My Dress-Up Darling/Kisekoiwas altijd charmant, maar het heeft een nieuw niveau bereikt met een vervolg dat veel creatiever is, thematisch strakker en daardoor diverser in de subculturen die het verkent. Laten we eens kijken naar de productieveranderingen die zo buitengewoon goed hun vruchten hebben afgeworpen!
Het eerste seizoen van My Dress Up Darling/Sono Bisque Doll wa Koi wo Suru, waarnaar we zullen verwijzen als Kisekoi om ons die mondvol titel te besparen, was een volkomen redelijke bewerking van een plezierige serie. Het was echter een beetje een reductieve inkapseling van wat het originele werk inhoudt. Let wel, dat is niet altijd een negatief aspect, laat staan een dealbreaker. Je zou in ieder geval kunnen beargumenteren dat het normaal is dat aanpassingen zo overkomen; het is veel gemakkelijker om een strak gefocuste ervaring te ontwerpen met de vooruitziende blik op langlopende of zelfs voltooide publicaties, terwijl originele auteurs die nog maar net met hun werk zijn begonnen, worstelen met het onbekende. Bepaalde series zijn daardoor aantoonbaar verbeterd door hun aanpassingen, zij het door elementen weg te laten die achteraf gezien een lastige combinatie waren, of door louter nadrukkeuzes.
Als het om Kisekoi gaat, geloof ik echter niet dat dat het geval was. Nogmaals, beschouw dit niet als harde kritiek op het eerste tv-programma, dat over het algemeen solide was. Iedereen die het heeft gezien, kan bevestigen dat de uitvoering ervan varieerde van technisch verantwoord tot soms uitzonderlijk, met animatienormen die ruim boven de norm van de huidige tv-anime lagen. En toch demonstreert de komst van het vervolg het bestaan van een breder potentieel dat ze de eerste keer niet konden aanboren.
De relatieve beperktheid van seizoen 1 begon met een aspect waar je het creatieve team nauwelijks de schuld van kunt geven: de aflevering tellen. Met één enkele baan tot hun beschikking maakte het personeel de beste keuze die voor hen beschikbaar was en ging in een afgemeten tempo te werk, ook al betekende dat dat ze de bogen (destijds de meest recente) niet zouden bereiken waar de manga echt op gang komt. Hoewel het altijd vermakelijk is, duurt het een tijdje voordat het werk van Shinichi Fukuda zich verheft van een schattige romantische komedie die een boodschap uitdraagt die leuk klinkt, naar een komedie waarin die overtuigingen op elke pagina doorklinken met het soort overtuiging waar je wel in kunt geloven.
In meer specifieke termen betekent dit dat de serie geleidelijk zijn horizon verbreedt in de weergave van de cosplay-en otaku-cultuur als geheel. Het respect voor eerstgenoemde kon nooit in twijfel worden getrokken; Meer dan een paar hoofdstukken van de serie, inclusief die eerdere fasen, zijn zo grondig in hun weergave van de hobby dat ze als tutorials zouden kunnen dienen. Dit vertaalde zich ook in het eerste seizoen van de anime, dat een onbetwistbaar liefdevolle blik op de subcultuur bood… of beter gezegd, naar het deel ervan dat aanwezig was in het materiaal dat ze de tijd zouden hebben om zich aan te passen. Dat was genoeg om te wijzen op ideeën als proactief fandom en afgeleide creatie als waardevolle manieren om je liefde te kanaliseren, evenals het verzet tegen de maatschappelijke druk over wat we leuk zouden moeten vinden. Hoewel dit thema’s zijn die Gojo en Marin op natuurlijke wijze begeleiden tijdens hun ontluikende romance, zijn ze in dit stadium nog steeds niet volledig gevormd. De concepten voelen enigszins los van de hoogtepunten in de productie, en simpelweg niet zo verbonden met de realiteit van de meeste mensen binnen de cultuur die het onderzoekt. Deze thema’s zijn, kortom, adequate window dressing voor een schattige romcom.
Tot op zekere hoogte komt die bekrompen smaak neer op de uitvoering. Als ik je zeg dat je je ogen moet sluiten en je een paar gedenkwaardige scènes uit het eerste seizoen moet voorstellen, weet ik zeker dat er een combinatie van springerige, volumetrische weergave van Marins lichaam in krappe kleding in je opkwam. Dit is geen poging om perverselingen onder onze lezers te schande te maken; op sites die gericht zijn op de waardering van kunst is perversie in de eerste plaats een soort ereteken. Wat ik echter bedoel te zeggen, is dat die sequenties een niveau van gedenkwaardige, duidelijk uitstekende levering kregen dat de serie zich normaal niet kon veroorloven. Het is een oneffenheid in de impactwaarde (zelfs als de vloer nog steeds respectabel is) die de valse indruk wekt dat die momenten het enige zijn waar de serie over gaat.
Het is de moeite waard om op te merken dat, als we terugkijken op het eerste seizoen voor een reeks Febri-interviews, de regisseur van de serieSeries Director: (監督, kantoku): De persoon die verantwoordelijk is voor de gehele productie, zowel als creatieve beslisser als als eindbegeleider. Zij overtreffen de rest van het personeel en hebben uiteindelijk het laatste woord. Er bestaan echter series met verschillende niveaus van regisseurs: hoofdregisseur, assistent-regisseur, afleveringsregisseur van de serie, allerlei soorten niet-standaardrollen. De hiërarchie in die gevallen is een scenario van geval tot geval. Keisuke Shinohara gaf toe dat hij aanvankelijk aannam dat Kisekoi alleen maar een lust voor het oog was voor jongens. Pas toen hij verder las, voelde hij zich diep aangetrokken tot Gojo’s strijd als schepper; Ondanks dat hij zich op verschillende terreinen bevond, merkte hij dat zijn boog resoneerde met iedereen die investeerde in het maken van dingen. Het was ook door zich meer in de serie te verdiepen dat hij de weergave van Marins gevoelens op een duidelijke, even belangrijke manier begon te waarderen-een contrast met de danseimuke-romcom-trend waarbij vrouwen worden ingelijst als onkenbare objecten van achtervolging. Dit lijkt een gevoel te zijn dat door het hele team wordt gedeeld, aangezien hoofdproducent van Aniplex Nobuhiro Nakayama onlangs daarom verwees naar de shoujo-achtige energie van de serie.
Dat gezegd hebbende, het feit dat er meer aspecten aan de serie zitten, betekent niet dat erotiek niet altijd deel heeft uitgemaakt van Kisekoi. We volgen twee tieners, elk vanuit hun eigen invalshoek, die hun seksualiteit proberen te achterhalen. Een van hen heeft genoeg zelfvertrouwen in haar lichaam om te proberen provocerende personages uit games voor volwassenen te cosplayen; waarbij de relatie tussen een serie met dit thema en de afbeelding van lichamen wordt benadrukt, evenals het feit dat ze erg van pornogames houdt. En wat misschien wel het belangrijkste is: Fukuda verbergt niet dat ze het leuk vindt om Marin op een sexy manier af te beelden. Gegeven dit uitgangspunt en de toegang van het team tot een paar uitzonderlijke karakterkunstenaars die met plezier alles uit de kast halen voor deze sequenties, is het noch een verrassing, noch een nadeel dat veel hoogtepunten in het eerste seizoen overeenkomen met pikante Marin-films. Als we puur de uitvoering beoordelen, gaat het meer om – of het nu vanwege perceptie of relatieve zwakte is – dat het de andere kanten van Kisekoi S1 zijn die niet met dezelfde kracht scoorden.
Om te beginnen is het belangrijk om de context van de productie van dat eerste seizoen te onthouden. Hoewel goed gemaakt voor tv-animenormen, mogen we niet vergeten dat het volgde op de absolute implosie van Wonder Egg Priority. Hoewel de ambitie van Shouta Umehara als animatieproducent de motor is van wat ongetwijfeld het meest prestigieuze team van CloverWorks is, heeft hij het af en toe zo overdreven dat het ook lastig werd. Hij is geenszins een wrede leider die anderen uitbuit, maar eerder het onbezonnen type dat zelfs de leiding neemt bij zelfmoordmissies; vergeet niet dat de persoon die WEP naar het ziekenhuis stuurde hijzelf was. Zijn houding destijds is iets dat geleidelijk is geëvolueerd – op manieren die later het tweede seizoen van Kisekoi zouden beïnvloeden – maar bovenal was het die mentale en fysieke uitputting na de WEP die de normen voor hun volgende project weer naar de aarde sleepte. Kisekoi’s eerste seizoen accepteerde een lagere drempel van consistentie en kwaliteit voor de karakterkunst, en bevatte nogal berucht twee volledig uitbestede afleveringen (#03 aan Traumerei Animation Studio en #07 aan Lapin Track). Het is een solide productie, maar toch ook de definitie van terughoudendheid. Gezien deze context is dat begrijpelijk.
Een andere reden waarom zo nu en dan een Marin-shot boven alles uitstak, en de reden waarom we het idee van perceptie eerder introduceerden, is dat de regisseur van de serie Regisseur van de serie: (監督, kantoku): De persoon die verantwoordelijk is voor de hele productie, zowel als creatieve beslisser als als eindsupervisor. Zij overtreffen de rest van het personeel en hebben uiteindelijk het laatste woord. Er bestaan echter series met verschillende niveaus van regisseurs: hoofdregisseur, assistent-regisseur, afleveringsregisseur van de serie, allerlei soorten niet-standaardrollen. De hiërarchie in die gevallen is een scenario van geval tot geval. Shinohara is van nature onopvallend. Het begin van het eerste seizoen was al genoeg om te illustreren dat, zelfs als hij overdrijft, hij dat op zo’n berekende manier doet dat je zijn overtuigende verhaal als vanzelfsprekend beschouwt. Door middel van techniek en humor gebruikt hij zijn positie als regisseur om de onderdompeling van de kijker te beschermen tegen ooit verbrijzelen. Hij is misschien geen strikte realist, maar hij heeft het soort gegronde visie die hem dwingt om figuratieve spotlights weer te geven zoals je echte lichten zou laten zien. Hoewel hij het gevoel voor humor van het originele werk nooit opzij zette, waren het andere afleveringsregisseurs in het eerste seizoen die er ogenschijnlijker op leunden. Vooral toen streefde Shinohara graag naar een gevoel van transparantie; authentiek zijn in de weergave van mensen en het onderwerp, en de kunstgrepen aan anderen overlaten.
Als het om dat eerste seizoen gaat, boden afleveringen als #11 het soort wrijving waar Shinohara van nature afkerig van is; In navolging van een bepaalde regisseur die later in de voorhoede van het vervolg werd geplaatst, toonde het een brutalere Kisekoi die bereid was te spelen met de kluchtige aard van personages als 2D-middelen waarmee je kunt spelen. Maar vanuit een heel ander perspectief was het echte hoogtepunt de achtste aflevering onder leiding van Yusuke Kawakami. Al vroeg toont een lange scènesleutel, geanimeerd door Kerorira, het soort charismatische weergave van de bladen die we anders alleen zien in pittige scènes tijdens seizoen 1. Naarmate je verder in de aflevering waagt, doet de weergave van een oudere magische meisjesserie concessies aan authenticiteit ten gunste van de regel van cool. Een veel tastbaarder gevoel van sfeer dan wat je in de rest van de show tegenkomt, schommelt tussen angst en kwetsbaarheid wanneer een personage zich openstelt voor Gojo, en vervolgens net zo snel overschakelt naar hilarische visuele grappen.
In tegenstelling tot de onopvallendheid van Shinohara, Kawakami’s storyboardStoryboard (絵コンテ, ekonte): De blauwdrukken van animatie. Een reeks doorgaans eenvoudige tekeningen die dienen als het visuele script van anime, getekend op speciale vellen met velden voor het animatienummer, aantekeningen voor de notenbalk en de bijpassende dialoogregels. More is het type dat je trots tegenhoudt. Er is een gedeeld gevoel van elegantie waardoor het kan bestaan binnen het raamwerk van de serieregisseur, maar de uitvoering is veel opzichtiger en openlijker. Zoek niet verder dan Juju’s doorbraak over haar identiteit en dromen, uitgedrukt door een duidelijke overlap van haar spiegelbeeld en een magische meisjesoutfit. Het hele laatste deel met Marin en Gojo op het strand is een etherische weergave van primeurs; van de eerste liefde, de eerste uitstapjes naar het strand en de eerste keer dat je niet gerespecteerd wordt door een zeemeeuw, want het blijft dom, zelfs met die buitenaardse sfeer die Kawakami en de rest van het team het toestonden. De aflevering bevat van top tot teen superlatief vakmanschap en een zeer gedenkwaardige aflevering binnen een seizoen waarin de pieken anders in één enkele smaak komen.
Het valt niet te ontkennen dat er een fundamenteel verschil is tussen de richting van een oogverblindend individu als Kawakami en de vaste hand van Shinohara. De regisseur van de serie Regisseur van de serie: (監督, kantoku): De persoon die verantwoordelijk is voor de gehele productie, zowel als creatieve beslisser als eindsupervisor. Zij overtreffen de rest van het personeel en hebben uiteindelijk het laatste woord. Er bestaan echter series met verschillende niveaus van regisseurs: hoofdregisseur, assistent-regisseur, afleveringsregisseur van de serie, allerlei soorten niet-standaardrollen. De hiërarchie in die gevallen is een scenario van geval tot geval. zelf heeft erop gezinspeeld, zoals blijkt uit een van de vele interviews die zijn gehouden voor de Kisekoi S2-film op Newtype in september 2025. Gezien zijn bedachtzame maar uiteindelijk nogal rustige stijl, ontkent Shinohara nederig dat hij het soort ernst heeft van zijn meer charismatische collega’s. Hoewel er in deze branche een patroon bestaat waarin magnetisme correleert met flamboyantie, heeft Shinohara aantoonbaar ongelijk – zoals blijkt uit de manier waarop die meer publiekelijk bekende sterren zijn naam scanderen wanneer deze in het nieuws komt, en daarmee op een grappige manier waardering tonen voor zijn vak. Het valt misschien niet op dezelfde manier op, maar de technische precisie van Shinohara wordt enorm gewaardeerd door degenen die met hem samenwerken. En als hij in een gunstiger omgeving zou worden geplaatst, met ook wat meer ervaring op zak, zou hij de kijkers met evenveel enthousiasme voor zich kunnen winnen. Zijn grootsheid is misschien lastiger te vatten dan bij die meer openlijke sterregisseurs, maar zijn charme is er niet minder om.
En dus, richt Kisekoi seizoen 2 aan, het project dat Shinohara in staat heeft gesteld dat potentieel waar te maken.
Als je verrast was door de manier waarop dit vervolg op vrijwel elk gebied verbetert, had je de juiste mentaliteit. Behoudens de zeldzame personeelsvervanging die ten goede uitpakt, is het meer natuurlijke resultaat voor vervolgfilms dat er een licht neerwaartse trend begint. Het handhaven van het oorspronkelijke niveau of zelfs een kleine verbetering liggen in het verschiet, maar alles wat hoopvoller is dan dat flirt met waanvoorstellingen. Simpel gezegd: het is gebruikelijk dat initiële projecten synoniem zijn met de sterkste investeringen en krachtigere teams; Het is tenslotte het lastigst om een langdurige inzet van bekwaam personeel veilig te stellen, en vervolgfilms worden van nature geleverd met een reeds verzekerde fanbase of de zekerheid dat de serie geen hit wordt. Het is niet zo dat er geen voorbeelden zijn van sterkere, overtuigendere werken uit het tweede seizoen, maar je kunt grote upgrades op de productieafdeling zeker niet als vanzelfsprekend beschouwen.
Wat zorgde er dan voor dat Kisekoi zo’n duidelijke sprong maakte? We hebben al enkele redenen genoemd die een rol speelden. Het is de moeite waard om te onthouden dat dit pas Shinohara’s vierde poging is om de serie te regisseren, en dat de eerste twee exemplaren Black Fox waren (waar hij een soort vervanger was voor de drukke Kazuya Nomura) plus de instortende schil van A3 die hij deelde met een andere opkomende regisseur, Masato Nakazono. Kisekoi voelt als zijn eerste poging om een serieus project te leiden, dus een aanzienlijke verbetering tegen de tijd van het vervolg is redelijk. Vooral wanneer, vergeleken met die post-WEP-depressie, dit project arriveerde op een moment dat de productielijn van Umehara en bepaalde delen van CloverWorks… zoveel mogelijk floreren terwijl ze het aantoonbaar te druk hebben, laten we zeggen. Niet ideaal, maar toch duidelijk een betere omgeving voor een meer volwassen regisseur van de serie. Regisseur van de serie: (監督, kantoku): De persoon die verantwoordelijk is voor de gehele productie, zowel als creatieve beslisser als eindsupervisor. Zij overtreffen de rest van het personeel en hebben uiteindelijk het laatste woord. Er bestaan echter series met verschillende niveaus van regisseurs: hoofdregisseur, assistent-regisseur, afleveringsregisseur van de serie, allerlei soorten niet-standaardrollen. De hiërarchie in die gevallen is een scenario van geval tot geval.
Als we meteen naar de eerste aflevering van seizoen 2 springen, wat betekent dat Kisekoi #13 de officiële nummering volgt, worden deze substantiële verbeteringen over de hele linie getoond. Shinohara liet zijn neigingen nooit los, maar zoals hij in het eerder genoemde Newtype-interview uitlegde, wilde hij het expressiebereik verbreden. Volgens hem maakt het incidentele verraad aan de objectieve realiteit de zaken interessanter voor zowel kijkers als makers. Gewapend met die nieuwe mentaliteit – en de medewerking van een bepaald sleutellid in het team van seizoen 2 – ging hij op pad naar storyboardStoryboard (絵コンテ, ekonte): De blauwdrukken van animatie. Een reeks doorgaans eenvoudige tekeningen die dienen als het visuele script van anime, getekend op speciale vellen met velden voor het animatienummer, aantekeningen voor de notenbalk en de bijpassende dialoogregels. Meer en regisseer deze herintroductie van de serie.
Als je Shinohara wilt peilen, is de briljante scène aan het einde van de aflevering misschien wel het beste voorbeeld van waartoe hij deze keer in staat is. Omringd door extraverte mensen op het Halloweenfeest waar hij naartoe wordt gesleept, wordt Gojo gedwongen zijn onzekerheden onder ogen te zien; Hoort hij echt bij hen, en hoort hij eigenlijk ergens thuis waar zijn interesses niet in overeenstemming zijn met de gendernormen? Deze angsten worden overgebracht via nauwkeurig getimede tekst terwijl we in zijn psyche duiken, wat zijn gebruikelijke technische uitmuntendheid laat zien, maar ook zijn verlangen om de abstractie te vergroten. Shinohara slaagt in deze nieuwe uitdaging om iets op te roepen dat groter is dan de materiële realiteit van de scène, en speelt tegelijkertijd nog steeds op een amusante manier binnen de grenzen van de setting. Deze hele scène duurt tenslotte minutenlang, terwijl je ieders favoriete Nowa-zang (eerder Haruhily) op de achtergrond kunt horen. En dus, na de overgang van Gojo’s angsten naar een prettig gevoel van acceptatie, laat de climax van het nummer haar onmiddellijk overgaan naar een hilarisch verkeerd getimede, publieke vraag of de twee hoofdrolspelers aan het daten zijn. Zegen je Nowa, en zegen je Shinohara.
80 stukken rond de karaokescène, inclusief vrijwel elke verschijning van Nowa, zijn getekend door Hirohiko Sukegawa. Dit is geen toeval: hij riep zoveel mogelijk zijn favoriete personage op en breidde zijn taken zelfs buiten de show zelf uit. Het team stond hem toe om een heleboel extra illustraties bij Nowa’s covers van rocknummers (waarom heeft ze zo’n geweldige smaak?) gedurende seizoen 2, tot het punt dat de oorspronkelijke auteur zijn zeer gerichte inspanningen oppikte. En dus, toen het seizoen ten einde liep, tekende ze Nowa in oshikatsu-modus… boven echte animator Sukegawa, die er voorspelbaar gek van werd. En terwijl we het over de bovenstaande clip hebben, doet de manier waarop de namen en leeftijden worden vermeld zeker denken aan een iconische FLCL-scène. Ik vermoed dat een bepaalde assistent-regisseur van de serie dit detail heeft bedacht.
Net zoals het einde van de aflevering uitstekend is, is het begin dat ook. Deze structuur is in de eerste plaats een grote zet van de aanpassing. Een groot deel van de beginfase van het tweede seizoen is gebaseerd op kleine verschuivingen in de stroom van het bronmateriaal, en ik geloof dat ze in hun doelstellingen zijn geslaagd; in het geval van de eerste aflevering, om ons terug te verwelkomen met iets dat de totaliteit van Kisekoi’s charme samenvat, in plaats van door te gaan alsof er geen breuk heeft plaatsgevonden. En dus begint seizoen 2, net als zijn voorganger af en toe deed, met een belachelijk leuke genreparodie onder leiding van Kai Ikarashi, een die ook dient als afscheid van wijlen art directorArt Director (美術監督, bijutsu kantoku): De persoon in verantwoordelijk voor de achtergrondkunst voor de serie. Ze tekenen veel tekengebieden die, zodra ze zijn goedgekeurd door de regisseur van de serie, als referentie dienen voor de achtergronden in de serie. Coördinatie binnen de kunstafdeling is een must; decor-en kleurontwerpers moeten samenwerken om een samenhangende wereld te creëren. Ryo Konno.
Naarmate de reikwijdte van de serie groter wordt, nemen ook deze grappige kijkjes in de fictieverhalen in het universum toe. Ze omvatten meer hoeken van de otaku-kaart en worden gedetailleerder, vooral binnen een aanpassing die ze veel verder voorstelt dan de glimpen in de manga. Door de pen van Ikarashi te volgen, wordt deze meer… alles. Meer. Dat is in wezen hoe Shinohara over zijn vriend Ikarashi praat: iemand die je niet alleen kunt vertrouwen om te krijgen waar je storyboards naar verwijzen, maar die je vervolgens zal overtreffen door het veel verder uit te breiden. TsuCom is een hardgekookte maar gekke serie die je zou moeten laten Verdomme, dat was leuk, en dat is precies wat Ikarashi’s werk overbrengt.
Hoewel Shinohara met het ruwe idee voor die scène op de proppen kwam, was het iemand anders die er een echte storyboardStoryboard (絵コンテ, ekonte): De blauwdrukken van animatie. Een reeks doorgaans eenvoudige tekeningen die dienen als het visuele script van anime, getekend op speciale vellen met velden voor het animatienummer, aantekeningen voor de notenbalk en de bijpassende dialoogregels. Meer. Diezelfde persoon heeft hem het hele seizoen met ideeën gevoed en werd misschien wel de hoofdschuldige voor de verandering in Kisekoi’s toon. Het is eindelijk tijd om te praten over fanfavoriet Yuusuke “Nara” Yamamoto, die een proactieve houding aannam in zijn nieuw verworven rol van assistent-regisseur van de serie Regisseur van de serie: (監督, kantoku): De persoon die verantwoordelijk is voor de gehele productie, zowel als creatieve beslisser als eindsupervisor. Zij overtreffen de rest van het personeel en hebben uiteindelijk het laatste woord. Er bestaan echter series met verschillende niveaus van regisseurs: hoofdregisseur, assistent-regisseur, afleveringsregisseur van de serie, allerlei soorten niet-standaardrollen. De hiërarchie in die gevallen is van geval tot geval. Zoals hij opmerkt in het Newtype-interview dat hij deelt met zijn goede vriend en hoofdanimator Naoya Takahashi, variëren de reikwijdte en details van die rol sterk, afhankelijk van de omgeving en het gegeven project. In dit geval was het bereik van Nara alomvattend, zoals normaal gesproken alleen dat van de projectleider het geval is; altijd aanwezig al tijdens de scriptvergaderingen, en betrokken bij keuzes voor afleveringen waarin hij ook niet expliciet werd genoemd. Iedereen zoveel betrokkenheid gunnen zou effect moeten hebben, laat staan een maker met een even gedurfde persoonlijkheid als die van Nara.
In dat interview benadrukt Takahashi Nara’s kwaliteiten als regisseur als iets unieks voor zijn achtergrond. Ik ben het grotendeels eens met zijn opvatting dat, wanneer uitmuntende karakteranimators de overstap maken naar regierollen, ze de neiging hebben veel nadruk te leggen op de schoonheid en technische degelijkheid van shots, de authenticiteit van het acteerwerk en de mechanische stroom van storyboards. Dat zijn natuurlijk positieve eigenschappen – en ook een kant die Nara niet echt heeft verloren. In het proces van rollenwisseling is hij echter een kunstenaar geworden die veel meer heeft geïnvesteerd in het simpele idee om het publiek te vermaken en te verrassen. Dit is iets dat fans van Bocchi the Rock erg gingen waarderen, aangezien zijn afleveringen in het eerste seizoen tot de minst orthodoxe behoorden voor wat toch al een excentrieke komedie was. Het is echter de moeite waard om op te merken dat de wens om kijkers te verrassen met een diversiteit aan materialen iets is dat Nara vooraf heeft laten zien (zelfs in een andere Bocchi-show!).
Binnen slechts één aflevering worden de redenen die ervoor zorgden dat Kisekoi zo veel hoger kon komen, vrij duidelijk uiteengezet. Het is natuurlijk niet één enkele oorzaak. We hebben gesproken over de groei van Shinohara, de verschuiving in zijn aanpak en hoe de komst van Nara beide verder heeft aangewakkerd. Als we een stap terug doen, is het onmogelijk om dit laatste punt los te zien van de huidige staat van Bocchi the Rock; een ongepland voorgeborchte waardoor niet alleen het personeel, maar ook de energie die ze met zich meebrachten, in Kisekoi terechtkwam.
Hoewel er altijd overlap was tussen deze projecten toen twee series door de bende van Umehara werden afgehandeld, spreekt de manier waarop het personeel en het komische tintje Kisekoi S2 overnamen voor zich… net als het feit dat Bocchi’s ontwerper Kerorira van een incidentele animator de positie van Team Support verdiende. Volgens Umehara is die eer bedoeld om zijn huidige status te weerspiegelen als iemand die projecten binnen de studio overstijgt. Kortom, hij is een betrouwbaar figuur met de besluitvormings-en communicatievaardigheden om op elk moment te helpen, naast zijn vermogen om veel te tekenen.
Als het op Kisekoi S2 aankomt, bedroeg die meer tastbare werklast een geanimeerde opening met solo-toetsen, hulp bij effecten voor hun games in het universum, het opruimen van de zwaarste afleveringen en grote delen van de belangrijkste animatie. Key Animation (原画, genga): deze artiesten tekenen de cruciale momenten in de animatie en definiëren in feite de beweging zonder de snede daadwerkelijk te voltooien. De anime-industrie staat erom bekend dat deze individuele artiesten veel ruimte krijgen om hun eigen stijl te uiten. om het seizoen te boeken. Wat deze eerste aflevering het meest opvalt is de reeks waarin een nogal rommelige Marin door een emotionele achtbaan gaat door haar fantasie een beetje te los te laten; bijna alsof Kerorira eindeloos een roze wezen had geanimeerd dat dat regelmatig ervaart. Schreeuw het ook uit tot het laatste fragment, terwijl alle anderen het excentrieke gedrag van Marin opmerken, precies op het moment dat een golf van organische achtergrondanimatie door de ramen slaat. Shinohara-achtige precisie in capabele animatiehanden!
Hoewel artiesten als hij opvallen, is het belangrijk om vast te stellen dat de grote toename in productiewaarden allesomvattend is en verder reikt dan enig individu. Nogmaals, dit is iets dat nauw verbonden is met de context van de productie van seizoen 2 in vergelijking met zijn voorganger. Hoewel we het feit dat CloverWorks zich in een staat van overproductie bevindt niet kunnen onderschatten, vooral omdat de studio dat als positief probeert te framen gezien de resultaten die ze behalen, valt het ook niet te ontkennen dat er tastbare verbeteringen aan hun infrastructuur zijn. Hun personeelstraining (en soms agressieve stroperij) heeft bijgedragen aan de opbouw van een beter voorbereid team. Voortbouwend op die vaste grond in plaats van binnen de krater die WEP achterliet, was de steun simpelweg zoveel sterker.
Hoewel het een solo-key was, geanimeerd door Kerorira, werd de opening geregisseerd en voorzien van een storyboard door Yuki Yonemori. De charmante integratie van productiecredits springt in het oog, al denk ik dat de kern van de reeks de nadruk is die hij legde op fysieke materialen – iets van het allergrootste belang in een serie over cosplay. Het is de moeite waard erop te wijzen dat de reeks veel composities leent van NO LULLABY, een muziekvideo waarvan ik zeker weet dat iemand net zo betrokken was bij wereldwijde animatie als Yonemori al vele malen had gezien. Ik geloof dat de manier waarop ze worden verwerkt transformatief is en overkomt als een respectvol knikje, hoewel het beter bij mensen zou hebben gepast als ze het oorspronkelijke team hadden uitgeroepen. Gezien de onuitgesproken regels over het expliciet vermelden van andere werken, is het idee wellicht betreurenswaardig van tafel geveegd.
Begrijp me echter niet verkeerd: Kisekoi S2 is uniek succesvol. Hoewel ik geloof dat de vermakelijke creativiteit van Bocchi het geheel naar de top van Umehara’s werken stuwt, valt er wel iets te zeggen over de zorgvuldige precisie – die niet in strijd is met een even levendige uitvoering – in de meeste Kisekoi S2’s, waardoor het de beste productie van dit team is. Shinohara zelf vindt de normen voor afleveringen als de première van seizoen 2 buitensporig voor televisie. Hij doelde niet alleen op de meest zichtbare aspecten, zoals details en verfijning van de karakterkunst, of zelfs de mate van articulatie van de animatie, maar ook op de weelde van het tussenstuk en de schilderkunst. De lange tijd die aan de eerdere afleveringen is besteed, helpt zeker, hoewel de regisseur er ook op wijst dat de hoge basis van technische vaardigheden de behoefte aan herkansingen aanzienlijk heeft verminderd, waardoor die mate van ambitie haalbaar is geworden. De beste manier om hun succes te beschrijven is misschien wel dat het voelt als een heel fijn afgestemd seizoen; Een deel van dat geheim is, zoals hij onthulde, een team dat zo goed is dat ze bij de eerste poging al veel dingen voor elkaar hebben gekregen.
Die finesse wordt overgedragen naar de tweede aflevering van het seizoen, die anders een merkbare toonwisseling maakt. Een van de belangrijkste punten die je moet begrijpen om de merkbare verandering in smaak tussen de Kisekoi-seizoenen te kunnen waarderen, is dat Nara echt overal was, samen met een regisseur van de serie. Regisseur van de serie: (監督, kantoku): De persoon die verantwoordelijk is voor de hele productie, zowel als creatieve beslisser als als eindsupervisor. Zij overtreffen de rest van het personeel en hebben uiteindelijk het laatste woord. Er bestaan echter series met verschillende niveaus van regisseurs: hoofdregisseur, assistent-regisseur, afleveringsregisseur van de serie, allerlei soorten niet-standaardrollen. De hiërarchie in die gevallen is een scenario van geval tot geval. die graag zijn ideeën in zich opnam. En toch, net zoals de zuurstofconcentratie in de atmosfeer kan fluctueren, kan ook de dichtheid van schandalige regisseurdeeltjes dat doen (echt wetenschappelijk concept). Deze zijn uiteraard het hoogst in de afleveringen die Nara persoonlijk regisseerde en op een storyboard plaatste, wat betekent #14, #19 en #23.
Na de keuze van de première om de gebeurtenissen te herschikken zodat kijkers werden verwelkomd met een vollere dosis Kisekoiness, brengt dit vervolg ons terug naar een avontuur dat we hadden overgeslagen. Voor de aanpassingen moeten twee verschillende verhalen aan elkaar worden gekoppeld, maar Nara’s voordracht is zo zelfverzekerd dat je niet het gevoel krijgt dat er geen duidelijke visie achter zit. Sure, we switch from the continuation of the romcom beat about whether they’re dating to cosplay and gender focused plotlines, but both are delivered through similarly eclectic mixes of styles.
Nara is always willing to pivot from Kisekoi’s grounded normality to his reminders that animation is composed of assets he can play around with. There’s that familiar sense of comedy built upon quick stylistic shifts whenever he can find a way to sneak it in; changing levels of stylization, of fluidity in the animation, and then subverting your expectations from an entirely new vector when you think you’ve cracked the pattern. Just like the Bocchi anime that episodes like this are so reminiscent of, it’s the consistent sense of surprise that becomes the glue between heterogeneous parts.
Since we talked about the opening sequence, we ought to introduce the ending as well. The closing sequence by VIVINOS is very reminiscent of their Pink Bitch Club series, taking Marin’s crush and her interest in fashion as an excuse to turn her into a bit of a menhera menace.
If we stop and appreciate the once again excellent animation, we can find plenty of examples of seemingly uncanny combinations of ideas leading to a richer outcome. With a director as quick to embrace cartoony aesthetics, you could assume that’s the route it’ll head in whenever there are comedic needs, but Nara successfully guides the team to get mileage out of less common approaches. Like, for example, ever so slightly dialing up the realism to make a sequence more amusing. As an embarrassed Marin storms away from Gojo, the level of lifelike detail in which the folds of his disguise are depicted—a bit exaggerated but not so much that they become a caricature—makes him look much creepier and thus funnier in this context. Even when the application of a style is more orthodox, the ability to alternate between them will keep you constantly engaged. After all, the same visit to a sick Marin can have outstanding examples of precision in animation and inherently funny betrayals of space. In a season with many outrageous visual tricks, even the seemingly more standard sequences can be inherently fun to look at.
One detail we’ve neglected to mention is that all those scenes arrived by the hand of the aforementioned main animator, Naoya Takahashi. Speaking to Newtype, he simplified the evolution of his role as going from a tactically deployed weapon across important moments in the first season, to handling large chunks at a time for the sequel. This is not to say that he no longer handled climactic moments, since we’re talking about an animator with a hand in the very last scene of the season. However, it’s true that he halved his appearances so take he could take over many cuts whenever he showed up as either key animator or supervisor.
Applied to episode #14, that meant drawing key animationKey Animation (原画, genga): These artists draw the pivotal moments within the animation, basically defining the motion without actually completing the cut. The anime industry is known for allowing these individual artists lots of room to express their own style. for virtually every single shot in the first half; the only small exceptions being Odashi and the regular Yohei Yaegashi making cute guest appearances, in rather different ways. Nara is particularly effusive about Takahashi’s mindset, as an animator whose interests are tickled by seemingly troublesome cuts that he’ll complicate even further, but it’s worth noting that the entire second half received the same holistic treatment by Maring Song. Given that its animation demands are just as diverse, the challenge couldn’t have been any easier.
Even with those assistants and the help of a solid lineup of 2nd key animators, having the episode’s two animation directors penning every single cut in the first place is quite the ask. And keep it in mind: it was an ask, not a spur-of-the-moment happening but a foundational idea in planning Kisekoi S2. Those Newtype features confirm as much, saying it was an episode conceived to be animated by a small team. While this one is noteworthy in how far they went with it, the desire to keep animation teams small is a defining trait of Umehara’s production line in recent times. From a creative standpoint, there’s an obvious reason to chase that goal: the natural sense of cohesion and full realization of a better-defined vision that you can get out of small teams. And from a management level, the idea that you may be able to offload this large a workload to just a few people—at least for certain tasks—is a dream come true.
While it’s positive that viewers have started paying attention to the composition of teams (who is part of them, their size, roles, etc), many are a bit too quick to assume that seeing fewer animators credited is immediately a sign of a healthier, straight-up superior production. Instead, they should be asking themselves if such a team was a natural fit for the production circumstances, and whether the level of ambition and quality standards match their possibilities.
Circling back to Kisekoi S2, then, we can say that episodes like this manage to maintain—and occasionally even raise—the project’s already impressive technical floor despite the small team. And what about the larger picture? Did this approach eventually push the production off the rails? Although things got tighter by the end, we can now say that it weathered the storm without requiring the level of unthinkable individual feats that protected the likes of Bocchi. In that regard, it’s worth noting that Kisekoi S2 showed an interesting level of restraint. Small teams of animators, but never as far as this one episode. A mere two episodes with a singular animation director, instead opting for duos as its default. Part of this comes down to the improvement of CloverWorks’ infrastructure (not to be confused with their planning) that we talked about earlier, but it’s also about that evolution in Umehara’s mindset; away from his most aggressive tendencies, less allergic to the concept of compromising, and instead interested in finding ways to minimize the negative effects from that.
It’s another one of Umehara’s favorite weapons that takes over the show with the next episode: character animation ace Tomoki Yoshikawa, who makes his debut as storyboarder and episode director. If his peers viewed Nara as a very entertaining aberration, Yoshikawa embodies straightforward excellence in his breed. As an animator, Yoshikawa’s work feels performed in a way that few artists’ do; so specific in its posing and demeanor that you feel as if the characters were actors who’d just been briefed by the director. And now that he genuinely occupies that position, you get that philosophy applied to an entire episode—often through his own redraws. The way people interact with objects and people’s gestures constantly stand out as deliberate. The way he accomplishes it makes his ostentatious brand of realism not particularly naturalistic, but its technical greatness and sufficient characterfulness justify its braggadocio air. Perhaps this is the horseshoe he shares with Nara: one, a director so imaginative that he gets away with making the artifice painfully obvious, the other, an animator so good at articulating characters that he’s happy with showing you the strings with which he puppeteers them.
Despite yet another charismatic lead artist having a visible impact, Kisekoi S2’s overarching identity is too strong to ever disappear. Instead, what happens is that the two tendencies tend to mix with each other. Yoshikawa’s deliberate acting doesn’t risk coming across as too clinical and serious, as his precise posing occasionally becomes a source of humor as well; for an obvious example, a binoculars-like shot is followed up by the type of silly pose that Marin is likely to adopt when her nerdy side takes over. The switches to blatantly cartoony animation can occur without ditching the calculated staging, and for that matter, without ditching Yoshikawa’s pen either—he personally key animated some of them as well.
The real highlight of the episode, though, is in Amane’s backstory. At this point, it should be obvious that Yoshikawa is more than a cold, technically proficient animation machine. He once again shows that much with a stunning flashback focused on the main duo’s new friend and his encounter with crossplay, which helped him forge an identity he’s finally comfortable with. Through some of the most ethereal drawings in the entire show (many by Yoshikawa himself), we witness his first experiences with makeup, wigs, and dresses. We see neither his face nor reflection, but it quickly becomes obvious that it’s because his past, regular self was one that he’d never been comfortable with. It’s impossible not to feel the contrast with his current persona, highlighted by all the cuts to the present clearly showing a happy face after so much obscuration of his expressions. The Amane of right now, the person cosplaying a female character while hanging out with Marin and Gojo, is the self that he loves and proudly projects outward.
This type of conflict is by no means new to Kisekoi. After all, Gojo’s own insecurities are also rooted in traumatic rejection over his gendered interests; and of course, Marin being a widely beloved, popular girl with some very male-coded hobbies is the flipside to his situation. Up until now, though, none of those situations had been presented in such striking fashion. If we add to that the way that Kisekoi’s exploration of otaku spaces widens—and this is only the beginning—the message of acceptance that had always been attached to the series starts feeling more meaningful.
The following episode ventures further in that regard. Although it’s the first chance for the production to take a bit of a breather, one aspect took a lot of work and it very much shows: the depiction of PrezHost. As is the norm with this season, an in-universe work briefly depicted in the manga becomes a fully fledged production effort within its anime adaptation. The beautiful designs by WEP’s Saki Takahashi and the evocative compositions it dashes out when necessary sell the appeal of the series, though it’s the concept itself that feels most important.
Even though Kisekoi rejects conforming to the preconceptions about what individuals ought to enjoy according to their age or gender, constantly doing so while only ever portraying danseimuke fiction (or types of work otherwise largely tolerated by men) would make its plea for acceptance ring rather hollow. This makes their fancy depiction of a shoujo manga turned popular live-action drama such a great choice, because it feels like it understands what teenage girls and families alike—including some boys, awkward about it they are—would get really into. I have to admit that, given the extremely obvious Ouran vibes of this fake series, I’d have loved to see much more overt mimicry of Takuya Igarashi’s direction; at best, Mamoru Kurosawa’s storyboardStoryboard (絵コンテ, ekonte): The blueprints of animation. A series of usually simple drawings serving as anime’s visual script, drawn on special sheets with fields for the animation cut number, notes for the staff and the matching lines of dialogue. More and its SHAFT flavor merely evoke vibes that feel like a distant stylistic cousin. That said, beautiful animation dedicated to something that strengthens your whole series’ message is hardly a reason to complain.
Between WEP’s early moments of excellence and his work across the 22/7 short films, Wakabayashi earned himself a reputation as a breathtaking director, the type that invites you into ethereal spaces where mundanity feels divine. Mind you, there is still plenty of room for delicacy and elegance across his boards here. Within an arc that strongly emphasizes collective work and the reliance on everyone’s specific skills, episode #17 allows the fundamentally subdued animation to do the talking; Gojo’s expert movements contrast with Marin’s well-meaning flubs, yet she’s the one who irradiates confidence with her body motion when she’s in her field. The intricacies of seemingly mundane animation tell us a lot, just by swinging from one of Marin’s beastly lunches to Gojo’s delicate eating as drawn by Shinnosuke Ota. Even that otherworldly vibe of Wakabayashi’s direction is channeled through the depiction of light, dyeing the profiles of the lead characters when they’re at their coolest and most reflective.
However, those are merely the gifts that you’ll find hidden within the bushes—or rather, in a very exuberant, colorful jungle. Wakabayashi and episode director Yuichiro Komuro, an acquaintance from WEP who already did solid work in Kisekoi S1, meet this sequel on its own terms. Stronger comedic edge, but also the incorporation of different genres we hadn’t explored before? Playful emphasis on the farcicality of animation assets, as well as a much higher diversity of materials? If that is the game we’re playing now, Wakabayashi will happily join everyone else. And by join, I mean perhaps best them all, with a single scene where Marin squeals about her crush being more densely packed than entire episodes; horror buildup, an imaginative TV set, slick paneling that breaks dimensions and media altogether, and here’s a cute shift in drawing style as a final reward. Wakabayashi may be playing under someone else’s rules, but he’s far from meek in the process. Episode #17 is out and proud about being directed, with more proactive camerawork than some hectic action anime and noticeable transitions with a tangible link to the narrative.
For as much as episodes like this rely on the brilliance of a special director, though, this level of success is only possible in the right environment. This is made clear by one of the quirkiest sequences: the puppet show used for an educational corner about hina dolls. The genesis is within Wakabayashi’s storyboards, but the development into such a joyful, involved process relied on countless other people being just as proactive. For starters, the animation producer who asked about whether that sequence would be drawn or performed in real life, then immediately considered the possibility of the latter when Wakabayashi said it could be fun. There’s Umehara himself, who’d been watching a documentary about puppeteer Haruka Yamada and pitched her name. The process this escalated into involved all sorts of specialists from that field, plus some renowned anime figures; no one better than Bocchi’s director Keiichiro Saito to nail the designs, as dolls are an interest of his and he has lots of experience turning anime characters into amusing real props. Even if you secure a unique talent like Wakabayashi, you can’t take for granted the willingness to go this far, the knowledge about various fields, and of course the time and resources required for these side quests.
And yet, it’s that emphasis on clinical forms of animation that also makes it feel somewhat dispassionate—especially after the playfulness of Wakabayashi’s episode. The delivery is so fancy that it easily passes any coolness test, and it certainly has nuggets of characters as well; watching the shift in Marin’s demeanor when she’s performing makes for a very literal, great example of character acting in animation. But rather than leaning into the fun spirit of a school festival, the direction feels very quiet and subservient to an artist who can lean towards the mechanical. It’s worth noting that the most evocative shots in the entire episode, which break free from its cold restraint, come by the hand of Yusuke Kawakami. Those blues are a reminder of the way he already stole the show once, with that delightful eighth episode of the first season.
Kisekoi S2 is certainly not the type of show to dwell in impassionate technicality for too long, so it immediately takes a swing with another fun episode captained by Nara. A leadership that this time around doesn’t merely involve storyboarding and direction, but even writing the script as well. Given that the animation director is Keito Oda, it ends up becoming quite the preview for the second season of Bocchi that they’re meant to lead together. His touch can be felt through the spacious layoutsLayouts (レイアウト): The drawings where animation is actually born; they expand the usually simple visual ideas from the storyboard into the actual skeleton of animation, detailing both the work of the key animator and the background artists. and the character art itself, with scenes like the one at the karaoke feeling particularly familiar. A noticeably softer feel within a series where the designs normally lean in sharper directions.
Even though Nara mostly plays with regular tools for this episode, the same eclecticism we’ve been praising so far is all over the episode. At no point can you be sure about which technique, palette, and type of stylization he’s going to deploy when depicting Marin’s struggles. This helps spice up an episode that is otherwise a simple breather. Weight gain scenarios in anime rarely lead to a fun time; you don’t have to start considering whether they’re problematic or not to realize that they’re formulaic and repetitive. However, within a show where bodies are meaningfully explored and thanks to Nara’s amusing resourcefulness, it becomes yet another entertaining episode.
Additionally, there is a reason why we said that the director mostly uses regular tools in episode #19. The highlight is a sequence built upon a 3D scan of a real park, in a process that took 9 months to complete. Although there are technical points of friction like Marin’s lack of a projected shadow, this was a tremendous amount of effort applied to a fundamentally compelling idea. Within regular comics, a sudden switch to a series of identical panel shapes feels unnatural. In the context of a series about cosplay, that’s enough to tell that someone is taking photos. But what about anime (and more broadly, film) where the aspect ratio is consistent? A solution can be to reimagine the whole sequence as a combination of behind-the-camera POV and snapshots that don’t reject the continuity.
While on the surface it might seem like a more modest showing, episode #20 is—in conjunction with the next one—a defining moment of Kisekoi S2. Director and storyboarder Yuuki Gotou is still a bit of a rookie in this field, but may prove to be one of the best scouting moves for the team. Alongside the small changes in the script, the direction toys with the themes of the series in a way that casually solidifies the entire cast. Gojo and Marin attend a cosplay event and come across acquaintances, including multiple friend-of-a-friend scenarios. Those involve someone who, in the manga, is merely mentioned as having been too busy to attend. In the end, we don’t know much about her, and she doesn’t even register as a person. What does Gotou’s episode do, though? It transforms the manga’s plain infodumping about cosplay culture into a fake program that stars her as the host, which makes the eventual reveal that she couldn’t show up more amusing and meaningful; now she actually is a person, albeit a pitiful one. The delivery of the episode is enhanced by similar small choices, in a way that is best appreciated if you check it out alongside the source material.
The immediate continuity in the events links that episode to #21, which also underlines the essence of season 2’s success. I’m sure we’ve all witnessed discourse about anime’s self-indulgent focus on otaku culture at some point. The very idea of acknowledging its own quirks and customs is framed as an ontological evil, though really, those complaints amount to little more than cheap shots at easy targets that people can frame as progressive, refined stances. Were they truly that thoughtful about cartoons, people would realize that such anime’s common failing isn’t the awareness and interest in its surrounding culture—it’s the exact opposite. Anime isn’t obsessed with otaku, but rather with going through familiar motions and myopically misrepresenting a culture that is much broader than we often see. Every late-night show that winks at a male audience about tropes they’ll recognize is blissfully unaware of the history of entire genres and demographics; and for that matter, about the ones that it’s supposed to know as well, given how many gamified Narou fantasies fundamentally don’t understand videogames.
Due to Marin’s choices of cosplay and the unbalanced presentation of the first season, Kisekoi risked leaning a bit in that direction as well. But with a series that genuinely wants to engage with the culture it explores, and a team willing to push its ideas even further, that simply couldn’t come to pass. The most amusing example of this across two episodes is Marin’s cosplay friends, as women who feel representative of distinct attitudes seen in female otaku spaces. From the resonant ways in which proactive fandom is linked to creative acts to the jokes they make, there’s something palpably authentic about it. Nerdy women don’t morph into vague fujoshi jokes, but instead showcase highly specific behaviors like seeing eroticism in sports manga that read completely safe to people whose brains aren’t wired the same way. Kisekoi S2 gets a lot of humor out of their exaggerated antics—both #20 and #21 are a riot about this—but these are just one step removed from real nerds you wouldn’t find in many anime that claim to have otaku cred.
This exploration continues with the type of fictional works that motivate their next cosplay projects. Just like PrezHost felt like a spot-on choice for a group of regular teenagers, an indie horror game like Corpse is perfect for this nerdier demographic of young adults and students; if you wanted to maximize the authenticity, it should have been a clone of Identity V as that was a phenomenon among young women, but their slight departure still becomes a believable passion for this group. And most importantly, it looks stunning. Following the trend you’ve heard about over and over, a loosely depicted in-universe game becomes a fully-fledged production effort led by specialists—in this case, pixel artist narume. It’s quite a shame that, no matter how many times I try to access the website they made for the game, it doesn’t become something I can actually play.
The purposeful direction of Haruka Tsuzuki in episode #21 makes it a compelling experience, even beyond its thematic success. Though in a way, its most brilliant scene is still tied to that—Marin’s subjectivity being so clearly depicted is one of the ways in which Kisekoi pushes back against common failings of the genre, after all. When she misunderstands what Gojo is buying, diegetic green lights flash green, like a traffic light signaling his resolve to go ahead. Marin’s panic over the idea of getting physically intimate coincides not just with a camera switch to show an adults-only zone of the store nearby, but also with the lights turning red. She doesn’t exactly feel ready… but the more she thinks about it, the lights switch to pink. If I have to explain what this one means, please go ask your parents instead.
Season 2 thrives because of this broader, deeper depiction of cosplay as an extension of otaku culture. As we mentioned earlier, it makes the message of acceptance feel like it carries much more weight; with a palpable interest in more diverse groups of people, the words of encouragement about finding your passions regardless of what society expects you to do have a stronger impact. Since the preceding season faltered by focusing on arcs where these ideas were still raw, while also introducing biased framing of its own, there’s a temptation to claim that Kisekoi S2 is superior because it stuck to the source material even more. And let’s make it clear: no, it did not. At least, not in those absolute terms.
There is an argument to be made that it better captures the fully-developed philosophy of the source material; the argument is, in fact, this entire write-up. That said, much of our focus has also been on how Shinohara’s desire to increase the expressivity and the arrival of Nara have shifted the whole show toward comedy. Kisekoi has always had a sense of humor, but there’s no denying that this season dials up that aspect way beyond the source material. That has been, as a whole, part of the recipe behind such an excellent season.
And yet, we should also consider the (admittedly rare) occasions where it introduces some friction. If we look back at episode #20, one of the highlights in Gotou’s direction is the goofy first meeting between Akira and Marin. Since we’re taking a retrospective look after the end of the broadcast, there’s no need to hide the truth: Akira has a tremendous crush on her. However, their entire arc is built upon everyone’s assumption that she hates Marin, as she gets tense and quiet whenever they’re together. The manga achieves this through vaguely ominous depictions of Akira, which would normally be read as animosity but still leaves room for the final punchline. The adaptation mostly attempts to do the same… except their first meeting is so comedic, so obvious in the falling-in-love angle, that it’s impossible to buy into the misdirection. Every now and then, it’s in fact possible to be too funny for your own good.
If we’re talking about the relative weaknesses of the season, episode #22 is a good reminder that outrunning the scheduling demons—especially if you enjoy taking up creative strolls to the side—is hard even for blessed projects. Conceptually, it’s as solid as ever. Marin’s sense of personhood remains central to everything, with her own struggles with love and sexuality being as carefully developed (if not more) than anything pertaining to Gojo. Being treated to another showcase of Corpse’s beautiful style is worth the price of admission, and you can once again tell that Fukuda understands nerds as she writes them salivating over newcomers’ opinions on their faves. It is, though, a somewhat rougher animation effort despite all the superstars in various positions of support. While the decline in quality is only relative to the high standards of Kisekoi S2, seeing what caliber of artist it took to accomplish an acceptable result speaks volumes about how tight things got.
Thanks to the small structural changes to the adaptation, this episode is able to reinforce the parallels between Akira’s situation and the world’s most beloved cosplayer Juju-sama (sentence collectively written by Marin and her sister). Sure, Juju’s got a supportive family and has been able to chase her dreams since an earlier age, but there have always been hints that she holds back somewhat. As a cosplayer with utmost respect for the characters, she never dared to attempt outfits where her body type didn’t directly match that of the original. This is why we see similar framing as that of a student Akira, feeling cornered before she stumbled upon a space to be herself. Nara may be an outrageous director, as proven by how quickly he unleashes paper cutout puppets again, but you can see his a subtler type of cheekiness in his storyboards as well; cutting to Juju’s shoes with massive platforms during a conversation about overcoming body types is the type of choice that will make you smile if you notice it.
On top of that thematic tightness and meaningful direction, episode #23 is also an amazing showcase of animation prowess. Separating these aspects doesn’t feel right in the first place; the compelling ideas rely on the author’s knowledge about the specifics of cosplay, which are then delivered through extremely thorough and careful animation. The likes of Odashi and Yuka Yoshikawa shine the best in that regard, though it’s worth noting that the entire episode is brimming with high-quality animation—and most importantly, with respect for the process of creating things as an expression of identity. Be it the Kobayashi-like acting as Juju storms out during a pivotal conversation about that, or a familiar representation of cosplay as a means to reach seemingly impossible goals by Hirotaka Kato, you can never dissociate the episode’s beautiful art from its belief that making things can allow us to be our real selves.
Again, it’s no secret that an episode like #23 was produced under strict time constraints; perhaps not in absolute terms, but very much so when you consider its level of ambition. In the context of not just this series but the production line we’ve been talking about all along, what’s interesting isn’t the achievement itself, but how it relates to an evolution we’ve observed before. Umehara’s more considered stance and CloverWorks’ improving infrastructure have been recurring themes, but there’s been one key piece of information relating to both that we’ve been keeping a secret. For as much as we’ve referred to this team as Umehara’s gang, which it very much is, you may have noticed that earlier we talked about a separate animation producer—the position that Umehara held in previous projects. So, what happened here?
As he has alluded to on Twitter but more extensively talked about in his Newtype interview, Umehara is not just aware of CloverWorks’ changes, but also quite hopeful about its up-and-coming management personnel. In his view, most of them are just one piece of advice away from figuring out the tricks to create excellent work. And yet, being the animation producer, he tends to be too far from the trenches for those less experienced members to come to him for advice… unless things have gotten really dire. That is, to some degree, simply not true; Umehara is too emotionally invested in the creative process to separate himself from it, no matter what his position at the company is. However, it’s correct that production assistants are more likely to go to their immediate superior rather than someone two steps above when they’ve simply got some doubts. And thus, Umehara has been the production desk for Kisekoi S2, whereas Shou Someno has replaced him in the producer chair.
The first-hand advice Umehara has been able to give will surely be meaningful for the careers of multiple production assistants. And just as importantly, Kisekoi S2 has been an excellent lesson for him. Right after the broadcast of episode #23, and even acknowledging the lack of time, Umehara expressed his delight about what the team had accomplished for the one episode where he was not at all involved in the management process. That future he dreamed of, where the quality of his production line’s output could be maintained without his constant presence, has finally come. Chances are that it could have come faster and less painfully if he hadn’t been so afraid of delegation before, if this team’s well-meaning passion had been channeled in more reasonable ways. Whatever the case, this feels like a positive change if we intend to balance excellent quality with healthier environments… as much as you can within the regime of a studio like this, anyway.
Our final stop is an all-hands-on-deck finale, with Shinohara being assisted by multiple regulars on the team. Though they all made it to the goal with no energy to spare, the sheer concentration of exceptional artists elevates the finale to a level where most people would never notice the exhaustion. The character art retains the polish that the first season could only sniff at its best, and the animation is thoroughly entertaining once again; a special shout-out must go to Yusei Koumoto, who made the scene that precedes the reveal about Akira’s real feelings for Marin even funnier than the punchline itself.
More than anything else, though, the finale shines by reaping the rewards of all the great creative choices that the season has made beforehand. In contrast to the manga, where Corpse was drawn normally, having developed a distinct pixel art style for it opens up new doors for the adaptation. The classic practice of recreating iconic visuals and scenes during cosplay photoshoots is much more interesting when we’re directly contrasting two styles, each with its own quirks. The interest in the subject matter feels fully represented in an anime that has gone this far in depicting it, and in the process, likely gotten more viewers interested in cosplay and photographyPhotography (撮影, Satsuei): The marriage of elements produced by different departments into a finished picture, involving filtering to make it more harmonious. A name inherited from the past, when cameras were actually used during this process.. Perhaps, as Kisekoi believes, that might help them establish an identity they’re more comfortable with as well.
Even as someone who enjoyed the series, especially in manga form, the excellence of Kisekoi S2 has been truly shocking. I wouldn’t hesitate to call it the best, most compelling embodiment of the series’ ideas, as the lengths they went to expand on the in-universe works have fueled everything that was already excellent about Kisekoi. It helps, of course, that its series directorSeries Director: (監督, kantoku): The person in charge of the entire production, both as a creative decision-maker and final supervisor. They outrank the rest of the staff and ultimately have the last word. Series with different levels of directors do exist however – Chief Director, Assistant Director, Series Episode Director, all sorts of non-standard roles. The hierarchy in those instances is a case by case scenario. has grown alongside the production line, especially with the help of amusing Bocchi refugees. Despite a fair amount of change behind the scenes and the exploration of more complex topics, the team hasn’t forgotten they’re making a romcom—and so, that stronger animation muscle and more refined direction also focus on making the characters cuter than ever. Given that we’re sure to get a sequel that wraps up the series altogether, I can only hope we’re blessed with an adaptation this inspired again. It might not dethrone Kisekoi S2, but if it’s half as good, it’ll already be a remarkable anime.
Support us on Patreon to help us reach our new goal to sustain the animation archive at Sakugabooru, SakugaSakuga (作画): Technically drawing pictures but more specifically animation. Western fans have long since appropriated the word to refer to instances of particularly good animation, in the same way that a subset of Japanese fans do. Pretty integral to our sites’brand. Video on Youtube, as well as this SakugaSakuga (作画): Technically drawing pictures but more specifically animation. Western fans have long since appropriated the word to refer to instances of particularly good animation, in the same way that a subset of Japanese fans do. Pretty integral to our sites’brand. Blog. Thanks to everyone who’s helped out so far!
