Moja przebieranka, kochanie/Kisekoi zawsze była urocza, ale osiągnęła nowy poziom dzięki kontynuacji, która jest bardziej szalenie kreatywna, węższa tematycznie, a przez to bardziej zróżnicowana pod względem eksplorowanych subkultur. Przyjrzyjmy się zmianom w produkcji, które opłaciły się wyjątkowo dobrze!
Pierwszy sezon My Dress Up Darling/Sono Bisque Doll wa Koi wo Suru, który będziemy nazywać Kisekoi, aby oszczędzić nam tego kęsa tytułu, był całkowicie rozsądną adaptacją przyjemnego serialu. Było to jednak nieco redukcyjne ujęcie tego, co obejmuje oryginalne dzieło. Pamiętaj, że nie zawsze jest to aspekt negatywny, nie mówiąc już o zerwaniu umowy. Jeśli już, można argumentować, że takie adaptacje są czymś naturalnym; znacznie łatwiej jest zaprojektować ściśle ukierunkowane doświadczenie, mając na uwadze długo trwające lub nawet ukończone publikacje, podczas gdy autorzy oryginalni, którzy dopiero rozpoczęli swoją pracę, zmagają się z nieznanym. Z tego powodu niektóre seriale zostały w widoczny sposób ulepszone dzięki adaptacjom, czy to poprzez usunięcie elementów, które z perspektywy czasu były niewygodne, czy też poprzez zwykły wybór akcentów.
Jeśli jednak chodzi o Kisekoi, nie sądzę, że tak było. Ponownie, nie traktuj tego jako ostrej krytyki pierwszego programu telewizyjnego, który ogólnie był solidny. Każdy, kto to widział, może potwierdzić, że jakość jego wykonania wahała się od technicznego poziomu do czasami wyjątkowego, a standardy animacji znacznie przewyższały standardy obecnego anime telewizyjnego. A jednak pojawienie się kontynuacji pokazuje istnienie szerszego potencjału, którego nie udało się wykorzystać za pierwszym razem.
Względne ograniczenia pierwszego sezonu rozpoczęły się od aspektu, którego z trudem można się spodziewać winić zespół kreatywny za: liczbę odcinków. Mając do dyspozycji jeden tor, ekipa dokonała najlepszego dostępnego wyboru i postępowała w wyważonym tempie, mimo że oznaczało to, że nie dotrą do łuków (najnowszych w tamtym czasie), w których manga naprawdę osiąga sukces. Choć zawsze przyjemna, twórczość Shinichi Fukudy zajmuje trochę czasu, zanim wzniesie się z uroczej komedii romantycznej z przesłaniem, które brzmi miło, do takiej, w której te przekonania wybrzmiewają na każdej stronie z przekonaniem, któremu nie można się oprzeć.
Ujmując to bardziej szczegółowo, oznacza to, że serial stopniowo poszerza swoje horyzonty w przedstawianiu kultury cosplay i otaku jako całości. Jego szacunku dla pierwszego nie można było nigdy kwestionować; więcej niż kilka rozdziałów serii, w tym te wcześniejsze etapy, tak szczegółowo opisuje hobby, że mogłyby służyć jako tutoriale. Przełożyło się to również na pierwszy sezon anime, oferując niewątpliwie pełne miłości spojrzenie na subkulturę… a raczej na jej wycinek obecny w materiale, na który mieli czas zaadaptować. To wystarczyło, aby wskazać takie idee, jak proaktywny fandom i tworzenie pochodnych, jako wartościowe sposoby przekazywania miłości, a także przeciwstawienie się presji społecznej dotyczącej tego, co powinniśmy lubić. Chociaż są to motywy, które w naturalny sposób towarzyszą Gojo i Marina w ich rozwijającym się romansie, na tym etapie nie są one jeszcze w pełni ukształtowane. Koncepcje wydają się nieco oderwane od najważniejszych wydarzeń w produkcji i po prostu nie wszystko jest powiązane z rzeczywistością większości ludzi w badanej przez nią kulturze. Krótko mówiąc, te motywy są odpowiednią ozdobą uroczej komedii romantycznej.
W pewnym stopniu ta wąska stylistyka sprowadza się do wykonania. Jeśli powiem ci, żebyś zamknął oczy i wyobraził sobie kilka zapadających w pamięć sekwencji z pierwszego sezonu, wiem na pewno, że w twojej głowie pojawiła się kombinacja sprężystego, wolumetrycznego przedstawienia ciała Marina w skąpych ubraniach. Nie jest to próba zawstydzenia zboczeńców wśród naszych czytelników – w witrynach mających na celu docenienie sztuki perwersja jest przede wszystkim czymś w rodzaju odznaki honoru. Chcę jednak powiedzieć, że sekwencje te osiągnęły poziom zapadającej w pamięć, wyraźnie wyjątkowej realizacji, na który serial nie mógł sobie pozwolić w regularnych odstępach czasu. To nierówność w wartości oddziaływania (nawet jeśli podłoga nadal jest przyzwoita), która stwarza fałszywe wrażenie, że serial dotyczy wyłącznie tych chwil.
Warto zauważyć, że patrząc wstecz na pierwszy sezon serii wywiady z Febri, reżyser serialu dyrektor serialu: (監督, kantoku): Osoba odpowiedzialna za całą produkcję, zarówno jako twórczy decydent, jak i ostateczny nadzorca. Przewyższają resztę personelu i ostatecznie mają ostatnie słowo. Istnieją jednak seriale z reżyserią na różnych poziomach – dyrektor naczelny, zastępca reżysera, reżyser odcinków serialu, wszelkiego rodzaju niestandardowe role. Hierarchia w takich przypadkach jest ustalana indywidualnie. Keisuke Shinohara przyznał, że początkowo zakładał, że Kisekoi to tylko słodycz dla facetów. Dopiero gdy czytał dalej, głęboko zainteresowały go zmagania Gojo jako twórcy; mimo że zajmował się różnymi dziedzinami, odkrył, że jego twórczość przemawia do każdego, kto inwestuje w tworzenie różnych rzeczy. Również dzięki głębszemu zagłębieniu się w serial zaczął doceniać portret uczuć Marina w wyraźny, równie ważny sposób – co stanowi kontrast z trendem w komediach Danseimuke Romance, w którym przedstawiano kobiety jako niepoznawalne obiekty pościgu. Wydaje się, że jest to opinia podzielana przez cały zespół, ponieważ główny producent Aniplexu Nobuhiro Nakayama niedawno odniósł się z tego powodu do energii przypominającej shoujo serii.
To powiedziawszy, fakt, że serial ma więcej aspektów, nie oznacza, że erotyzm nie zawsze był jego częścią Kisekoi. Śledzimy dwójkę nastolatków, każdy z własnego punktu widzenia niezręczności, próbując zrozumieć swoją seksualność. Jedna z nich jest na tyle pewna swojego ciała, że podejmuje próbę cosplayu dla prowokacyjnych postaci z gier dla dorosłych; podkreślając związek serialu o tej tematyce z przedstawianiem ciał, a także fakt, że bardzo lubi gry porno. I co chyba najważniejsze, Fukuda nie ukrywa, że lubi przedstawiać Marina w seksowny sposób. Biorąc pod uwagę takie założenie i dostęp zespołu do kilku wyjątkowych artystów charakterystycznych, którzy z radością dadzą z siebie wszystko w tych sekwencjach, nie jest zaskoczeniem ani wadą, że wiele najważniejszych wydarzeń w pierwszym sezonie odpowiada ostrym cięciom Marina. Jeśli oceniamy wyłącznie wykonanie, problem dotyczy bardziej – czy to z powodu percepcji, czy względnej słabości – że inne strony Kisekoi S1 nie uderzyły z taką samą siłą.
Na początek ważne jest, aby pamiętać kontekst produkcji z pierwszego sezonu. Chociaż jest dobrze stworzony dla standardów anime telewizyjnego, nie możemy zapominać, że nastąpił po całkowitej implozji Priorytetu Wonder Egg. Chociaż ambicje Shouty Umehary jako producenta animacji napędzają niewątpliwie najbardziej prestiżowy zespół CloverWorks, czasami przesadza on z tym do tego stopnia, że staje się to również kłopotliwe. W żadnym wypadku nie jest okrutnym przywódcą, który wyzyskuje innych, ale raczej pochopnym typem, który przewodzi nawet misjom samobójczym; nie zapominaj, że osobą, którą WEP wysłało do szpitala, był on sam. Jego ówczesne podejście stopniowo ewoluowało – w sposób, który później miał wpływ na drugi sezon Kisekoi – ale przede wszystkim to mentalne i fizyczne wyczerpanie po WEP sprowadziło standardy ich kolejnego projektu z powrotem na ziemię. W pierwszym sezonie Kisekoi przyjęto niższy próg spójności i jakości grafiki postaci i, co było dość notoryczne, składał się z dwóch odcinków w pełni zleconych na zewnątrz (nr 03 dla Traumerei Animation Studio i nr 07 dla Lapin Track). To solidna produkcja, ale jednocześnie definicja powstrzymywania się. Biorąc pod uwagę ten kontekst, jest to zrozumiałe.
Kolejnym powodem, dla którego okazjonalne ujęcie Marina wyróżniało się ponad wszystko inne i powodem, dla którego wcześniej wprowadziliśmy ideę percepcji, jest fakt, że reżyser serialu Reżyser serialu: (監督, kantoku): Osoba odpowiedzialna za całą produkcję, zarówno jako twórczy decydent, jak i ostateczny nadzorca. Przewyższają resztę personelu i ostatecznie mają ostatnie słowo. Istnieją jednak seriale z reżyserią na różnych poziomach – dyrektor naczelny, zastępca reżysera, reżyser odcinków serialu, wszelkiego rodzaju niestandardowe role. Hierarchia w takich przypadkach jest ustalana indywidualnie. Shinohara jest z natury niepozorna. Początek pierwszego sezonu wystarczył już, aby zilustrować, że nawet jeśli używa przesady, robi to w tak wyrachowany sposób, że jego fascynujące przedstawienie można uznać za oczywiste. Dzięki technice i dowcipowi wykorzystuje swoją pozycję reżysera, aby chronić widza przed ciągłym wstrząsem. Może nie jest ścisłym realistą, ale ma typ ugruntowanej wizji, który zmusza go do przedstawiania figuratywnych reflektorów w sposób, w jaki pokazałbyś prawdziwe światła. Chociaż nigdy nie odłożył na bok poczucia humoru oryginalnego dzieła, to inni reżyserzy odcinków pierwszego sezonu bardziej ostentacyjnie się na nim oparli. Zwłaszcza wtedy Shinohara z radością dążył do uzyskania poczucia przejrzystości; bycie autentycznym w przedstawianiu ludzi i tematu, pozostawiając sztuczność innym.
Jeśli chodzi o pierwszy sezon, odcinki takie jak #11 oferowały rodzaj tarć, do których Shinohara jest bardziej naturalnie niechętna; podążając za przykładem pewnego reżysera, którego później wystawiono na główną rolę w sequelu, pokazano bezczelnego Kisekoi, który był skłonny bawić się farsą postaci jako zasoby 2D, którymi można się bawić. Ale z zupełnie innego punktu widzenia prawdziwym punktem kulminacyjnym był ósmy odcinek prowadzony przez Yusuke Kawakami. Na początku długa kluczowa scena animowana przez Kerorirę ukazuje typ charyzmatycznego przedstawienia z pościeli, który w innym przypadku widujemy tylko w pikantnych scenach w sezonie 1. W miarę zagłębiania się w odcinek, przedstawienie starszej serii o magicznych dziewczynach idzie na ustępstwa na rzecz autentyczności na rzecz zasady cool. O wiele bardziej namacalne poczucie atmosfery niż to, które można spotkać w pozostałej części serialu, oscyluje między strachem a wrażliwością, gdy postać otwiera się na Gojo, a następnie równie szybko zmienia się w zabawne wizualne chwyty.
W przeciwieństwie do Shinohary niepozorność, scenorys KawakamiegoStoryboard (絵コンテ, ekonte): Schematy animacji. Seria zazwyczaj prostych rysunków służących jako scenariusz wizualny anime, narysowanych na specjalnych arkuszach z polami na numer cięcia animacji, notatki dla pięciolinii i pasujące linie dialogowe. More to typ, który z dumą zatrzymuje Cię w miejscu. Istnieje wspólne poczucie elegancji, które pozwala jej istnieć w ramach reżysera serialu, ale wykonanie jest znacznie bardziej ostentacyjne i jawne. Nie szukaj dalej niż przełom Juju w kwestii jej tożsamości i marzeń, wyrażony poprzez wyraźne nałożenie się jej odbicia i magicznego stroju dziewczyny. Cały ostatni odcinek, w którym Marina i Gojo są na plaży, to eteryczny obraz nowości; o pierwszej miłości, pierwszych wycieczkach na plażę i pierwszym razie, gdy mewa zlekceważyła cię, ponieważ pozostaje to głupie nawet przy tej nieziemskiej atmosferze, którą zapewniał Kawakami i reszta zespołu. Odcinek charakteryzuje się doskonałym kunsztem i całkowicie zapadającą w pamięć realizacją w sezonie, w którym szczyty zwykle mają jeden niepowtarzalny charakter.
Nie można zaprzeczyć, że istnieje zasadnicza różnica pomiędzy kierunkiem olśniewającej indywidualności, takiej jak Kawakami, a pewną ręką Shinohary. Reżyser serialu Reżyser serialu: (監督, kantoku): Osoba odpowiedzialna za całą produkcję, zarówno jako twórczy decydent, jak i końcowy opiekun. Przewyższają resztę personelu i ostatecznie mają ostatnie słowo. Istnieją jednak seriale z reżyserią na różnych poziomach – dyrektor naczelny, zastępca reżysera, reżyser odcinków serialu, wszelkiego rodzaju niestandardowe role. Hierarchia w takich przypadkach jest ustalana indywidualnie. sam nawiązał do tego, co widać w jednym z wielu wywiadów udzielonych dla filmu fabularnego Kisekoi S2 w Newtype we wrześniu 2025 r. Biorąc pod uwagę jego przemyślany, ale ostatecznie dość spokojny styl, Shinohara pokornie zaprzecza, że ma typ powagi swoich bardziej charyzmatycznych rówieśników. Choć w tej branży istnieje wzorzec, według którego magnetyzm jest powiązany z ekstrawagancją, Shinohara najwyraźniej się myli – co widać po sposobie, w jaki bardziej znane publicznie gwiazdy skandują jego imię, ilekroć pojawia się w wiadomościach, w zabawny sposób okazując uznanie dla jego rzemiosła. Może nie wyróżnia się tak samo, ale techniczna precyzja Shinohary jest bardzo doceniana przez tych, którzy z nim pracują. A gdyby znalazł się w bardziej sprzyjającym środowisku i miał na swoim koncie nieco więcej doświadczenia, mógłby z równym entuzjazmem pozyskać widzów. Jego wielkość może być trudniejsza do uchwycenia niż w przypadku bardziej jawnych gwiazdorskich reżyserów, ale jego urok nie jest mniejszy.
W ten sposób dajcie sygnał do drugiego sezonu Kisekoi, projektu, który pozwolił Shinoharze wykorzystać cały swój potencjał.
Jeśli byliście zaskoczeni sposobem, w jaki ta kontynuacja poprawia się w zasadzie w każdym pojedynczym obszarze, mieliście właściwe nastawienie. Pomijając rzadką wymianę personelu, która wypadnie na lepsze, bardziej naturalnym rezultatem w przypadku sequeli będzie rozpoczęcie lekkiej tendencji spadkowej. W grę wchodzi utrzymanie pierwotnego poziomu lub nawet niewielka poprawa, ale wszystko, co daje więcej nadziei, flirtuje ze złudzeniami. Krótko mówiąc, początkowe projekty często są synonimem najsilniejszej inwestycji i silniejszych zespołów; w końcu najtrudniej jest zapewnić długoterminowe zaangażowanie wykwalifikowanego personelu, a sequele z natury mają albo już zapewnioną bazę fanów, albo pewność, że serial nie będzie hitem. To nie tak, że nie ma przykładów drugich sezonów, które byłyby silniejsze i bardziej fascynujące, ale z pewnością nie można brać za pewnik dużych ulepszeń w dziale produkcji.
Co więc pozwoliło Kisekoiowi dokonać tak wyraźnego skoku? Wspomnieliśmy już o kilku przyczynach, które weszły w grę. Warto pamiętać, że to dopiero czwarta próba reżyserii Shinohary w serialu i że pierwsze dwa przypadki to Czarny Lis (w którym w pewnym sensie zastąpił zapracowanego Kazuya Nomura) oraz zapadająca się skorupa A3, którą podzielił się z innym wschodzącym reżyserem, Masato Nakazono. Kisekoi ma wrażenie, że jest to jego pierwsza próba poprowadzenia poważnego projektu, więc znaczna poprawa do czasu kontynuacji jest rozsądna. Zwłaszcza, że w porównaniu z kryzysem po WEP, projekt ten pojawił się w czasie, gdy linia produkcyjna Umehary i niektóre części CloverWorks… kwitną tak bardzo, jak to możliwe, jednocześnie będąc, powiedzmy, wyraźnie zbyt zajętym. Nie idealne, ale wyraźnie lepsze środowisko dla dojrzalszego reżysera serialu. Dyrektor serialu: (監督, kantoku): osoba odpowiedzialna za całą produkcję, zarówno jako twórczy decydent, jak i końcowy opiekun. Przewyższają resztę personelu i ostatecznie mają ostatnie słowo. Istnieją jednak seriale z reżyserią na różnych poziomach – dyrektor naczelny, zastępca reżysera, reżyser odcinków serialu, wszelkiego rodzaju niestandardowe role. Hierarchia w takich przypadkach zależy od przypadku.
Przeskok od razu do pierwszego odcinka sezonu 2, czyli Kisekoi nr 13 zgodnie z oficjalną numeracją, pokazuje te istotne ulepszenia we wszystkich obszarach. Shinohara nigdy nie porzucił swoich tendencji, jednak jak wyjaśnił we wspomnianym wywiadzie dla Newtype, zależało mu na poszerzeniu zakresu ekspresji. Jego zdaniem sporadyczne zdrady obiektywnej rzeczywistości czynią rzeczy ciekawszymi zarówno dla widzów, jak i twórców. Uzbrojony w ten nowy sposób myślenia – i współpracę z pewnym kluczowym członkiem zespołu zajmującego się sezonem 2 – wyruszył do tworzenia scenorysuStoryboard (絵コンテ, ekonte): Plany animacji. Seria zazwyczaj prostych rysunków służących jako scenariusz wizualny anime, narysowanych na specjalnych arkuszach z polami na numer cięcia animacji, notatki dla pięciolinii i pasujące linie dialogowe. More i skieruj to ponowne wprowadzenie do serialu.
Jeśli zamierzasz ocenić Shinoharę, znakomita scena na końcu odcinka może być najlepszym przykładem tego, do czego tym razem jest zdolny. Otoczony przez ekstrawertyków na imprezie Halloween, w którą został wciągnięty, Gojo jest zmuszony stawić czoła swojej niepewności; czy naprawdę do nich należy i czy faktycznie należy gdziekolwiek, gdzie jego zainteresowania nie są zgodne z normami płci? Te obawy wyrażane są w precyzyjnie zaplanowanym tekście, gdy zagłębiamy się w jego psychikę, ukazując jego zwykłą doskonałość techniczną, ale także chęć zwiększenia abstrakcji. Shinohara udaje się sprostać temu nowemu wyzwaniu, jakim jest przywołanie czegoś większego niż materialna rzeczywistość sceny, a jednocześnie nadal w zabawny sposób bawi się w granicach jej scenerii. Przecież cała ta scena trwa kilka minut, a w tle słychać ulubiony przez wszystkich śpiew Nowej (raczej Haruhily). I tak, po przejściu od lęków Gojo do przyjemnego poczucia akceptacji, kulminacyjny moment piosenki pozwala jej natychmiast przejść do przezabawnie nietrafionego, publicznego pytania o to, czy obaj główni bohaterowie się spotykają. Niech cię błogosławi Nowa i błogosławi cię Shinohara.
80 fragmentów sceny karaoke, w tym praktycznie każde pojawienie się Nowej, zostało narysowanych przez Hirohiko Sukegawę. To nie przypadek: jak najczęściej namawiał swoją ulubioną postać, rozszerzając swoje obowiązki nawet poza sam serial. Zespół pozwolił mu narysować całe mnóstwo dodatkowe ilustracje, które będą towarzyszyć coverom piosenek rockowych Nowej (dlaczego ma taki świetny gust?) przez cały sezon 2. do tego stopnia, że oryginalny autor skupił się na swoich bardzo skupionych wysiłkach. I tak, gdy sezon dobiegał końca, narysowała Nową w trybie oshikatsu… nad prawdziwym animatorem Sukegawą, który, jak można się było spodziewać, stracił na tym punkcie rozum. Poza tym, skoro mówimy o powyższym klipie, sposób, w jaki wymienione są nazwiska i wiek, z pewnością przypomina kultową scenę FLCL. Podejrzewam, że ten szczegół wymyślił pewien asystent reżysera serialu.
Tak jak zakończenie odcinka jest doskonałe, tak i początek. Konstrukcja ta jest przede wszystkim świetnym posunięciem adaptacyjnym. Duża część wczesnych etapów drugiego sezonu opiera się na niewielkich zmianach w przepływie materiału źródłowego i uważam, że twórcy osiągnęli swoje cele; w przypadku pierwszego odcinka, aby powitać nas z powrotem czymś, co oddaje cały urok Kisekoi, zamiast postępować tak, jakby nie było żadnej przerwy. I tak, jak czasami robił to jego poprzednik, sezon 2 rozpoczyna się niedorzecznie zabawną parodią gatunkową prowadzoną przez Kai Ikarashi – która służy także pożegnaniu zmarłego dyrektora artystycznego (美術監督, bijutsu kantoku): Osoba odpowiedzialna za grafikę tła serii. Rysują wiele obszarów roboczych, które po zatwierdzeniu przez reżysera serialu służą jako punkt odniesienia dla tła w całej serii. Koordynacja w dziale artystycznym jest koniecznością – projektanci scenerii i kolorów muszą współpracować, aby stworzyć spójny świat. Ryo Konno.
Wraz z poszerzaniem się zakresu serialu, poszerzają się także te zabawne spojrzenia na fragmenty fikcji z wszechświata. Obejmują więcej zakątków mapy otaku i stają się bardziej dopracowane, szczególnie w adaptacji, która wyobraża je znacznie dalej niż przebłyski w mandze. Podążając za piórem Ikarashiego, ten staje się czymś więcej… wszystkim. Więcej. W zasadzie tak Shinohara mówi o swoim kumplu Ikarashim: kimś, komu możesz zaufać nie tylko w kwestii tego, o czym nawiązują twoje scenorysy, ale kto cię prześcignie, rozszerzając go znacznie dalej. TsuCom to surowy, ale głupkowaty serial, który ma cię wzruszyć Cholera, było fajnie i dokładnie to odzwierciedla praca Ikarashiego.
Chociaż Shinohara wpadł na ogólny pomysł na tę scenę, to ktoś inny sprzątał ułóż to w odpowiedni scenorysStoryboard (絵コンテ, ekonte): Plany animacji. Seria zazwyczaj prostych rysunków służących jako scenariusz wizualny anime, narysowanych na specjalnych arkuszach z polami na numer cięcia animacji, notatki dla pięciolinii i pasujące linie dialogowe. Więcej. Ta sama osoba podsuwała mu pomysły przez cały sezon, stając się prawdopodobnie głównym winowajcą zmiany tonu Kisekoi. W końcu nadszedł czas, aby porozmawiać o ulubieńcu fanów Yuusuke „Nara” Yamamoto, który przyjął aktywną postawę, obejmując nowo nabytą rolę asystenta reżysera serialu: (監督, kantoku): osoba odpowiedzialna za całą produkcję, zarówno jako twórczy decydent, jak i ostateczny nadzorca. Przewyższają resztę personelu i ostatecznie mają ostatnie słowo. Istnieją jednak seriale z reżyserią na różnych poziomach – dyrektor naczelny, zastępca reżysera, reżyser odcinków serialu, wszelkiego rodzaju niestandardowe role. Hierarchia w takich przypadkach zależy od przypadku. Jak zauważa w wywiadzie dla Newtype, którym dzieli się ze swoim dobrym przyjacielem i głównym animatorem Naoyą Takahashi, zakres i specyfika tej roli znacznie się różni w zależności od środowiska i danego projektu. W tym przypadku zasięg Nary był tak wszechogarniający, jak zwykle ma to miejsce tylko dla lidera projektu; zawsze obecny już na spotkaniach dotyczących scenariusza i zaangażowany w wybory odcinków, w których również nie został wyraźnie przypisany. Zapewnienie każdemu tak dużego zaangażowania powinno przynieść skutek, nie mówiąc już o twórcy o tak odważnej osobowości jak Nara.
W tym wywiadzie Takahashi podkreśla cechy Nary jako reżysera jako coś wyjątkowego w kontekście jego pochodzenia. W dużej mierze zgodziłbym się z jego poglądem, że ilekroć wybitni animatorzy postaci przechodzą do ról reżyserskich, zwykle kładą duży nacisk na piękno i techniczną solidność ujęć, autentyczność gry aktorskiej i mechaniczny przepływ scenorysów. Są to oczywiście pozytywne cechy – a także strona, której Nara tak naprawdę nie straciła. Jednak w procesie zmiany ról stał się artystą znacznie bardziej skupionym na prostej idei zabawiania publiczności i zaskakiwania jej. To coś, co naprawdę docenili fani Bocchi the Rock, ponieważ jego odcinki w pierwszym sezonie należały do najmniej ortodoksyjnych jak na i tak już ekscentryczną komedię. Warto jednak zauważyć, że chęć zaskoczenia widzów różnorodnością materiałów Nara pokazała już wcześniej (nawet w innym programie Bocchi!).
W ciągu jednego odcinka opisano raczej powody, które pozwoliły Kisekoi osiągnąć tak wysoki poziom. wyraźnie. Oczywiście nie jest to jedna pojedyncza przyczyna. Rozmawialiśmy o rozwoju Shinohary, zmianie w jego podejściu i tym, jak pojawienie się Nary dodatkowo napędzało jedno i drugie. Jeśli cofniemy się o krok, nie da się oddzielić tego ostatniego punktu od obecnego stanu Skały Bocchi; nieplanowana otchłań, która spowodowała, że nie tylko pracownicy, ale także energia, którą nieśli, przelała się na Kisekoi.
Chociaż te dwa projekty zawsze się pokrywały, ponieważ dwa seriale prowadzone były przez gang Umehary, sposób, w jaki jego personel i komediowy charakter przejęły Kisekoi S2, mówi sam za siebie… podobnie jak fakt, że projektantka Bocchiego, Kerorira, przeszła drogę od okazjonalnego animatora do zdobycia stanowiska wsparcia zespołu. Według Umehary zasługa ta ma odzwierciedlać jego obecną pozycję jako kogoś, kto wykracza poza projekty w studiu. Krótko mówiąc, jest to postać niezawodna, posiadająca zdolności podejmowania decyzji i komunikacji, które mogą pomóc w każdej chwili, a ponadto potrafi dużo rysować.
Jeśli chodzi o Kisekoi S2, bardziej namacalny nakład pracy sprowadzał się do animowanego otwarcia w trybie solo, pomocy przy efektach w grach we wszechświecie, sprzątania w najcięższych odcinkach i dużych fragmentów kluczowych animacjiKluczowa animacja (原画, genga): Ci artyści rysują kluczowe momenty w animacja, zasadniczo definiująca ruch bez faktycznego kończenia cięcia. Branża anime znana jest z tego, że daje tym indywidualnym artystom dużo miejsca na wyrażanie własnego stylu. zarezerwować sezon. W pierwszym odcinku najbardziej wyróżnia się sekwencja, w której dość niechlujna Marin przeżywa emocjonalną kolejkę górską, puszczając zbyt wiele wyobraźni; prawie tak, jakby Kerorira bez końca animowała różowe stworzenie, które regularnie tego doświadcza. Pochwalcie się także do ostatniego fragmentu, a wszyscy inni wychwytują ekscentryczne zachowanie Marina, gdy fala organicznej animacji tła uderza w okna. Precyzja Shinohary w zdolnych rękach animatorów!
Mimo że artyści tacy jak on wyróżniają się, ważne jest, aby ustalić, że ogromny wzrost wartości produkcji obejmuje wszystko i wykracza poza każdą osobę. Ponownie jest to coś ściśle powiązanego z kontekstem produkcji sezonu 2 w porównaniu z jego poprzednikiem. Chociaż nie możemy bagatelizować faktu, że CloverWorks znajduje się w stanie nadprodukcji, zwłaszcza że studio stara się postrzegać to jako coś pozytywnego, biorąc pod uwagę uzyskiwane wyniki, nie można zaprzeczyć, że nastąpiła wymierna poprawa infrastruktury. Szkolenie personelu (a czasami agresywne kłusownictwo) pomogło zbudować bardziej uczony i lepiej przygotowany zespół. Opierając się na tym solidnym podłożu, a nie na kraterze pozostawionym przez WEP, wsparcie było po prostu o wiele silniejsze.
Mimo że animacją solowego filmu była Kerorira, otwarcie wyreżyserowało i stworzyło scenorysy Yuki Yonemori. Urocze połączenie napisów produkcyjnych przyciąga wzrok, choć według mnie sercem tej sekwencji jest nacisk, jaki położył na materiały fizyczne – coś niezwykle ważnego w serialu o cosplayu. Warto zauważyć, że sekwencja zapożycza wiele kompozycji z NO LULLABY, teledysku, który z pewnością ktoś tak samo wykorzystał w światowej animacji, jak Yonemori widział wiele razy. Wierzę, że sposób, w jaki są przetwarzane, ma charakter transformacyjny i odbierany jest jako ukłon w stronę szacunku, chociaż ludzie lepiej by to zrobili, gdyby wykrzyczeli oryginalny zespół. Biorąc pod uwagę niepisane zasady dotyczące wyraźnych wzmianek o innych dziełach, pomysł mógł zostać niestety odrzucony.
Nie zrozumcie mnie źle: Kisekoi S2 odniósł wyjątkowy sukces. Chociaż uważam, że zabawna kreatywność Bocchiego wynosi go na sam szczyt dzieł Umehary, należy wysunąć argument dotyczący starannej precyzji – nie sprzecznej z równie żywym wykonaniem – w większości Kisekoi S2, co czyni go największą produkcją tego zespołu. Sam Shinohara uważa, że standardy odcinków takich jak premiera drugiego sezonu są wygórowane dla telewizji. Nie miał na myśli tylko najbardziej widocznych aspektów, takich jak szczegółowość i dopracowanie grafiki postaci, czy nawet stopień artykulacji animacji, ale także bogactwo pośredników i malowanie. Długi czas spędzony nad wcześniejszymi odcinkami z pewnością pomaga, chociaż reżyser zwraca również uwagę, że wysoki poziom umiejętności technicznych znacznie ograniczył potrzebę powtórek, dzięki czemu taki poziom ambicji stał się wykonalny. Być może najlepszym sposobem na opisanie ich sukcesu jest stwierdzenie, że jest to bardzo dobrze dostrojony sezon; częścią tej sekretnej istoty, jak ujawnił, zespołu tak dobrego, że udało mu się wiele rzeczy za pierwszym razem.
Ta finezja przenosi się na drugi odcinek sezonu, który poza tym powoduje zauważalną zmianę tonalną. Jedną z głównych kwestii, które należy zrozumieć, aby docenić zauważalną zmianę smaku pomiędzy sezonami Kisekoi, jest to, że Nara naprawdę była wszędzie, dołączając do reżysera serialu Reżyser serialu: (監督, kantoku): osoba odpowiedzialna za całą produkcję, zarówno jako twórczy decydent, jak i końcowy opiekun. Przewyższają resztę personelu i ostatecznie mają ostatnie słowo. Istnieją jednak seriale z reżyserią na różnych poziomach – dyrektor naczelny, zastępca reżysera, reżyser odcinków serialu, wszelkiego rodzaju niestandardowe role. Hierarchia w takich przypadkach jest ustalana indywidualnie. który chętnie wchłaniał jego pomysły. A jednak, podobnie jak stężenie tlenu w atmosferze może się zmieniać, tak samo może zmieniać się gęstość skandalicznych cząstek reżyserskich (prawdziwa koncepcja naukowa). Zwykle są one najwyższe w odcinkach, które Nara osobiście wyreżyserowała i stworzyła za pomocą scenorysów – czyli #14, #19 i #23.
Po decyzji premiery o zmianie układu wydarzeń w taki sposób, aby widzowie zostali powitani z pełniejszą dawką Kisekoiness, ta kontynuacja przywraca nas do przygody, którą pominęliśmy. Dostosowania wymagają połączenia dwóch odrębnych historii, ale narracja Nary jest tak pewna, że nie pozostawiasz wrażenia, że nie kryje się za tym jasna wizja. Sure, we switch from the continuation of the romcom beat about whether they’re dating to cosplay and gender focused plotlines, but both are delivered through similarly eclectic mixes of styles.
Nara is always willing to pivot from Kisekoi’s grounded normality to his reminders that animation is composed of assets he can play around with. There’s that familiar sense of comedy built upon quick stylistic shifts whenever he can find a way to sneak it in; changing levels of stylization, of fluidity in the animation, and then subverting your expectations from an entirely new vector when you think you’ve cracked the pattern. Just like the Bocchi anime that episodes like this are so reminiscent of, it’s the consistent sense of surprise that becomes the glue between heterogeneous parts.
Since we talked about the opening sequence, we ought to introduce the ending as well. The closing sequence by VIVINOS is very reminiscent of their Pink Bitch Club series, taking Marin’s crush and her interest in fashion as an excuse to turn her into a bit of a menhera menace.
If we stop and appreciate the once again excellent animation, we can find plenty of examples of seemingly uncanny combinations of ideas leading to a richer outcome. With a director as quick to embrace cartoony aesthetics, you could assume that’s the route it’ll head in whenever there are comedic needs, but Nara successfully guides the team to get mileage out of less common approaches. Like, for example, ever so slightly dialing up the realism to make a sequence more amusing. As an embarrassed Marin storms away from Gojo, the level of lifelike detail in which the folds of his disguise are depicted—a bit exaggerated but not so much that they become a caricature—makes him look much creepier and thus funnier in this context. Even when the application of a style is more orthodox, the ability to alternate between them will keep you constantly engaged. After all, the same visit to a sick Marin can have outstanding examples of precision in animation and inherently funny betrayals of space. In a season with many outrageous visual tricks, even the seemingly more standard sequences can be inherently fun to look at.
One detail we’ve neglected to mention is that all those scenes arrived by the hand of the aforementioned main animator, Naoya Takahashi. Speaking to Newtype, he simplified the evolution of his role as going from a tactically deployed weapon across important moments in the first season, to handling large chunks at a time for the sequel. This is not to say that he no longer handled climactic moments, since we’re talking about an animator with a hand in the very last scene of the season. However, it’s true that he halved his appearances so take he could take over many cuts whenever he showed up as either key animator or supervisor.
Applied to episode #14, that meant drawing key animationKey Animation (原画, genga): These artists draw the pivotal moments within the animation, basically defining the motion without actually completing the cut. The anime industry is known for allowing these individual artists lots of room to express their own style. for virtually every single shot in the first half; the only small exceptions being Odashi and the regular Yohei Yaegashi making cute guest appearances, in rather different ways. Nara is particularly effusive about Takahashi’s mindset, as an animator whose interests are tickled by seemingly troublesome cuts that he’ll complicate even further, but it’s worth noting that the entire second half received the same holistic treatment by Maring Song. Given that its animation demands are just as diverse, the challenge couldn’t have been any easier.
Even with those assistants and the help of a solid lineup of 2nd key animators, having the episode’s two animation directors penning every single cut in the first place is quite the ask. And keep it in mind: it was an ask, not a spur-of-the-moment happening but a foundational idea in planning Kisekoi S2. Those Newtype features confirm as much, saying it was an episode conceived to be animated by a small team. While this one is noteworthy in how far they went with it, the desire to keep animation teams small is a defining trait of Umehara’s production line in recent times. From a creative standpoint, there’s an obvious reason to chase that goal: the natural sense of cohesion and full realization of a better-defined vision that you can get out of small teams. And from a management level, the idea that you may be able to offload this large a workload to just a few people—at least for certain tasks—is a dream come true.
While it’s positive that viewers have started paying attention to the composition of teams (who is part of them, their size, roles, etc), many are a bit too quick to assume that seeing fewer animators credited is immediately a sign of a healthier, straight-up superior production. Instead, they should be asking themselves if such a team was a natural fit for the production circumstances, and whether the level of ambition and quality standards match their possibilities.
Circling back to Kisekoi S2, then, we can say that episodes like this manage to maintain—and occasionally even raise—the project’s already impressive technical floor despite the small team. And what about the larger picture? Did this approach eventually push the production off the rails? Although things got tighter by the end, we can now say that it weathered the storm without requiring the level of unthinkable individual feats that protected the likes of Bocchi. In that regard, it’s worth noting that Kisekoi S2 showed an interesting level of restraint. Small teams of animators, but never as far as this one episode. A mere two episodes with a singular animation director, instead opting for duos as its default. Part of this comes down to the improvement of CloverWorks’ infrastructure (not to be confused with their planning) that we talked about earlier, but it’s also about that evolution in Umehara’s mindset; away from his most aggressive tendencies, less allergic to the concept of compromising, and instead interested in finding ways to minimize the negative effects from that.
It’s another one of Umehara’s favorite weapons that takes over the show with the next episode: character animation ace Tomoki Yoshikawa, who makes his debut as storyboarder and episode director. If his peers viewed Nara as a very entertaining aberration, Yoshikawa embodies straightforward excellence in his breed. As an animator, Yoshikawa’s work feels performed in a way that few artists’ do; so specific in its posing and demeanor that you feel as if the characters were actors who’d just been briefed by the director. And now that he genuinely occupies that position, you get that philosophy applied to an entire episode—often through his own redraws. The way people interact with objects and people’s gestures constantly stand out as deliberate. The way he accomplishes it makes his ostentatious brand of realism not particularly naturalistic, but its technical greatness and sufficient characterfulness justify its braggadocio air. Perhaps this is the horseshoe he shares with Nara: one, a director so imaginative that he gets away with making the artifice painfully obvious, the other, an animator so good at articulating characters that he’s happy with showing you the strings with which he puppeteers them.
Despite yet another charismatic lead artist having a visible impact, Kisekoi S2’s overarching identity is too strong to ever disappear. Instead, what happens is that the two tendencies tend to mix with each other. Yoshikawa’s deliberate acting doesn’t risk coming across as too clinical and serious, as his precise posing occasionally becomes a source of humor as well; for an obvious example, a binoculars-like shot is followed up by the type of silly pose that Marin is likely to adopt when her nerdy side takes over. The switches to blatantly cartoony animation can occur without ditching the calculated staging, and for that matter, without ditching Yoshikawa’s pen either—he personally key animated some of them as well.
The real highlight of the episode, though, is in Amane’s backstory. At this point, it should be obvious that Yoshikawa is more than a cold, technically proficient animation machine. He once again shows that much with a stunning flashback focused on the main duo’s new friend and his encounter with crossplay, which helped him forge an identity he’s finally comfortable with. Through some of the most ethereal drawings in the entire show (many by Yoshikawa himself), we witness his first experiences with makeup, wigs, and dresses. We see neither his face nor reflection, but it quickly becomes obvious that it’s because his past, regular self was one that he’d never been comfortable with. It’s impossible not to feel the contrast with his current persona, highlighted by all the cuts to the present clearly showing a happy face after so much obscuration of his expressions. The Amane of right now, the person cosplaying a female character while hanging out with Marin and Gojo, is the self that he loves and proudly projects outward.
This type of conflict is by no means new to Kisekoi. After all, Gojo’s own insecurities are also rooted in traumatic rejection over his gendered interests; and of course, Marin being a widely beloved, popular girl with some very male-coded hobbies is the flipside to his situation. Up until now, though, none of those situations had been presented in such striking fashion. If we add to that the way that Kisekoi’s exploration of otaku spaces widens—and this is only the beginning—the message of acceptance that had always been attached to the series starts feeling more meaningful.
The following episode ventures further in that regard. Although it’s the first chance for the production to take a bit of a breather, one aspect took a lot of work and it very much shows: the depiction of PrezHost. As is the norm with this season, an in-universe work briefly depicted in the manga becomes a fully fledged production effort within its anime adaptation. The beautiful designs by WEP’s Saki Takahashi and the evocative compositions it dashes out when necessary sell the appeal of the series, though it’s the concept itself that feels most important.
Even though Kisekoi rejects conforming to the preconceptions about what individuals ought to enjoy according to their age or gender, constantly doing so while only ever portraying danseimuke fiction (or types of work otherwise largely tolerated by men) would make its plea for acceptance ring rather hollow. This makes their fancy depiction of a shoujo manga turned popular live-action drama such a great choice, because it feels like it understands what teenage girls and families alike—including some boys, awkward about it they are—would get really into. I have to admit that, given the extremely obvious Ouran vibes of this fake series, I’d have loved to see much more overt mimicry of Takuya Igarashi’s direction; at best, Mamoru Kurosawa’s storyboardStoryboard (絵コンテ, ekonte): The blueprints of animation. A series of usually simple drawings serving as anime’s visual script, drawn on special sheets with fields for the animation cut number, notes for the staff and the matching lines of dialogue. More and its SHAFT flavor merely evoke vibes that feel like a distant stylistic cousin. That said, beautiful animation dedicated to something that strengthens your whole series’ message is hardly a reason to complain.
Between WEP’s early moments of excellence and his work across the 22/7 short films, Wakabayashi earned himself a reputation as a breathtaking director, the type that invites you into ethereal spaces where mundanity feels divine. Mind you, there is still plenty of room for delicacy and elegance across his boards here. Within an arc that strongly emphasizes collective work and the reliance on everyone’s specific skills, episode #17 allows the fundamentally subdued animation to do the talking; Gojo’s expert movements contrast with Marin’s well-meaning flubs, yet she’s the one who irradiates confidence with her body motion when she’s in her field. The intricacies of seemingly mundane animation tell us a lot, just by swinging from one of Marin’s beastly lunches to Gojo’s delicate eating as drawn by Shinnosuke Ota. Even that otherworldly vibe of Wakabayashi’s direction is channeled through the depiction of light, dyeing the profiles of the lead characters when they’re at their coolest and most reflective.
However, those are merely the gifts that you’ll find hidden within the bushes—or rather, in a very exuberant, colorful jungle. Wakabayashi and episode director Yuichiro Komuro, an acquaintance from WEP who already did solid work in Kisekoi S1, meet this sequel on its own terms. Stronger comedic edge, but also the incorporation of different genres we hadn’t explored before? Playful emphasis on the farcicality of animation assets, as well as a much higher diversity of materials? If that is the game we’re playing now, Wakabayashi will happily join everyone else. And by join, I mean perhaps best them all, with a single scene where Marin squeals about her crush being more densely packed than entire episodes; horror buildup, an imaginative TV set, slick paneling that breaks dimensions and media altogether, and here’s a cute shift in drawing style as a final reward. Wakabayashi may be playing under someone else’s rules, but he’s far from meek in the process. Episode #17 is out and proud about being directed, with more proactive camerawork than some hectic action anime and noticeable transitions with a tangible link to the narrative.
For as much as episodes like this rely on the brilliance of a special director, though, this level of success is only possible in the right environment. This is made clear by one of the quirkiest sequences: the puppet show used for an educational corner about hina dolls. The genesis is within Wakabayashi’s storyboards, but the development into such a joyful, involved process relied on countless other people being just as proactive. For starters, the animation producer who asked about whether that sequence would be drawn or performed in real life, then immediately considered the possibility of the latter when Wakabayashi said it could be fun. There’s Umehara himself, who’d been watching a documentary about puppeteer Haruka Yamada and pitched her name. The process this escalated into involved all sorts of specialists from that field, plus some renowned anime figures; no one better than Bocchi’s director Keiichiro Saito to nail the designs, as dolls are an interest of his and he has lots of experience turning anime characters into amusing real props. Even if you secure a unique talent like Wakabayashi, you can’t take for granted the willingness to go this far, the knowledge about various fields, and of course the time and resources required for these side quests.
And yet, it’s that emphasis on clinical forms of animation that also makes it feel somewhat dispassionate—especially after the playfulness of Wakabayashi’s episode. The delivery is so fancy that it easily passes any coolness test, and it certainly has nuggets of characters as well; watching the shift in Marin’s demeanor when she’s performing makes for a very literal, great example of character acting in animation. But rather than leaning into the fun spirit of a school festival, the direction feels very quiet and subservient to an artist who can lean towards the mechanical. It’s worth noting that the most evocative shots in the entire episode, which break free from its cold restraint, come by the hand of Yusuke Kawakami. Those blues are a reminder of the way he already stole the show once, with that delightful eighth episode of the first season.
Kisekoi S2 is certainly not the type of show to dwell in impassionate technicality for too long, so it immediately takes a swing with another fun episode captained by Nara. A leadership that this time around doesn’t merely involve storyboarding and direction, but even writing the script as well. Given that the animation director is Keito Oda, it ends up becoming quite the preview for the second season of Bocchi that they’re meant to lead together. His touch can be felt through the spacious layoutsLayouts (レイアウト): The drawings where animation is actually born; they expand the usually simple visual ideas from the storyboard into the actual skeleton of animation, detailing both the work of the key animator and the background artists. and the character art itself, with scenes like the one at the karaoke feeling particularly familiar. A noticeably softer feel within a series where the designs normally lean in sharper directions.
Even though Nara mostly plays with regular tools for this episode, the same eclecticism we’ve been praising so far is all over the episode. At no point can you be sure about which technique, palette, and type of stylization he’s going to deploy when depicting Marin’s struggles. This helps spice up an episode that is otherwise a simple breather. Weight gain scenarios in anime rarely lead to a fun time; you don’t have to start considering whether they’re problematic or not to realize that they’re formulaic and repetitive. However, within a show where bodies are meaningfully explored and thanks to Nara’s amusing resourcefulness, it becomes yet another entertaining episode.
Additionally, there is a reason why we said that the director mostly uses regular tools in episode #19. The highlight is a sequence built upon a 3D scan of a real park, in a process that took 9 months to complete. Although there are technical points of friction like Marin’s lack of a projected shadow, this was a tremendous amount of effort applied to a fundamentally compelling idea. Within regular comics, a sudden switch to a series of identical panel shapes feels unnatural. In the context of a series about cosplay, that’s enough to tell that someone is taking photos. But what about anime (and more broadly, film) where the aspect ratio is consistent? A solution can be to reimagine the whole sequence as a combination of behind-the-camera POV and snapshots that don’t reject the continuity.
While on the surface it might seem like a more modest showing, episode #20 is—in conjunction with the next one—a defining moment of Kisekoi S2. Director and storyboarder Yuuki Gotou is still a bit of a rookie in this field, but may prove to be one of the best scouting moves for the team. Alongside the small changes in the script, the direction toys with the themes of the series in a way that casually solidifies the entire cast. Gojo and Marin attend a cosplay event and come across acquaintances, including multiple friend-of-a-friend scenarios. Those involve someone who, in the manga, is merely mentioned as having been too busy to attend. In the end, we don’t know much about her, and she doesn’t even register as a person. What does Gotou’s episode do, though? It transforms the manga’s plain infodumping about cosplay culture into a fake program that stars her as the host, which makes the eventual reveal that she couldn’t show up more amusing and meaningful; now she actually is a person, albeit a pitiful one. The delivery of the episode is enhanced by similar small choices, in a way that is best appreciated if you check it out alongside the source material.
The immediate continuity in the events links that episode to #21, which also underlines the essence of season 2’s success. I’m sure we’ve all witnessed discourse about anime’s self-indulgent focus on otaku culture at some point. The very idea of acknowledging its own quirks and customs is framed as an ontological evil, though really, those complaints amount to little more than cheap shots at easy targets that people can frame as progressive, refined stances. Were they truly that thoughtful about cartoons, people would realize that such anime’s common failing isn’t the awareness and interest in its surrounding culture—it’s the exact opposite. Anime isn’t obsessed with otaku, but rather with going through familiar motions and myopically misrepresenting a culture that is much broader than we often see. Every late-night show that winks at a male audience about tropes they’ll recognize is blissfully unaware of the history of entire genres and demographics; and for that matter, about the ones that it’s supposed to know as well, given how many gamified Narou fantasies fundamentally don’t understand videogames.
Due to Marin’s choices of cosplay and the unbalanced presentation of the first season, Kisekoi risked leaning a bit in that direction as well. But with a series that genuinely wants to engage with the culture it explores, and a team willing to push its ideas even further, that simply couldn’t come to pass. The most amusing example of this across two episodes is Marin’s cosplay friends, as women who feel representative of distinct attitudes seen in female otaku spaces. From the resonant ways in which proactive fandom is linked to creative acts to the jokes they make, there’s something palpably authentic about it. Nerdy women don’t morph into vague fujoshi jokes, but instead showcase highly specific behaviors like seeing eroticism in sports manga that read completely safe to people whose brains aren’t wired the same way. Kisekoi S2 gets a lot of humor out of their exaggerated antics—both #20 and #21 are a riot about this—but these are just one step removed from real nerds you wouldn’t find in many anime that claim to have otaku cred.
This exploration continues with the type of fictional works that motivate their next cosplay projects. Just like PrezHost felt like a spot-on choice for a group of regular teenagers, an indie horror game like Corpse is perfect for this nerdier demographic of young adults and students; if you wanted to maximize the authenticity, it should have been a clone of Identity V as that was a phenomenon among young women, but their slight departure still becomes a believable passion for this group. And most importantly, it looks stunning. Following the trend you’ve heard about over and over, a loosely depicted in-universe game becomes a fully-fledged production effort led by specialists—in this case, pixel artist narume. It’s quite a shame that, no matter how many times I try to access the website they made for the game, it doesn’t become something I can actually play.
The purposeful direction of Haruka Tsuzuki in episode #21 makes it a compelling experience, even beyond its thematic success. Though in a way, its most brilliant scene is still tied to that—Marin’s subjectivity being so clearly depicted is one of the ways in which Kisekoi pushes back against common failings of the genre, after all. When she misunderstands what Gojo is buying, diegetic green lights flash green, like a traffic light signaling his resolve to go ahead. Marin’s panic over the idea of getting physically intimate coincides not just with a camera switch to show an adults-only zone of the store nearby, but also with the lights turning red. She doesn’t exactly feel ready… but the more she thinks about it, the lights switch to pink. If I have to explain what this one means, please go ask your parents instead.
Season 2 thrives because of this broader, deeper depiction of cosplay as an extension of otaku culture. As we mentioned earlier, it makes the message of acceptance feel like it carries much more weight; with a palpable interest in more diverse groups of people, the words of encouragement about finding your passions regardless of what society expects you to do have a stronger impact. Since the preceding season faltered by focusing on arcs where these ideas were still raw, while also introducing biased framing of its own, there’s a temptation to claim that Kisekoi S2 is superior because it stuck to the source material even more. And let’s make it clear: no, it did not. At least, not in those absolute terms.
There is an argument to be made that it better captures the fully-developed philosophy of the source material; the argument is, in fact, this entire write-up. That said, much of our focus has also been on how Shinohara’s desire to increase the expressivity and the arrival of Nara have shifted the whole show toward comedy. Kisekoi has always had a sense of humor, but there’s no denying that this season dials up that aspect way beyond the source material. That has been, as a whole, part of the recipe behind such an excellent season.
And yet, we should also consider the (admittedly rare) occasions where it introduces some friction. If we look back at episode #20, one of the highlights in Gotou’s direction is the goofy first meeting between Akira and Marin. Since we’re taking a retrospective look after the end of the broadcast, there’s no need to hide the truth: Akira has a tremendous crush on her. However, their entire arc is built upon everyone’s assumption that she hates Marin, as she gets tense and quiet whenever they’re together. The manga achieves this through vaguely ominous depictions of Akira, which would normally be read as animosity but still leaves room for the final punchline. The adaptation mostly attempts to do the same… except their first meeting is so comedic, so obvious in the falling-in-love angle, that it’s impossible to buy into the misdirection. Every now and then, it’s in fact possible to be too funny for your own good.
If we’re talking about the relative weaknesses of the season, episode #22 is a good reminder that outrunning the scheduling demons—especially if you enjoy taking up creative strolls to the side—is hard even for blessed projects. Conceptually, it’s as solid as ever. Marin’s sense of personhood remains central to everything, with her own struggles with love and sexuality being as carefully developed (if not more) than anything pertaining to Gojo. Being treated to another showcase of Corpse’s beautiful style is worth the price of admission, and you can once again tell that Fukuda understands nerds as she writes them salivating over newcomers’ opinions on their faves. It is, though, a somewhat rougher animation effort despite all the superstars in various positions of support. While the decline in quality is only relative to the high standards of Kisekoi S2, seeing what caliber of artist it took to accomplish an acceptable result speaks volumes about how tight things got.
Thanks to the small structural changes to the adaptation, this episode is able to reinforce the parallels between Akira’s situation and the world’s most beloved cosplayer Juju-sama (sentence collectively written by Marin and her sister). Sure, Juju’s got a supportive family and has been able to chase her dreams since an earlier age, but there have always been hints that she holds back somewhat. As a cosplayer with utmost respect for the characters, she never dared to attempt outfits where her body type didn’t directly match that of the original. This is why we see similar framing as that of a student Akira, feeling cornered before she stumbled upon a space to be herself. Nara may be an outrageous director, as proven by how quickly he unleashes paper cutout puppets again, but you can see his a subtler type of cheekiness in his storyboards as well; cutting to Juju’s shoes with massive platforms during a conversation about overcoming body types is the type of choice that will make you smile if you notice it.
On top of that thematic tightness and meaningful direction, episode #23 is also an amazing showcase of animation prowess. Separating these aspects doesn’t feel right in the first place; the compelling ideas rely on the author’s knowledge about the specifics of cosplay, which are then delivered through extremely thorough and careful animation. The likes of Odashi and Yuka Yoshikawa shine the best in that regard, though it’s worth noting that the entire episode is brimming with high-quality animation—and most importantly, with respect for the process of creating things as an expression of identity. Be it the Kobayashi-like acting as Juju storms out during a pivotal conversation about that, or a familiar representation of cosplay as a means to reach seemingly impossible goals by Hirotaka Kato, you can never dissociate the episode’s beautiful art from its belief that making things can allow us to be our real selves.
Again, it’s no secret that an episode like #23 was produced under strict time constraints; perhaps not in absolute terms, but very much so when you consider its level of ambition. In the context of not just this series but the production line we’ve been talking about all along, what’s interesting isn’t the achievement itself, but how it relates to an evolution we’ve observed before. Umehara’s more considered stance and CloverWorks’ improving infrastructure have been recurring themes, but there’s been one key piece of information relating to both that we’ve been keeping a secret. For as much as we’ve referred to this team as Umehara’s gang, which it very much is, you may have noticed that earlier we talked about a separate animation producer—the position that Umehara held in previous projects. So, what happened here?
As he has alluded to on Twitter but more extensively talked about in his Newtype interview, Umehara is not just aware of CloverWorks’ changes, but also quite hopeful about its up-and-coming management personnel. In his view, most of them are just one piece of advice away from figuring out the tricks to create excellent work. And yet, being the animation producer, he tends to be too far from the trenches for those less experienced members to come to him for advice… unless things have gotten really dire. That is, to some degree, simply not true; Umehara is too emotionally invested in the creative process to separate himself from it, no matter what his position at the company is. However, it’s correct that production assistants are more likely to go to their immediate superior rather than someone two steps above when they’ve simply got some doubts. And thus, Umehara has been the production desk for Kisekoi S2, whereas Shou Someno has replaced him in the producer chair.
The first-hand advice Umehara has been able to give will surely be meaningful for the careers of multiple production assistants. And just as importantly, Kisekoi S2 has been an excellent lesson for him. Right after the broadcast of episode #23, and even acknowledging the lack of time, Umehara expressed his delight about what the team had accomplished for the one episode where he was not at all involved in the management process. That future he dreamed of, where the quality of his production line’s output could be maintained without his constant presence, has finally come. Chances are that it could have come faster and less painfully if he hadn’t been so afraid of delegation before, if this team’s well-meaning passion had been channeled in more reasonable ways. Whatever the case, this feels like a positive change if we intend to balance excellent quality with healthier environments… as much as you can within the regime of a studio like this, anyway.
Our final stop is an all-hands-on-deck finale, with Shinohara being assisted by multiple regulars on the team. Though they all made it to the goal with no energy to spare, the sheer concentration of exceptional artists elevates the finale to a level where most people would never notice the exhaustion. The character art retains the polish that the first season could only sniff at its best, and the animation is thoroughly entertaining once again; a special shout-out must go to Yusei Koumoto, who made the scene that precedes the reveal about Akira’s real feelings for Marin even funnier than the punchline itself.
More than anything else, though, the finale shines by reaping the rewards of all the great creative choices that the season has made beforehand. In contrast to the manga, where Corpse was drawn normally, having developed a distinct pixel art style for it opens up new doors for the adaptation. The classic practice of recreating iconic visuals and scenes during cosplay photoshoots is much more interesting when we’re directly contrasting two styles, each with its own quirks. The interest in the subject matter feels fully represented in an anime that has gone this far in depicting it, and in the process, likely gotten more viewers interested in cosplay and photographyPhotography (撮影, Satsuei): The marriage of elements produced by different departments into a finished picture, involving filtering to make it more harmonious. A name inherited from the past, when cameras were actually used during this process.. Perhaps, as Kisekoi believes, that might help them establish an identity they’re more comfortable with as well.
Even as someone who enjoyed the series, especially in manga form, the excellence of Kisekoi S2 has been truly shocking. I wouldn’t hesitate to call it the best, most compelling embodiment of the series’ ideas, as the lengths they went to expand on the in-universe works have fueled everything that was already excellent about Kisekoi. It helps, of course, that its series directorSeries Director: (監督, kantoku): The person in charge of the entire production, both as a creative decision-maker and final supervisor. They outrank the rest of the staff and ultimately have the last word. Series with different levels of directors do exist however – Chief Director, Assistant Director, Series Episode Director, all sorts of non-standard roles. The hierarchy in those instances is a case by case scenario. has grown alongside the production line, especially with the help of amusing Bocchi refugees. Despite a fair amount of change behind the scenes and the exploration of more complex topics, the team hasn’t forgotten they’re making a romcom—and so, that stronger animation muscle and more refined direction also focus on making the characters cuter than ever. Given that we’re sure to get a sequel that wraps up the series altogether, I can only hope we’re blessed with an adaptation this inspired again. It might not dethrone Kisekoi S2, but if it’s half as good, it’ll already be a remarkable anime.
Support us on Patreon to help us reach our new goal to sustain the animation archive at Sakugabooru, SakugaSakuga (作画): Technically drawing pictures but more specifically animation. Western fans have long since appropriated the word to refer to instances of particularly good animation, in the same way that a subset of Japanese fans do. Pretty integral to our sites’brand. Video on Youtube, as well as this SakugaSakuga (作画): Technically drawing pictures but more specifically animation. Western fans have long since appropriated the word to refer to instances of particularly good animation, in the same way that a subset of Japanese fans do. Pretty integral to our sites’brand. Blog. Thanks to everyone who’s helped out so far!
