที่แปลกประหลาด แต่น่าตื่นเต้น พากย์คลาสสิกเช่น Macross Plus, Tenchi Universe และ Galaxy Express 999 เป็นชื่อบางอย่างที่ฉันพบว่าตัวเองกำลังคิดย้อนกลับไป ในยุคนั้นนักแสดงที่อยู่เบื้องหลังไมค์มักมาจากหลากหลายสาขารวมถึงการพากย์เสียงวิทยุและการแสดงบนเวที สิ่งนี้มักจะส่งผลให้เกิดการพากย์ที่ฟังดูไม่ดีในบางโอกาส แต่ความหลากหลายของสาขาวิชาศิลปะก็ก่อให้เกิดการแสดงที่น่าจดจำที่สุดของอนิเมะ

กว่ายี่สิบปีต่อมาสถานการณ์แตกต่างกันเล็กน้อย ด้วยการถือกำเนิดของ Simuldubbing มันก็จำเป็นสำหรับสตูดิโอในการคัดเลือกศิลปินที่พากย์เสียงที่สามารถเลื่อนบทบาทและทำงานได้อย่างรวดเร็วเพื่อให้ตรงตามกำหนดเวลาที่เข้มงวดมากขึ้นเหล่านี้ น่าเสียดายที่นั่นไม่ได้ให้เวลามากมายสำหรับการทดลองในบูธ

เมื่อนึกถึงทุกสิ่งที่ฉันรู้สึกตกใจอย่างที่สุดเมื่อฉันสะบัดในตอนแรกของชุดมือถือ Gundam Gquuuuuux Fanfic บ้าของ Kazuya Tsurumaki Fanfic เป็นหนึ่งในพากย์ภาษาอังกฤษที่ดีที่สุดที่ฉันเคยได้ยินเมื่อเร็ว ๆ นี้ แต่ที่สำคัญกว่านั้นคือมันพาฉันกลับไปที่ยุคอดีตของอนิเมะพากย์ ลูกเรือที่ Nyav Post ได้ทำงานที่น่าทึ่งอย่างที่สุดในการรวบรวมนักแสดงประกอบด้วยความสามารถใหม่อนิเมะที่ทันสมัยเช่น Anairis Quiñones (Nyaan) และศิลปินพากย์เสียงที่ไม่ค่อยทำงานในอะนิเมะเช่น Avatar: แจ็คแจ็คแอร์

ในหัวข้อความสามารถใหม่ Thea Saccoliti บดขยี้เป็น Machu หลังจากฟังการแสดงของเธอในตอนแรกคุณคิดว่าเธออยู่ที่นี่มาหลายปีแล้ว ไม่นี่เป็นบทบาทใหญ่ครั้งแรกของเธอ! Saccoliti ขาย Machu อย่างเชี่ยวชาญเป็นวัยรุ่นเดี่ยวและอารมณ์ที่กำลังมองหาทะเลจริงที่จะว่ายน้ำนั่นไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันจะสะเพร่าถ้าฉันลืมที่จะพูดถึงการแสดงที่ร้อนแรงของ Fajer Kaisi ในฐานะ Challia Bull-สุนัขจิ้งจอกเงินที่ทำให้ทุกคนดึงคอปกของพวกเขา

ไม่จำเป็นต้องพูดว่า“ Zeknova” แห่งความสามารถนี้สร้างความประทับใจให้ฉันจากบนลงล่าง-ไม่เพียง แต่ทำให้มั่นใจได้ว่าฉันจะปรับจูนเข้าสู่ตอนสุดท้ายของ Gquuuuuux แต่หวังว่าจะโพสต์ Nyav และนักแสดงนี้ และเมื่อใดก็ตามที่คุณได้ยินว่า Nyav Post กำลังผลิตพากย์คุณควรตรวจสอบ ตั้งแต่แรกสแลมจิ้มไปจนถึงดาวอังคาร Express พวกเขามักจะเคาะออกจากสวนสาธารณะ

—Coop Bicknell

พากย์ของ Tenchi ฟังดูแปลกตาหรือโบราณตามมาตรฐานของวันนี้ขึ้นอยู่กับว่าคุณต้องการการกุศลอย่างไร มันเป็นอะนิเมะพากย์คนแรกที่ได้รับการจัดทำและตีพิมพ์โดยผู้บุกเบิกยาวนาน (ต่อมายีน) และมันแสดงให้เห็นถึงความเจ็บปวดที่เพิ่มขึ้นส่วนใหญ่ของการแปลในยุค 90 คุณภาพของการแสดงเป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ทั่วทั้งนักแสดง มีความสำคัญมากเกินไปในการจับคู่โทนเสียงและอวัยวะเพศหญิงของต้นฉบับด้วยค่าใช้จ่ายของจังหวะธรรมชาติของบทสนทนาภาษาอังกฤษ และมันก็ไม่ได้ทำงานกับแหล่งข้อมูลระดับสูง เหตุผลที่ผู้คนยังคงเฉลิมฉลองพากย์ของคาวบอยเบ็บเพราะพากย์อย่าง Tenchi เป็นบรรทัดฐานในเวลานั้น

ทำไมฉันอ้างว่า Tenchi ตลอดไป! มีพากย์ที่ดีเหมือนคาวบอยเบ็บหรือไม่? ในคำหนึ่งฉันจะบอกว่ามันลงมาเป็นตัวละคร ในการทำซ้ำหลายครั้งของแฟรนไชส์ในยุค 90, Dub ของ Tenchi มีบุคลิกและเสน่ห์ของตระกูล ilk ที่เราไม่ได้ยินทุกวันนี้ ฉันจะไม่โต้แย้งว่าการแปลอนิเมะไม่ได้อยู่ในสถานที่ที่ดีกว่าเมื่อ 20 หรือ 30 ปีที่แล้ว-นั่นคงจะไร้สาระ-แต่ฉันไม่สามารถช่วยได้ แต่รู้สึกว่าเราสูญเสียสิ่งที่จับต้องไม่ได้ Matthew K. Miller ของ Kermit-like Fly จะบินไปในบทบาทนำในปัจจุบันหรือไม่? ผู้กำกับ ADR ที่ทันสมัยจะบอกเจนนิเฟอร์ดาร์ลิ่งให้ใส่สำเนียงภาษาอังกฤษสุดหรูสำหรับ Ayeka หรือไม่? พวกเขาจะคว้านักแสดงบนเวทีที่ไม่มีบทบาทอะนิเมะมาก่อนเช่น Petrea Burchard เพื่อแสดงให้เห็นถึงโจรสลัดอวกาศที่โดดเด่นและเป็นสัญลักษณ์หรือไม่? สำหรับฉันตัวเลือกเหล่านี้และอื่น ๆ อีกมากมายมีความหมายเหมือนกันกับ Tenchi แม้แต่ Seiyuu ญี่ปุ่นดั้งเดิมก็ไม่ได้ฟังดูดีสำหรับฉัน พากย์ภาษาอังกฤษคือซีรีส์หูดและทั้งหมด

ยิ่งไปกว่านั้น Tenchi ตลอดไป! ในฐานะที่เป็นภาพยนตร์แสดงถึงสิ่งที่ดีที่สุดของทั้งแฟรนไชส์และการแปล ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นประสบการณ์ที่ช้ากว่าและอารมณ์ดีกว่า OVAS หรือสาขาทีวีของพวกเขาและนักแสดง Dub ก็เพิ่มขึ้นจนถึงโอกาสในการลงทะเบียนอารมณ์ที่กว้างขึ้น The three leads in particular get to be vulnerable in a way that the series has never duplicated before or since. Miller’s Tenchi is frustrated, confused, and compassionate. Darling’s Ayeka puts her rivalry aside and bares her heart to Ryoko. And Petrea Burchard, whose feisty and gravelly delivery made me fall in love with Ryoko in the first place, delivers the apotheosis of her anime voiceover career. The overall dub still suffers from its usual rough edges, but when it matters, everyone comes together to make the dramatic and psychological beats land. Tenchi Forever! is also the swan song of Tenchi’s Pioneer dub, recorded at the end of a six-year journey for the main crew and cast. That accumulated experience bears fruit here, and it’s worth praising.

—Steve Jones

© Harold Sakuishi, KODAMSHA/2004 Beck Committee, Funimation Productions, Ltd.

BECK: Mongolian Chop Squad didn’t exactly pop off like a lot of the other shows on this list, but that’s precisely why I wanted to talk about it today. I wanted to talk about a show that I thought had a fantastic dub that fully captures the spirit of what the show was trying to do, even if the very intentions of that show might have contributed to why it’s not as widely popular or talked about compared to others. Beck is a story about adolescence. It’s a slow-burning series about a young boy named Koyuki who is starting to discover a new love for music. It’s nothing flashy, the color palette is incredibly muted, and all the designs are very simple. But everything about the show’s presentation draws you with these incredibly chill vibes. It’s not exactly a hyper energetic show, but I wouldn’t call it melancholic either. A lot of shows like to glorify adolescence as this big, magical thing, but Beck shows us through music that adolescence can be very beautiful in its directionlessness.

We have a few Funimation mainstays here like Eric Vale and Justin Cook, but I think this was the show that sold me on Greg Ayres and Brina Palencia. There was a time when the former was in a lot of Texas shows as the main character, and I can see why. Greg Ayres has a very naturally young-sounding voice that makes him perfect for these adolescent roles that are normally given to women. In this show, Koyuki is very awkward and directionless, but not in an exaggeratedly cartoony kind of way. With almost every encounter he has, you could hear it in his voice, as if he is slowly trying to figure out what it is he wants to do with his life, especially after this rogue element of music suddenly got introduced into it. He makes mistakes, fumbles, and says the wrong thing, but that’s because he genuinely doesn’t know what the right answers to any of these bigger life questions are.

This contrasts beautifully with the singing, which I think is the thing that fully elevates the dub from good to amazing. Beck has a phenomenal soundtrack consisting of original songs and covers, most of which are in English as the series is very much a tribute to American Rock. In the Japanese version, we have the Japanese actors singing the songs in English, but here we have the dub actors giving their own take on the songs, and it sounds amazing. Greg Ayres is a really good singer, but his performance as Koyuki leans into the fact that this is a boy still figuring out just how important music will eventually be to him. His singing sounds as good as it does awkward, and I think it helps that this is where the performance becomes its most expressive. The world is very slow and confusing, but when Koyuki gets to sing either on stage or in private, literally everything lights up.

Then there’s Brina Palencia, who plays Maho. This was the show that turned her into one of my favorite voice actresses of all time. Not only does she have an amazing range, but her musical contributions to Funimation as a whole really should be more appreciated. She’s an incredibly talented singer. While we don’t get to hear her ability to translate Japanese music since a lot of the music in this show is already in English, she sounds fantastic. This is a character who is much more comfortable and sure of herself as a contrast to Koyuki. She sings with this sense of joy and elation that is just addictive to listen to. But she can also slow things down with probably my favorite song in the whole show being Moon on the Water. There is nothing crazy that’s happening when this song is sung, but it perfectly encapsulates the mood that the series is going for.

For a series that is about the slower and awkward stages of adolescence, Greg Ayres does a fantastic job of capturing that essence in such a natural way. He and Brianna Palencia’s singing still hold up to this day, and while I can understand why the show didn’t explode like many others, I still hold it in very high regard. I even still have the original DVDs that Funimation put out. If you don’t have time to watch the show, please listen to the dub rendition of the songs. A lot of effort went into this show that I don’t think it should be lost to time.

—MrAJCosplay

© Sanrio

When Sanrio set out to design an icon for Millennial rage, they could hardly have done better than Aggretsuko, the story of a mild-mannered red panda Retsuko with a death metal-loving alter ego. Retsuko’s daily vexations resound far beyond her Japanese office drone life; she’s relatable to every adult who grew up on the childlike wonder of Hello Kitty and Cinnamoroll and is now frustrated and jaded from surviving three recessions and a pandemic. Perhaps it’s the commonality of these feelings that contributed to Aggretsuko’s impressive English dub. Whether you watch it in Japanese or English, the show’s acting conveys a mood and tone of barely-suppressed fury that can be universally understood.

The biggest challenge—and subsequently, the biggest triumph—of this dub is Retsuko, a character so multifaceted that she requires two voice actors: one for her speaking voice, and one for her death metal scream. Erica Mendez delivers Retsuko’s speaking voice in a way that feels sweet and youthful on the surface with a current of conviction underneath. With a performance that’s both gentle and heroic in turns, it’s no wonder Mendez was nominated for Best English VA Performance in the Crunchyroll Anime Awards for both 2019 and 2020. On the flipside there’s Jamison Boaz’s raw, edgy vocals whenever Retsuko lets off some death metal steam at karaoke. What makes Boaz’s performance special is its clarity—even though he’s growling and screaming, it’s still easy to understand the lyrics. Retsuko’s character feels balanced between these two very different performances. These switches between a high and low register for the same character’s voice feel complementary enough that you don’t hear the artificiality of a two-person performance, just the comedy of the sudden tonal shift.

The ensemble cast is equally talented. I have to make a particular shoutout to G.K. Bowes, who voiced both the ditzy deer Tsunoda and the go-getter gorilla Gori—exhibiting her impressive range. The late, great Billy Kametz excelled as Aggretsuko’s neurotic colleague Anai; his performance grew with the character as Anai evolved from soft-spoken loner to confrontational antagonist. Benjamin Diskin walked a tightrope with his performance as Haida, managing to make this hyena who pines for Retsuko relatable when he could have come off as simply creepy. And of course, I’d be remiss not to mention Katelyn Gault’s sarcastic, snide portrayal of Fenneko (she absolutely nailed the fennec fox’s deadpan laugh). Aggretsuko is one of the only dubs I prefer to subtitles thanks to its witty localization and talented vocal cast. Its five bite-sized seasons are still worth a watch (and a listen) today.

—Lauren Orsini

© 2023 Studio Ghibli

I confess I’m probably the exact demographic that defaults to thinking of Cowboy Bebop as “the best dub.” I watched a lot of dubs on Cartoon Network and on DVD in the 2000s, and then basically stopped keeping up with dubbed anime once subbed simulcasts became a greater convenience. But there are still circumstances where I actively seek out watching a dub. Circumstances such as when Robert Pattinson plays a weird little guy in a Ghibli movie.

When I first saw images of the gremlin dude living inside the skin of a grey heron in Hayao Miyazaki’s The Boy and the Heron, I immediately thought he should be voiced by Danny DeVito. Turns out GKIDS president Dave Jesteadt thought the same thing , only to be told the Ghibli team wanted a younger, hotter actor in the role to match the Japanese casting of Masaki Suda. And so The Boy and the Heron dub would reveal to the world Edward Cullen’s talent for doing the freakiest voices (talent he’d put to use for the Ren and Stimpy-inspired clones in Mickey17).

Beyond Pattinson as the obvious standout, Florence Pugh is doing impressive double-duty as both the older and younger versions of Kiriko. Relative unknown Luca Padovan carries Mahito’s complicated journey, and Karen Fukuhara nails the emotional gut punch of Lady Himi’s final words to her future son. Dave Bautista is an intimidating Parakeet King, while Mamoudou Athie, Tony Revolori, and Dan Stevens are hilarious as lesser parakeets. Willem Dafoe as a dying seabird is both good casting and a fun insider gag calling back to The Lighthouse, his previous project with Pattinson.

The only performance less than excellent is Christian Bale, who made some CHOICES for Mahito’s dad’s confusing accent. However, even that casting works for three reasons: 1) the nostalgia of Howl from Howl’s Moving Castle returning for another Ghibli film (just like in the Japanese versions), 2) the amusement of having two Batmen in the cast, and 2) the dad sounding off works as a reminder that we’re not actually supposed to find this weapons manufacturer marrying his dead wife’s sister likable.

I grew up enjoying all the Disney dubs of Miyazaki’s films. Even the less-than-faithful ones have their positive qualities — I still love Phil Hartman’s Jiji in Kiki’s Delivery Service, even if his version’s nothing like Rei Sakuma’s and the Disney’s original dub script was way off from the original. The Boy and the Heron is the best Ghibli dub yet, and if it ends up being the studio’s swan song, they went out on a high note.

—Reuben Baron

© 九井諒子・KADOKAWA刊／「ダンジョン飯」製作委員会

I’m sure I don’t have to inform any readers about Delicious in Dungeon—both the original manga and the anime adaptation have both been extremely popular with fans almost since day one. And it’s not hard to see why! It’s a fresh and fun take on the fantasy genre, with a focus on food and cooking; and plenty of nods to popular dungeon-based games along the way. But something that really grabbed me when I first started watching the anime series was….wow, the English dub for this show is good. Really good! So much so that I feel the English dub is just as strong as the original. In fact, I may prefer it!

One of the main appeals of Delicious in Dungeon has always been it’s colorful cast of characters, and the folks at Bang Zoom! did an incredible job gathering an equally excellent English cast for our Dungeon-crawling, monster-cooking crew. The slightly naive human, but lovable monster otaku Laios is given so much personality by Damien Haas. He does an excellent job capturing his easily excitable nature and his determined spirit. Marcille, the anxious and less experienced elf mage of the group, is given so much warmth and personality by newcomer to English dubs, Emily Rudd. There have been many instances over the years where TV and movie actors have tried to make the crossover into voice-over acting failed, because it’s a completely different kind of beast when it comes to acting. But Rudd’s performance really impressed me—she used her acting experience to give Marcille a unique voice that didn’t just sound like another typically cute anime girl (or in this case, elf girl). She’s especially good at comically yelling and angrily emoting, which is perfect for all the times when Marcille plays the role of the group’s pickiest eater.

Casey Mongillo fits perfectly into the role of the halfling, Chilchuck. While Chilchuck looks young, in halfling years he’s middle aged. Mongillo brings a slightly youthful, but deep-down tired to the bones feeling to his performance, which is such a relatable mood. The man of many voices, SunWon Cho, gives a “gruff guy with a heart of gold” sound to dwarf warrior Senshi, who consistently makes me laugh when he gets to do comedy bits in the show. Even actors for secondary characters we only see every so often are top-notch in this series—some of my favorites include Lisa Reimold’s soft, yet strong Falin, Marin M. Miller’s brash Namari, and Laura Stahl’s aloof and catty Izutsumi.

Honestly, I could go on and on about what I love about this cast, but I think their hard work speaks for itself. If you haven’t given Delicious in Dungeon’s English dub a watch yet, I highly recommend it! (Now if only we could get a blu-ray release of it…)

—Dawn H

© 大場つぐみ・小畑健／集英社・VAP・マッドハウス・NTV・D.N.ドリームパートナーズ

Imagine if the guy who voiced Super Weenie Hut Jr’s taking on human form also voiced a guy whose actions singlehandedly could’ve launched a thousand true crime podcasts. Actually, you don’t have to imagine, because that guy is the legendary Brad Swaile in the Death Note dub.

While, even at the time of this dub’s initial release, Swaile had taken on plenty of other huge roles (EX: Ray Amuro in Gundam 0079, Lan in Mega Man NT Warrior), let’s be honest: most people knew him first and foremost from the early 2000s hit Gundam Wing. There he voices Quatre Raberba Winner, a character who’s about as happy and innocent as a Gundam pilot can possibly be. This might make Swaile’s casting as Light seem hilarious, but consider this: part of Light’s whole thing is that he seems innocent to everyone around him aside from L. So his casting as Light was perfect. Plus, it was Swaile who had the last evil laugh, because even when he’s not trying to convince everyone that he’s totally not a megalomaniacal mass murderer, he absolutely smashed it out of the park as Light.

Light spends so much time monologuing in this already dialogue-heavy anime that I can’t help but point to Swalie’s performance as a big part of what makes this dub so great. But brilliant as Swaile is for being able to perfectly capture the many contrasting moods of a character who often goes from being a popular straight-A student, to coolheaded strategist, to Saturday morning cartoon villain at the drop of a hat (or the exploding of a self-combusting desk made completely offscreen that’s never brought up a second time), his is far from being the only excellent performance in this dub: Brian Drummond (Ryuk), Alessandro Juliani (L), Shannon Chan Kent (Misa), Chris Britton (Soichiro Yagami), Cathy Weseluck (Near), and Sam Vincent (Sidoh and Stephen Gevanni) also particularly stand out. Still, it’s worth saying plainly that everyone does a great job in this dub—which is no small feat, considering how completely absurd many of the scenes are despite how seriously Death Note takes itself.

But even the best voice acting can only do so much without a decent script, so helping this rockstar cast shine its brightest is an equally great localization that goes full force in proving why “character voice” (not their literal voices, but say, their word choices) is so สำคัญ. Every single character’s dialogue and general style of speaking feels totally unique to them, which is especially important in a series with the sheer volume of dialogue that Death Note has.

—Kennedy

When you make one of the all-time best dubs to rock the airwaves, what do you do? Simple: you make another one. And you make it better too! If Cowboy Bebop’s dub is perfect, then Samurai Champloo is transcendent. It takes things a step further by making something that is way more rollicking, frenetic, funny, and thrilling altogether.

First the obvious and most important: Steve Blum is Mugen before he is Spike Spiegel. Don’t get me wrong, Blum is great as Spike. Spike seems modeled after Elliot Gould’s interpretation of Philip Marlowe from the film The Long Goodbye, and Blum pulls this performance off with absolute gusto; like Gould, he’s calm, sharp, caustic, and a little bit on-the-nose. With Mugen being a gangsta-fied samurai, Blum doesn’t have much of a character to base his performance on, and he’s forced to be more original in his performance. That’s the key here. Blum as Mugen is so daring and out of control that he’s unrecognizable. It’s clear that Blum revels in Mugen’s chaos, and you can hear every line delivery meld the right blend of menace and glee.

Kirk Thornton also works wonders at being Jin. His cool, calm, and collected attitude makes him the perfect foil to Mugen; an orderly Apollo to a hot-tempered Dionysus. Yet underneath Jin’s demeanor lies someone just as violent, and Thornton understands that entirely. I’d argue that Thornton’s low-tempo timbre is just as powerful and foreboding as Jin’s violent methods. Speak softly and carry a big stick, indeed. (Or sword).

And as for Kari Wahlgren? Her vocal range here is uniquely Fuu. Wikipedia and the ANN encyclopedia remind me that she played Kagami in Lucky Star, and yet I always seem to forget this. It’s a testament to Wahlgren’s talent that she can use the same voice for two completely different characters and yet still maintain that element of difference. Wahlgren never plays Fuu as a damsel in distress either. She’s dominating, forceful, sly, clever, always doing what she can to keep Mugen and Jin on a leash.

The way our main trio interact with each other and the other characters of the show makes for some very funny moments as well. Did their shit-talking pave the way for how The Boondocks was scripted and acted, especially since they were both on Adult Swim? Tin foil hat theory of mine, but I’d like to think so.

—Jeremy Tauber